Δευτέρα πρωί, πριν από δύο μέρες. Μία 60χρονη γυναίκα, που ζει σε ορεινό χωριό του Δήμου Βουκολιών, δεν αισθάνεται καλά.
Το δεξί πόδι της, που πριν από λίγους μήνες έχει εγχειρησθεί από θρόμβωση, έχει μελανιάσει, πρηστεί και πονάει… Αποφασίζει να πάει στο Νοσοκομείο Χανίων. Στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών την εξετάζουν οι γιατροί και αφού της κάνουν μια εξέταση αίματος (!), αποφασίζουν ότι είναι καλά και μπορεί να επιστρέψει στο σπίτι της. Εκτιμούν -από την εξέταση αίματος που έκαναν- ότι μάλλον κάποια φλέβα στο πόδι της γυναίκας θα έσπασε και τη συμβουλεύουν να κάνει μια εξέταση τρίπλεξ. Ξεχνούν ωστόσο να της γράψουν την εξέταση αλλά και το είδος της εξέτασης (τρίπλεξ φλεβών ή αρτηριών κ.λπ.).
Τρίτη πρωί. Η 60χρονη, αφού έχει επιστρέψει σπίτι της, συνεχίζει να πονάει στο πόδι, το οποίο παραμένει πρησμένο. Έτσι αποφασίζει να τηλεφωνήσει στο Νοσοκομείο Χανίων προκειμένου να κλείσει ένα ραντεβού για εξέταση. Όταν τηλεφωνεί στο Νοσοκομείο, η υπάλληλος του τηλεφωνικού κέντρου την ενημερώνει πως δεν μπορεί να την εξυπηρετήσει άμεσα, διότι όλα τα ραντεβού για εξέταση τρίπλεξ είναι κλεισμένα μέχρι το τέλος του χρόνου! Θέσεις υπάρχουν αλλά… από τον νέο χρόνο!
Ετσι, η 60χρονη, την ίδια μέρα, λίγο πριν τις δύο το μεσημέρι, αποφασίζει να τηλεφωνήσει στον γιατρό που κάνει την εξέταση τρίπλεξ, και να τον παρακαλέσει, λόγω της κατάστασής της, να τη δεχτεί και να την εξετάσει. Ο γιατρός απαντά ότι δεν την έχει εξετάσει ο ίδιος, πως η ώρα είναι περασμένη… και αφού τη ρωτά που είναι ασφαλισμένη, της λέει πως θα έπρεπε να εισαχθεί για παρακολούθηση για να της γίνει η εξέταση τρίπλεξ. Διαφορετικά πρέπει να απευθυνθεί σε ιδιώτη γιατρό και να πληρώσει για να κάνει την εξέταση.
Λίγες ώρες αργότερα, η 60χρονη, αφού συνεχίζει να πονάει στο πόδι, που παραμένει πρησμένο, συμβουλεύεται ένα φιλικό πρόσωπο, γιατρό, ο οποίος την παραπέμπει σε έναν “φίλο” γενικό χειρουργό στο Νοσοκομείο, προκειμένου να εξετάσει τη γυναίκα.
Αυτή η κατάσταση, δηλαδή, το να υπόκεινται οι πολίτες σε τέτοια χρονοβόρα ταλαιπωρία με συνέπειες εις βάρος της υγείας τους, δεν μπορεί να συνεχισθεί άλλο.
Ανάλογη περίπτωση επισημάνθηκε στα τέλη Ιουλίου σε σχόλιο που είχε κάνει στη στήλη του στα “Χ.Ν.” ο δημοσιογράφος Γιώργος Γεωργακάκης.
Και βέβαια ανάλογες περιπτώσεις συμβαίνουν καθημερινά… χωρίς να βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Μέχρι πότε…;
Ε. Φουντ.
Ταξί και κρίση
Αύξηση στα κόμιστρα των ταξί ανακοινώθηκε τις τελευταίες ημέρες (από 0,48 ευρώ η μονή ταρίφα σε 0,68, αύξηση 40% (!) περίπου και από 0,84 ευρώ σε 1,05 η διπλή ταρίφα, 21% περίπου).
