Γράφει ο κ. ΣΤΑΜΑΤΗΣ Απ. ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΣ, Δάσκαλος – Λαογράφος
Αγαπητοί αναγνώστες, Χαίρετε!
Η πρώτη εβδομάδα του Νοέμβρη πάει στο τέλος της. Αρχισε με την γιορτή των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, συνέχισε στις 3/11 με τον Αγ. Γεώργιο τον Μεθυστή και τα ωραία λαογραφικά του και φτάνει αύριο στα προεόρτια της Σύνταξης των Αρχιστράτηγων Μιχαήλ και Γαβριήλ! Είναι η εβδομάδα που έβαλε ποδαρικό το χιόνι στις Χανιώτικες Μαδάρες (Λευκά Ορη) μας, κι ευχόμαστε να πάει όλος ο χειμώνας ωραία και χωρίς… ακρότητες, γιατί μας φοβερίζουν και με την μεταλλαγμένη νέα γρίπη. Το χιόνι της Μαδάρας ας την ξορκίσει να μην έρθει!…
Και τώρα στο κυρίως θέμα μας, αρχόμενοι από Θεού:
Αρχιμανδρ. Ιγνατίου Χατζηνικολάου: “Στα μονοπάτια του πόνου”, Χανιά 2009, σχ. 8ο, σ. 220
Τον προηγούμενο μήνα λάβαμε το πολύτιμο δώρο του πατρός Ιγνάτιου Χατζηνικολάου “Στα μονοπάτια του πόνου”, κι αμέσως αρχίσαμε τη μελέτη του.
Είναι βιβλίο ωραία τυπωμένο και φωτεινό και τα τέσσερα κεφάλαιά του: “Ο πόνος σύμφυτος του ανθρώπου”, “Τα αίτια του πόνου”, “Αξία και σκοπός του πόνου”, “Ο αίτιος του κακού”, μαζί με τον εισαγωγικό Πρόλογο (σ. 7-14) του έργου και τον καταληκτικό Επίλογό του (σ. 213-216) μας παρέχουν ένα βοήθημα, θησαυρό σωστό, πάνω στην εμπειρία του πόνου που ποιος δεν την έζησε και ποιος δεν την βίωσε, σε μικρή ή μεγαλύτερη ένταση.
Τελειώνοντας τη μελέτη του θαυμάσιου αυτού βιβλίου – όπως κι όλα τα προηγούμενα- του πατρός Ιγνατίου σκεπτόμαστε ότι πρέπει να ευχαριστήσουμε και τον λογοτέχνη από τον Πειραιά (σελ. 11) που… προέτρεψε τον συγγραφέα ν’ ασχοληθεί και να γράψει για τον πόνο. Προτροπή πειστική, σωστή. Βέβαια ο π. Ιγνάτιος έχει συγγραφικό έργο πολύτιμο, τεράστιο, βραβεμένο επάξια και γίνεται – μια ζωή- οδοδείκτης της πορείας μας στη χριστιανική ζωή!
Στα μονοπάτια του πόνου, ο δοκιμαζόμενος παίρνει δύναμη κι ανάσα ζωής γιατί μαθαίνει να βλέπει παραπέρα, να φτάνει στις ρίζες και στα αίτια του κακού (= πόνου) να παίρνει κουράγιο και να βελτιώνεται. Προπάντων να εκτιμά σωστά ότι “ο Θεός δεν έδωσε ούτε πόνο, ούτε αρρώστεια, στον άνθρωπο”. Αυτά τα δημιούργησεν ο ίδιος.
Το βιβλίο του π. Ιγνατίου, κοντολογίς, συντροφεύει και συμπορεύεται με τον πονεμένο. Του δίνει κουράγιο και του ξεκαθαρίζει σωστά και θεολογημένα τις σκέψεις του που κάποιες ως τότε ήταν λανθασμένες. Βιβλίο λοιπόν ωφέλιμο, ψυχωφελές. Να ευχηθούμε στον συγγραφέα του από καρδιάς και ασπαζόμενοι το χέρι του, Υγεία και Ετη πολλά για να προσεύχεται και να γράφει για μας!
