Ομιλία του Σήφη Πετράκη στα
αποκαλυπτήρια της προτομής του
Ο παπα Nικολής Πετράκης ήταν μια δυνατή και ξεχωριστή προσωπικότητα. ΄Ηταν κατασκευασμένος από τη στόφα του παλιού καπετανόπαπα και πιστεύω πως αν ζούσε την εποχή της Τουρκοκρατίας θα έκανε ό,τι έκανε ο παλιός του συνάδελφος και στενός του συγγενής, ο παπα-Γιάννης που "κοιμάται δαφνοστεφανωμένος πίσω ακριβώς από το ιερό της Εκκλησίας του Τιμίου Σταυρού στην Ασή-Γωνιά. Χωρίς να διστάσει ούτε στιγμή, άρπαξε στο ένα χέρι το τουφέκι και στο άλλο το ευαγγέλιο και πήγε να σκοτώσει και να σκοτωθεί τελικά στην "Καστελοχαλέπα" του Ρεθύμνου, τον Ιούλιο του 1896.
Τότε, ο παπα Nικολής ήταν δεκάχρονο παλληκαράκι. Γεννήθηκε το 1886 στην λεβεντογεννήτρα Ασή-Γωνιά. Πατέρας του ήταν ο Ανδρέας Πετράκης και μάνα του η Αργυρή, το γένος Δραμηλάρη. Ήταν ο αγαπημένος εγγονός του Αρχηγού Α’ τάξης σύμφωνα με την Eφημερίδα της Kυβερνήσεως εκείνης της εποχής, των Κρητικών επαναστάσεων Πετρονικόλα και έφερε το όνομά του.
Ο Παπανικολής ήταν επόμενο να έχει επηρεασθεί από τις διηγήσεις του ήρωα παππού του που ασφαλώς θα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του.
Προφανώς, υποθέτω, επίκεντρο των διηγήσεων του παππού του θα ήσαν πάντα οι νικηφόρες μάχες κατά των Τούρκων από την Επανάσταση του 1840 και μετά.
Ασφαλώς, θα τον λύπησε ιδιαίτερα ο θάνατός του το 1905. Υποθέτω πως θα ήταν παρών και θα παρακολούθησε λυπημένος την κηδεία του παππού του, ακούγοντας τα επικήδεια, αποχαιρετιστήρια λόγια του στενού του συγγενή, του Μακεδονομάχου Μάρκου Δεληγιαννάκη, τα οποία θα θυμόταν για αρκετό καιρό.
Μεγαλώνοντας εξελίχθηκε σε ένα λυγερόκορμο και δυνατό νέο, κληρονομώντας τα γονίδια των προπατόρων του, διαμόρφωσε ένα χαρακτήρα με πολλές αρετές. Το απαράμιλλο θάρρος του και η εσωτερική του ευγένεια, συνδυαζόμενα με την άκρατη φιλοπατρία του, το αίσθημα δικαίου και την πίστη του στο Χριστό και την ορθοδοξία ήταν τα χαρακτηριστικά που καθόριζαν και καθοδηγούσαν κάθε του ενέργεια.
Ήταν πλέον 28 ετών όταν παντρεύτηκε την Ευδοκία Παπαδάκη και αμέσως μετά χειροτονήθηκε παπάς.
Όμως η μοίρα στάθηκε σκληρή απέναντί του. Στη γέννα, πέθανε η αγαπημένη του γυναίκα και μετά από 40 μέρες πέθανε και ο γιος του.
Αμέσως μετά τον θάνατο της γυναίκας του και του παιδιού του, εγκατέλειψε την Κρήτη και πήρε μέρος στους απελευθερωτικούς αγώνες Ηπείρου και Μακεδονίας.
Έλαβε μέρος σ’ όλες τις σκληρές μάχες που ακολούθησαν, αλλάζοντας στα χέρια του το ευαγγέλιο με το μάνλιχερ του αντάρτη-πολεμιστή και του απονεμέθηκε ο βαθμός του οπλαρχηγού.
Όταν βρέθηκαν μπροστά στο απόρθητο και τρομερό "Μπιζάνι" μίλησε η Κρητική ανδρεία και παλληκαριά και το Μπιζάνι έπεσε!
Μετά την πτώση του, ακολούθησε παρέλαση του στρατού και των εκστρατευτικών εθελοντικών σωμάτων ενώπιον του τότε διάδοχου Κωνσταντίνου. Προπομπός ήταν ένας λεβεντόκορμος Κρητικός καβάλα σε ένα πανέμορφο λευκό άτι που δεν ήταν άλλος από τον Παπανικολή.
Έκθαμβος και θαυμάζοντας τη λεβεντιά του Κρητικού παπά ο Κωνσταντίνος, έστειλε αμέσως μετά την παρέλαση και κάλεσε τον Παπανικολή και του πρότεινε να γίνει παπάς στα Ανάκτορα. Όμως αυτός δεν δέχτηκε και προτίμησε και επέστρεψε στην ταπεινή ενορία της Επισκοπής.
Τελειώνοντας ο Ηπειρωτικός αγώνας, ο Παπανικολής συνέχισε με τον Ελληνικό στρατό, παίρνοντας μέρος στην μεγάλη εξόρμηση και συμμετείχε και διακρίθηκε σ’ όλες τις μάχες στον πόλεμο κατά της 1 έλαβε μέρος στην μάχη της Κρήτης στα Ρεθεμιανά Περβόλια με άλλους Αση-Γωνιώτες.