Τούτο, ως είναι αναμενόμενο, στεναχώρησε πολλούς και κυρίως συχνά χρήστες – πελάτες των ταξί. Αξίζει πάντως να σημειώσουμε και άλλες αποφάσεις – εξελίξεις που έχουν πραγματοποιηθεί από τους αυτούς επαγγελματίες του τόπου μας. Τα ταξί των Χανίων λοιπόν έχουν προχωρήσει σε μεγάλη διεύρυνση του επαγγελματικού αντικειμένου τους. Δίπλα στη μετακίνηση ανθρώπων υπάρχει οργανωμένα και συμφωνημένα, η δυνατότητα μετακίνησης πραγμάτων, προϊόντων, η εξυπηρέτηση, δηλαδή, ανθρώπων που βρίσκονται στον χώρο τους και δεν μπορούν (ηλικιωμένοι – ΑμΕΑ) ή δεν επιθυμούν να βγουν εκτός αυτού και να μεταφέρουν τα πράγματά τους.
Ετσι οι οδηγοί των ταξί (αφού ο τηλεφωνών πελάτης έχει ενημερώσει το ράδιο ταξί για την ακριβή ανάγκη – επιθυμία του) μεταφέρουν στον χώρο μας φάρμακα από το φαρμακείο (που υπάρχει συνεννόηση και τα διαθέτει ο φαρμακοποιός), κιβώτια από το ΚΤΕΛ, γλυκά – τούρτες από ζαχαροπλαστεία, φαγητό από σχετικά καταστήματα, ποτά – τσιγάρα, φαγητό από σπίτι σε άλλο σπίτι (π.χ. σε έναν γέροντα ή δυσκίνητο ή ΑμΕΑ γονέα – παππού) βενζίνη κ.ά. Ολα αυτά με το κόστος που θα προσδιοριστεί από το ταξίμετρο επιβαρυμένο με την τηλεφωνική κλήση (1.70 ευρώ) και με συμπληρωματική επιβάρυνση μόνο 1,30 ευρώ.
Ομως, όχι μόνο, αυτά.
Οι άνθρωποι της διοίκησης των τοπικών ταξί προχώρησαν στη δημιουργία πολλών νέων χώρων στάθμευσής των, ρεμίζων όπως λέγονται.
Παλαιότερες και νέες ρεμίζες είναι στα Χωραφάκια, στα Κουνουπιδιανά, στην Ευαγγελίστρια Χαλέπας, στα Περβόλια, στους Αγίους Αποστόλους και αλλού. Η χωρίς τηλεφώνημα προσέγγιση του “ταξί της γειτονιάς” δίνει στους πελάτες τη δυνατότητα να περιορίσουν το κόστος της μετακίνησής των.
Ακόμα, αν γίνει τηλεφωνική κλήση του ταξί είναι πολύ πιθανόν, επίσης, να έχουμε συμπίεση του κόστους αφού το ταξί θα έρθει, κατά πάσα πιθανότητα, από τη “ρεμίζα της γειτονιάς”.
“Στους καιρούς της οικονομικής κρίσης έχουμε ρόλο όλοι οι επαγγελματίες. Ολοι κάτι πρέπει να κάνουμε και εμείς κάναμε αυτά” μου είπε ένας επαγγελματίας οδηγός ταξί. Και έχει, ως προκύπτει, δίκιο.
Μ.
ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΤΑ ΠΡΩΤΑ χιόνια κάλυψαν αρκετές κορφές των Λευκών Ορέων, κατά τη διήμερη κακοκαιρία που επεκράτησε στην Κρήτη, έγραψε, μεταξύ των άλλων, ο και συνεργάτης της εφημερίδας μας στρατοκόπος της Μαδάρας Αντώνης Πλυμάκης, στην τελευταία σελίδα του προχθεσινού φύλλου. Όπως νιώθω όταν μου τηλεφωνεί κάθε χρόνο τέλη Μάρτη, αρχές Απρίλη η μάνα μου για να μου αναγγείλει τον ερχομό των χελιδονιών, έτσι ένιωσα, όταν το διάβασα.
ΤΑ ΘΩΡΕΙΤΕ τα χιόνια, μωρέ! θα μας έλεγε με την χαρακτηριστική βροντώδη φωνή του ο καθηγητής μας των Φυσικών, στο πάλαι ποτέ αλλά και νυν και αεί ένδοξο (σιγά που δεν θα το γράψω Αντώνη Κοντεζή απ’ το Μελιδόνι) γυμνάσιο Βάμου! Τα θωρούμε, θα του λέγαμε. Αν, βέβαια, ζούσε ακόμα και αν εμείς ήμαστε ακόμα μαθητές.
