Γράφει ο ΔημΗτρης ΚαντηλιερΑκης
Όλες οι κυβερνήσεις της ΝΔ παρέδωσαν την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ με μεγάλα οικονομικά προβλήματα ή και αδιέξοδα. Οι τελευταίες δε δύο αποδείχθηκαν και ανίκανες να διαχειριστούν τα δημοσιονομικά της χώρας. Ήταν οι πιο σπάταλες κυβερνήσεις στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Τούτο καταδεικνύεται από την εξέλιξη του δημόσιο χρέους. Το 1981 το δημόσιο χρέος ήταν 4,7 δισ. ευρώ, το 1989 ανήλθε στα 44,4 δισ. ευρώ, το 1993 στα 97,4 δισ., το 2003 πήγε στα 167,6 δισ. ευρώ και το 2009 εκτινάχθηκε στα 337 δισ. ευρώ. Αναφερόμαστε μόνο σε απόλυτους αριθμούς γιατί από την τωρινή σκοπιά δεν έχει σημασία η ποσοστιαία συμμετοχή του δημόσιου χρέους επί του εκάστοτε ΑΕΠ, αλλά το ύψος των τοκοχρεολυσίων που καλείται να καταβάλει η χώρα μας, δηλαδή ο Έλληνας φορολογούμενος.
Από τα στοιχεία αυτά συνάγεται εν πρώτοις, ότι από τα σημερινό χρέος των 336 δισ. οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ χρέωσαν τη χώρα στα 16,5 χρόνια που είχαν την εξουσία με το ποσό των 110 δισ. ευρώ, ήτοι με το 31,5% επί του συνολικού των 336 δισ. Αντιθέτως οι κυβερνήσεις τις ΝΔ χρέωσαν τη χώρα στα 8,5 χρόνια με 221,5 δισ. ευρώ, ήτοι το 67% του συνολικού δημόσιου χρέους που οφείλει σήμερα η χώρα, μολονότι το κυβερνητικό τους έργο αποτελεί κλάσμα του αντίστοιχου των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, ιδίως σε ό,τι αφορά την κοινωνική πολιτική και τα έργα σε υποδομές.
Η μεν κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη αύξησε λοιπόν το δημόσιο χρέος σε τρία χρόνια κατά 53 δισ. ευρώ, η δε κυβέρνηση Κ. Καραμανλή το αύξησε σε 5,5 χρόνια κατά 168,5 δισ. ευρώ, χρέωσε δηλαδή τον ελληνικό λαό με το ίδιο ποσό που τον χρέωσαν όλες κυβερνήσεις από το 1974 και μετά.
Έτσι η απελθούσα κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή χρέωνε κάθε χρόνο, τους Έλληνες με 30 δισ. ευρώ τον χρόνο ή τον καθένα τους, εργαζόμενο ή άνεργο, μικρό ή μεγάλο, με 250 ευρώ τον μήνα ή μια τετραμελή οικογένεια με 1.000 ευρώ τον μήνα. Γι’ αυτό έχει καταγραφεί στην συνείδηση της κοινής γνώμης ως η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.
Γενικά ο Κώστας Καραμανλής, με την αδιέξοδη πολιτική της κυβέρνησης του δημιούργησε «σεμνά και ταπεινά» μια έκρυθμη κατάσταση, μια ωρολογιακή βόμβα. Και τη στιγμή που πήγε να σκάσει, προκήρυξε εκλογές, γνωρίζοντας ότι θα τις χάσει. Προφανώς για να σκάσει στα χέρια του διαδόχου του στην πρωθυπουργία. Έτσι και έγιναν οι εκλογές και ο λαός τον έστειλε στο σπίτι του να απολαμβάνει τα προνόμια του πρώην πρωθυπουργού. Αυτός ξέμπλεξε, όμως δεν ξέμπλεξαν οι χαμηλόμισθοι, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι αγρότες, οι συνταξιούχοι ακόμη και τα νεογέννητα. Όλοι αυτοί και άλλοι καλούνται τώρα να πληρώσουν τα χρέη που τους φόρτωσε.
Ως εκ τούτου διερωτάται ο ταλαίπωρος πολίτης της έρμης τούτης χώρας που βλέπει και ζει στο πετσί του όλα αυτά: Γιατί η «τιμωρία» του πολιτικού να εξαντλείται στη μη επανεκλογή του; Δηλαδή να είναι η γομολάστιχα που σβήνει όλες τις ευθύνες του. Γιατί να εξαιρείται ο πολιτικός από τον κανόνα, που λέει ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις αποφάσεις και τις πράξεις του και υφίσταται τις συνέπειες τους;
Μήπως θα πρέπει ο πολίτης να αρχίσει να σκέπτεται και να αναζητά και άλλους τρόπους; Μήπως για παράδειγμα θα πρέπει να ισχύσει για την ευθύνη των πολιτικών κάτι ανάλογο με αυτό που ισχύει για την ευθύνη των διοικήσεων στις ανώνυμες εταιρείες που και αυτές εκλέγονται μέσα από αντιπροσωπευτικές διαδικασίες; Διαφορετικά αν παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν σήμερα, τότε η ατιμωρησία θα εξακολουθήσει να είναι η Κίρκη του αντιπροσωπευτικού θεσμού, η οποία μετατρέπει τους λειτουργούς του σε προαγωγούς της διαφθοράς.
dimkantilierakis@gmail.com