***
Και τώρα σε άλλα όσια: Στην μουσική παράδοση της Κρήτης μας:
Στέλιου Γιακουμάκη: “Η Μουσική παράδοση της Κισάμου” Εκδοση Πολιτιστ. Εταιρείας Κρήτης – “Πυξίδα της πόλης”, 2007, σχ. 8ο, σ. 50
Τυχαία έπεσε στα χέρια μας αυτή η έκδοση και χαρήκαμε για το αθόρυβο και την σεμνότητά της και βέβαια για την ποιότητα της συγγραφής.
Ο Στέλιος ο Γιακουμάκης, εξάλλου, πρέπει να είναι από τους λίγους συντοπίτες μας που έχει σπουδάσει την μουσική μας Παράδοση μια ζωή. Κι είναι και Κισαμίτης παθιασμένος με την μουσική κληρονομιά της επαρχίας του και όχι μόνο. Η μουσική παιδεία του, είναι πάθος ζωής!…
Το έργο του δομημένο σωστά, μετά τα κατατοπιστικά Εισαγωγικά του (σ. 9-11) εξετάζει την Κρητική μουσική μας Παράδοση γενικά (σ.12-22) όπου αναφέρεται σε ό,τι το παραδομένο από τα αρχαία χρόνια ως το χτες. Κι όλα τα στοιχεία που παραθέτει, είναι καρπός πολύχρονης έρευνάς του, αλλά και σπουδής στα κληροδοτημένα.
Η ενότητα: “Βασικά όργανα της Κρητ. Μουσικής” (σ. 22-27) δηλ. το βιολί και οι περιπέτειές του, η λύρα, το λαγούτο, κ.λ. που υπηρέτησαν την λειτουργία της, εξετάζονται διεξοδικά.
Το τέταρτο κεφ. “Μουσική παράδοση της Κισάμου” (σ. 28-40) είναι καρπός μελέτης σοβαρής και απόσταγμα του έργου ερευνητών του χώρου, όπως των S. Baud – Bovy, Roberto Leydi, Tullia Macrine, κ.α. και προπάντων της δικής του γνώσης και τεκμηρίωσης. Ξεχωριστή, επίσης, η αναφορά του στο “ριζίτικο” και τη “Μαντινάδα” (σ. 36-40) και βέβαια “το ήθος στη μουσική παράδοση της Κισάμου”. Την “πεμπτουσία της μουσικής παράδοσης της Κισάμου” (σ. 42-43) στο συνοπτικό αλλά multum in parvo έργο του Στ. Γιακουμάκη τη ζει μια ζωή στην Κίσαμο ο ίδιος. “Τρανή και περήφανη” όπως συμπεραίνει ο μελετητής.
Τον ευχαριστούμε για την μελέτη του αυτή. Μας έδωσε κλειδί και μας άνοιξε δρόμους. Ευχαριστίες ανήκουν και στον επιμελητή του έργου κ. Ματθ. Φραντζεσκάκη για την ωραία φροντισμένη του έκδοση.
***
Και τώρα ένα παιδικό χαμόγελο στο μέλλον της ύπαρξής μας:
Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη: “Το νησί που ταξίδευε” Αθήνα 2009, σχ. 21Χ27, σ. πλούσια εικονογρ. από την Λιάνα Δενεζάκη
Χαιρόμαστε το πλούσιο χαμόγελο της δημιουργού του παραμυθιού: “Το νησί που ταξίδευε” γιατί το μεταφέρει στις θαυμάσια οργανωμένες σελίδες του ωραίου και συναρπαστικού αυτού παραμυθιού.
Η κ. Ευδοκία γράφει σελίδα ανεξίτηλη στην Παιδική Λογοτεχνία μας. Την μια με “το σουραύλι της καρδιάς της” την άλλη με “τ’ αστέρι [που] πέφτει στη γη” , την παράλλη με τον “Βασιλιά των ονείρων της” που σέρνει ακολουθία του το “Με λένε Ελπίδα”, τον “Ευτύχη και το Ουράνιο Τόξο” και το “Να σ’ αγαπούν και ν’ αγαπάς” δηλ. μια ολάκερη παιδική βιβλιοθήκη, που ψυχαγωγεί, διδάσκει, μοσχοβολά ομορφιά και καλωσύνη, σφιχτοδένει τις σχέσεις του παιδιού με τη φύση, δυναμώνει την αδελφική αγάπη, απαραίτητα μηνύματα για μια υγιέστατη παιδική ψυχή.