Η ΜΑΝΑ μου που βλέπει τα χελιδόνια με το που φτάνουν στον ουρανό της Κρήτης. Ο Αντώνης Πλυμάκης που ‘χει ακόμα την έγνοια να βλέπει τα πρώτα χιόνια στη Μαδάρα. Οι άνθρωποι που εξακολουθούν να έχουν τις αισθήσεις τους αγνές.
ΥΣΤΕΡΑ από μίας μέρας διάλειμμα προχθές, ο καιρός επανήλθε χθες…
Εφτιαξε ο καιρός, αλλά δεν το έχει σε τίποτα να επανέλθει, κατά που φαίνεται, Δημήτριος! Δριμύτερος ήθελα να γράψω, αλλά το μολύβι έκανε του κεφαλιού του. Λέτε να ήταν δάκτυλος του Δημήτρη Αβραμόπουλου που επιθυμεί κάποια στιγμή να επανέλθει δριμύτερος;
ΠΑΕΙ και ο Αβραμόπουλος, δεν θελ΄αρχηγηλίκι/ ήταν κι αυτό για τη Νου Δου άλλο μασκαριλίκι. Από τον και μαντιναδολόγο της στήλης Ηλία Σταματάκη η παρέμβαση. Καλά το καταλάβατε.
ΔΩΣ’ ΜΟΥ κι εμένα, μπάρμπα, ο ένας. Δώσ’ μου κι εμένα, μπάρμπα, ο άλλος. Δωσ’ μου κι εμένα, μπάρμπα, ο παράλλος. Και δώσ’ του και δίνει ο μπάρμπας στον έναν. Και δώσ’ του και δίνει ο μπάρμπας στον άλλο. Και δώσ’ του και δίνει ο μπάρμπας στον παράλλο. Ψίχουλα θα μου πείτε δίνει. Κάτι είναι και τα ψίχουλα.
ΟΥΤΕ ο νεφεληγερέτης Δίας να ‘τανε ο Χοακίμ Αλμούνια. Άστραψε και βρόντηξε, λέει, προχθές κι άρχισε να πετά τους κεραυνούς του επί δικαίων και αδίκων. Δεν πάει να τους πετά! Τα αλεξικέραυνα τι τα έχουμε;
ΑΠΟ ΤΗΝ απόσυρση, στην απόσυρση της απόσυρσης. Με το κλειδί στο χέρι. Όποιος πρόλαβε, πρόλαβε. Αν έχεις τύχη διάβαινε.
ΟΠΟΙΟΣ θέλει να εμβολιαστεί, ας εμβολιαστεί. Όποιος δεν θέλει να εμβολιαστεί, να μην εμβολιαστεί. Όποιος δεν ξέρει τι θέλει, να το παίξει κορώνα γράμματα ή μονά ζυγά κι ό,τι βγει ας κάνει.
ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ στην καφετέρεια για να παρακολουθήσεις τον αγώνα Εργοτέλη-ΑΕΚ και να μη βλέπεις στο σπίτι σου τον αγώνα Μίλαν-Ρεάλ, δύο μέρες αργότερα. Τι αρρώστεια κι αυτή, γείτονα!
ΚΑΠΟΤΕ ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έμεινε από ανάγκη, πολλές μέρες δίχως να καπνίσει και δεν μπορούσε να βαστάξει άλλο. Πήρε λοιπόν την πίπα του κι άρχισε να ξύνει τη νικοτίνη για να φτιάξει τσιγάρο. Κάποια στιγμή, όμως, κατάλαβε τι έκανε κι είπε στον εαυτό του: "Όρσε άνθρωπος που θέλει να λευτερώσει τον τόπο του και δεν μπορεί να λευτερωθεί από ένα συνήθειο."
“…Ποιος είναι ο σκοπός του σαλιγκαριού;/ Αυτό που ξέρω είναι ότι/ αν έπειτα χώριζα τις ελπίδες/ αυτής της σήραγγας και έβλεπα/ το λεπτό ίχνος του σπασμένου/ δρόμου πάνω στο πράσινο,/ ποτέ μου δεν θα φανταζόμουν/ το αργό πάθος/ αυτής της αργοκίνητης προόδου.”
Από το ποίημα "Κοιτάζοντας ένα σαλιγκάρι" του Thom Gunn
(μετάφραση Γιώργου Χ. Κουλούρη.)
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