Τo 1943, διωκόμενος από τους Γερμανούς για την Εθνική του δράση, κατέφυγε στην γενέτειρά του Ασή-Γωνιά και εντάχθηκε στις Εθνικές Ανταρτικές Ομάδες του Π. Πέτρακα, σαν οπλαρχηγός και του ανετέθη η διοίκηση του 1ου λόχου και του απενεμήθη για την δράση του το Αργυρόν αριστείον και το Μετάλλιον εξαιρετικών πράξεων.
Ο Παπανικολής διατήρησε μια αμφίδρομη σχέση σεβασμού με τους χωριανούς του και αυτοί με την σειρά τους έτρεφαν για τον παπά τους έναν απέραντο σεβασμό.
Ο λόγος του Παπανικολή είχε μεγάλη βαρύτητα και οι κουβέντες του ήσαν πάντοτε απόλυτα σεβαστές από όλους. Ήξεραν και πίστευαν οι χωριανοί του πως εκείνο που έλεγε ήταν το σωστό.
Αρκετές φορές προσπαθούσε και σχεδόν πάντα το κατόρθωνε, να αμβλύνει διενέξεις μεταξύ τους. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία που μου διηγήθηκαν.
To 1930 δολοφονήθηκε κάποιος στο χωριό της αδελφής του. Αμέσως ο πατέρας του σκοτωμένου έτρεξε και έβαλε φωτιά στο σπίτι του δολοφόνου, ξέροντας πως είναι μέσα η αδελφή του δράστη με τα τρία ανήλικα παιδιά της. Καθόταν στην είσοδο και απειλούσε με το τουφέκι να μην πλησιάσει κανένας να τους σώσει.
Όμως, ο Παπανικολής μόλις το έμαθε έτρεξε και αψηφώντας τις απειλές του αλλόφρονα πατέρα μπήκε μέσα στο σπίτι και έβγαλε έξω με κίνδυνο της ζωής του την τελευταία στιγμή την γυναίκα και τα τρία παιδιά της και τους έσωσε.
Το 1955 αρρώστησε βαριά και για τέσσερα χρόνια έμεινε ακίνητος στο κρεβάτι, στο σπίτι της αδελφής του που τον φρόντιζε στοργικά μέχρι τον θάνατό του το 1959.
Κηδεύτηκε και ετάφη στην Επισκοπή Ρεθύμνης.
Παπανικολή, είμαστε περήφανοι για τους προγόνους μας, τους παππούδες μας και τους πατεράδες μας. Είμαστε περήφανοι για σένα και την ηρωϊκή γενιά σας που εντελώς ανιδιοτελώς συνεχίσατε τους αγώνες για την "μυριάκριβη τη λεφτεριά" λευτερώνοντας αλύτρωτους Έλληνες.
Πάντα θα σε θυμόμαστε. Το απαράμιλλο θάρρος σου, η φιλοπατρία σου, η πίστη στο Χριστό και την ορθοδοξία θα είναι για μας – ειδικά αυτή τη δύσκολη εποχή που περνούμε – ο φάρος που θα μας οδηγεί και θα μας φωτίζει. Θα είσαι για μας τους μεταγενέστερους τρανό παράδειγμα.
Πριν τελειώσω θεωρώ σκόπιμο να πω δυο λόγια για τους:
Μιχάλη Κονταξάκη και τον παπα Μανώλη Πετράκη. Και οι δυό τους είχαν θέσει σκοπό της ζωής τους αυτό για το οποίο βρισκόμαστε τώρα εδώ. Δηλαδή το στήσιμο της προτομής του παπα Νικολή.
Ο Μιχάλης σχεδόν τα κατάφερε! Είχαν όλα τελειώσει, όταν πριν από ένα χρόνο περίπου ήρθε στην Αση-Γωνιά να κουβενδιάσουμε για να βάλουμε τις τελευταίες πινελιές για την εκδήλωση. Κανονίσαμε όλες τις λεπτομέρειες και περιμέναμε απλά την ημέρα της εκδήλωσης των αποκαλυπτηρίων. Όμως ο Μιχάλης δεν τα κατάφερε. "Έφυγε" χωρίς να δει το έργο του τελειωμένο. Είμαι όμως βέβαιος πως από εκεί ψηλά πάνω μας βρίσκεται η ψυχή του και θα χαίρεται μαζί με την ψυχή του άλλου λεβεντόπαπα, του παπα Μανώλη Πετράκη, που με ήθος, αξιοπρέπεια και Αση-Γωνιώτικη λεβεντιά, αγάπη για τον συνάνθρωπο και πίστη στον Χριστό και την ορθοδοξία υπηρέτησε αρκετές δεκαετίες, εδώ στην ίδια ενορία, αντικαθιστώντας επάξια τον παπα Νικολή. Αρκετές φορές το κουβενδιάζαμε όσο ζούσε και το είχε βάλει κι αυτός σκοπό της ζωής του πως κάτι πρέπει να κάνουμε για τον Παπανικολή.
Και να που έγινε και στήθηκε η προτομή του Αση-Γωνιώτη Καπετανόπαπα.
Είμαι βέβαιος πως κάπου εκεί ψηλά θα μας βλέπουν ο Μιχάλης Κονταξής και ο Παπα Μανώλης Πετράκης και θα χαίρεται η ψυχή τους.
Εδώ θέλω να απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ και εκ μέρους της οικογένειας των Πετρήδων στην οικογένεια Κονταξάκη και ειδικά στον Νικόλα Κονταξάκη, γιο του Μιχάλη, που χρηματοδότησαν τόσο την προτομή όσο και την εκδήλωση.
Βέβαια, ο Παπανικολής ήταν στενός τους συγγενής. Ήταν αδελφός της μητέρας τους. Ευχαριστώ.
