(Το «άσμα των ασμάτων» του Αποστόλου Παύλου σε ποιητική απόδοση στα Νέα Ελληνικά).
Όλες τις γλώσσες των ανθρώπων κι αν μιλάω
και των αγγέλων να λαλούσα τη μιλιά,
αν απ’ τα βάθη της καρδιάς δεν αγαπάω,
μια κούφια είν’ η ύπαρξή μου αντιλαλιά.
***
Χωρίς αγάπη ένας χαλκός είμαι που ηχεί
ή κύμβαλο που δίχως νόημ’ αλαλάζει·
κι αν δύναμη με πυρπολεί προφητική,
που κάθε φράγμα μυστηρίου το σπάζει,
***
κι αν κάθε γνώση το μυαλό μου κατακτήσει
και με θεωρούν στον κόσμο αυτό μέγα σοφό
κι η πίστη μου τρανά βουνά μετακινήσει,
δεν είμαι τίποτ’ αν δεν αγαπώ.
***
Κι αν όλα δώσω χάρισμα τα υπάρχοντά μου
κι αν στη φωτιά βορά προσφέρω το κορμί μου,
σαν δεν φωλιάζει η αγάπη μέσα στην καρδιά μου
κανένα κέρδος δε θα βρει η ψυχή μου.
***
Η αγάπ’ είναι καρτερική και συχωράει
και το χρυσάφι της απλόχερα χαρίζει,
ποτέ της δε φθονεί, μήτε καυχολογάει
και μ’ έπαρσης αέρα δε γιομίζει.
***
Η αγάπη δε μπορεί ποτέ ν’ ασχημονεί,
μήτε ποτέ ζητάει αυτά που ‘ναι δικά της,
δεν ξέρει τι θα πει αγανάκτηση κι οργή
και πάντα λησμονεί τα βάσανά της,
***
που των ανθρώπων τής προξένησε η κακία·
δε χαίρεται ποτέ σαν βλέπει το κακό
που των παθών τινάζει η λάβα κι η αδικία,
μα χαίρεται στο ωραίο κι αληθινό.
***
Μες στην αγκάλη της τον κόσμ’ όλο χωράει
και στην καρδιά της πάντα νιώθει εμπιστοσύνη
σ’ όλα τα πλάσματα της Γης που τα πονάει
και πάντα ελπίδα φωτερή τους δίνει.
***
Κι αν καταιγίδες δέρνουν της ζωής τα κλώνια,
ποτέ το δέντρο της αγάπης δε λυγίζει
και μένει θαλερό και καρποφόρο αιώνια,
γιατί στο Σύμπαν μόν’ η αγάπη αξίζει.
Ποιητική απόδοση Νίκου Ι. Μαραγκουδάκη
Φιλολόγου, συγγραφέα, ακαδημαϊκού
