38 χρόνια µετά το πυρηνικό ατύχηµα στο Τσέρνοµπιλ της τότε Σοβιετικής Ένωσης (νυν Ουκρανίας), η επιβίωση των ανθρώπων στον πλανήτη εξακολουθεί να απειλείται από την «ειρηνική» ή πολεµική χρήση της πυρηνικής ενέργειας. Η δε χώρα µας εισάγει ρεύµα από πυρηνικά εργοστάσια και θα αντιµετωπίσει επιπλέον κινδύνους από νέα πυρηνικά εργοστάσια κοντά µας στην Τουρκία.
Στις 26 Απριλίου του 1986 ο πλανήτης ολόκληρος απειλήθηκε από το ατύχηµα στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσέρνοµπιλ της τότε Σοβιετικής Ένωσης, που είχε ως αποτέλεσµα νεκρούς άµεσα και µακροπρόθεσµα από τη διαρροή ραδιενεργού νέφους, εκατοντάδες χιλιάδες περιβαλλοντικούς πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για πάντα σε µια ακτίνα. Η ποσότητα της ραδιενέργειας που εκλύθηκε ήταν 200 φορές µεγαλύτερη από τη ραδιενέργεια που απελευθερώθηκε από τις δύο ατοµικές βόµβες του Ναγκασάκι και της Χιροσίµα µαζί. 5 εκατοµµύρια άνθρωποι ζουν ακόµα σε περιοχές εκτεθειµένες στη ραδιενέργεια. Περισσότερο επηρεάστηκαν από τη ραδιενέργεια η Ουκρανία, η Ρωσία και η Λευκορωσία, όµως ραδιενεργή βροχή έφτασε µέχρι την Ιρλανδία αλλά και ραδιενεργό νέφος µέχρι την Ελλάδα. Ακόµη και σήµερα υπάρχει αποκλεισµένη ζώνη 30 χιλιοµέτρων γύρω από το εργοστάσιο.
Αντίστοιχα το ατύχηµα στη Φουκουσίµα της Ιαπωνίας που προκλήθηκε µετά από σεισµό και τσουνάµι είχε ως αποτέλεσµα 18.500 νεκρούς και πάνω από 300.000 περιβαλλοντικούς πρόσφυγες.
Μάθαµε µε οδυνηρό τρόπο ότι η ραδιενέργεια δε γνωρίζει σύνορα. Κι όµως ακόµη και σήµερα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιχειρεί «πράσινο ξέπλυµα» των πυρηνικών, επιχειρώντας να τα εντάξει στις «πράσινες» µορφές ενέργειας µαζί µε το ορυκτό αέριο, ως υποτιθέµενες «εναλλακτικές λύσεις» για την αντιµετώπιση της κλιµατικής κρίσης!
Η χώρα µας αντιµετωπίζει πυρηνικές απειλές και κοντά στα σύνορά της από το πυρηνικό εργοστάσιο στο Κοζλοντούι της Βουλγαρίας αλλά και από τα σχεδιαζόµενα πυρηνικά εργοστάσια της Τουρκίας στο Ακούγιου απέναντι από τη Ρόδο αλλά και στη Σινώπη του Εύξεινου Πόντου και στην Ανατολική Θράκη. Το πρόβληµα δεν είναι µόνο η πιθανότητα ατυχήµατος, αλλά και το ότι το «ενδιαφέρον» κάποιων για «ειρηνική» παραγωγή ενέργειας από πυρηνικά συνδέεται άµεσα µε παραγωγή και πυρηνικών όπλων, όπως έδειξε στο παρελθόν η περίπτωση του Ισραήλ αλλά και του Ιράν. Αποκτάνε έτσι τεχνογνωσία και πρόσβαση σε υλικά που µπορεί να χρησιµοποιηθούν στην κατασκευή πυρηνικών όπλων.
Υπάρχουν λοιπόν πολλοί λόγοι για να λέµε όχι στα πυρηνικά, πολεµικά ή «ειρηνικά». ∆εν είναι µόνο ο κίνδυνος ατυχήµατος όπως διαπιστώσαµε µε τραγικό τρόπο στο Τσέρνοµπιλ και τη Φουκουσίµα, δεν είναι ο κίνδυνος τροµοκρατικής ενέργειας ή βοµβαρδισµού τους, όπως φοβόµαστε τώρα στον πόλεµο στην Ουκρανία. Είναι και η τεράστια πολιτική δύναµη που παραδίδεται σε κάποιους λίγους που µπορούν να κατεβάζουν το διακόπτη και να µένεις χωρίς ρεύµα.
Η συγκεντροποίηση της παραγωγής ενέργειας βαδίζει πλάι – πλάι µε την συγκεντροποίηση της πολιτικής εξουσίας και αυταρχικά καθεστώτα. Και µάλιστα αφηνόµαστε στο έλεος αυταρχικών καθεστώτων ή ηγετών, όταν και όποτε το επιθυµούν, να κατασκευάσουν και πυρηνικά όπλα και να µας τινάξουν όλους στον αέρα, ή να γεµίσουν ραδιενέργεια τον πλανήτη!
Η Ελλάδα οφείλει να πει όχι στην εξάπλωση των πυρηνικών στη γειτονιά µας, να σταµατήσει να εισάγει ρεύµα από πυρηνικά εργοστάσια και να ενθαρρύνει την επέκταση των πυρηνικών στη Βουλγαρία. Ο ήλιος εκεί ψηλά µας χαµογελάει, µπορούµε κι εµείς να ζούµε µε τη δύναµη του ήλιου και του άνεµου, µε Ανανεώσιµες Πηγές Ενέργειας, µικρές και αποκεντρωµένες, τοπικά ελεγχόµενες από τους πολίτες κι όχι από κάποιες µεγάλες εταιρείες, χωρίς να καταστρέφουµε τη φύση και να διακινδυνεύουµε την επιβίωσή µας.
*Ο Φώτης Ποντικάκης Είναι Μέλος του Πανελλαδικού Συµβουλίου των «Πράσινων-Οικολογία»