Ευδοκία, να ‘σαι καλά και ποτέ να μη λείψει η αστραφτερή καλοσύνη της ψυχής σου! Συγχαρητήρια και στην εικονογράφο σου την κ. Λιάνα Δενεζάκη που έχει το ταλέντο να κάνει τον χαρισματικό σου λόγο, μαγική εικόνα. Να ‘στε καλά και να συνεχίσετε το έργο σας!
***
Και από τα κρητικά μας βιβλία, στα πανελλήνια:
Σειρά παρουσίασης έχει
το μυθιστόρημα της Ελένης Πριόβολου: “Οπως ήθελα να ζήσω”, πρόσφατη κυκλοφορία των εκδόσεων Καστανιώτη.
Η συγγραφέας κ. Ελένη Πριόβολου γνωστή από το πλήθος των έργων της για παιδιά και εφήβους και τώρα για μεγάλους, μας έχει δώσει από τις προσεγμένες εκδόσεις “Καστανιώτη” και τα μυθιστορήματα: “Τα χάρτινα πουλιά” και το “Κρασί του έρωτα”, πριν λίγα χρόνια. Ενώ από τη νεανική βιβλιοθήκη της, υπενθυμίζομε τους τίτλους: “Ο δρόμος του μπλε φεγγαριού”, “Σκιούμπι, όνομα για καθωσπρέπει κλόουν”, “Το κόκκινο πουλί που το ’λεγαν φλόγα”, “Βικτωρία- Το κορίτσι που πετάει στα σύννεφα” κ.ά.
Στις 576 σελίδες του “Οπως ήθελα να ζήσω” περπατάμε στην Ελλάδα “των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα, όπου ο δικομματισμός , η φαυλοκρατία, οι πολιτευτές, οι τραμπούκοι, οι χρυσοκάνθαροι και οι τραπεζίτες καθορίζουν το πολιτικό και το οικονομικό σκηνικό. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, έρχεται στην Αθήνα ο έμπορος ταξιδευτής Ρωμαίος Αγγουλές: φύση καλλιτεχνική και αντισυμβατική, που αποφασίζει να εγκατασταθεί και, αντί για χρηματιστηριακά παιχνίδια, να επενδύσει στην “ωραιότητα”. Με την εκτός γάμου θυγατέρα του Ροζίτα και τον παραγιό του Σωτήρη Κονταξή φυτεύουν ροδώνα, στον οποίο ευελπιστούν να συμπεριλάβουν όλες τις γνωστές ποικιλίες ρόδων, αλλά και να δη μιουργήσουν νέα είδη, φτάνοντας ως την επίτευξη του “γαλάζιου ρόδου”. Ο Ροδώνας του Κεραμεικού, η περίφημη “Ρόδων Πολιτεία”, γίνεται σύντομα η κολυμβήθρα των πρωτοπόρων ιδεών. Εκεί θα εμβαπτισθούν οι ανήσυχοι νέοι, θα καταφύγουν οι παλαιότεροι αντιμοναρχικοί, ενώ παράλληλα θα δοκιμαστούν τα ανθρώπινα πάθη, ο έρωτας και η αντοχή, σε μια Αθήνα αγνώριστη, που εκπλήσσει διαρκώς τον αναγνώστη, είτε με τις διαφορές της, είτε με τα κρυμμένα σε αυτήν σημεία των καιρών…”
– Μυθιστόρημα εποχής για όλους εκείνους που έζησαν όπως ήθελαν να ζήσουν” κληροδοτώντας στους επόμενους τους σπόρους της ουτοπίας.
***
Εδώ όμως τελειώσαμε για σήμερα. Τα ξαναλέμε – συν Θεώ- την άλλη Παρασκευή. Ως τότε γειά σας και ευχές στους Μιχάληδες, Γαβρίληδες, Νεκτάριους και Νεκταρίες.
