Μια “ασυνήθιστη” θέση για τη φορολόγηση της Εκκλησίας…
Γράφει ο Κωνσταντίνος Αρτεμ. Σταυρουλάκης*
Δύσκολο θέμα…
Στερεότυπα γιομάτο και πώς να τ’ αγγίξεις…
Είναι από τα θέματα που εύκολα πέφτεις στην παγίδα να απαντήσεις μονοκόμματα λέγοντας: ναι ή όχι αλλά χωρίς καθόλου να σκεφτείς…
Γιατί –σε αυτό το θέμα- όλα θεωρούνται δεδομένα.
Ας τολμήσουμε λοιπόν να πούμε μια κουβέντα, να πάρουμε μια θέση στο θέμα αυτό, ας ξεκινήσουμε με κάποια ερωτηματικά. Ας αφήσουμε στην άκρη τις θεωρίες και ας ακολουθήσουμε τον δρόμο της λογικής…
Ο συλλογισμός μας πρέπει να βασισθεί στη λογική της καλής διάθεσης τόσο της Εκκλησίας όσο και του Κράτους για το έργο που πρέπει να επιτελούν. Δεν θα αναφερθούμε σε καμία περίπτωση στους κακοπροαίρετους λειτουργούς τους διότι ο στόχος μας είναι να βρούμε μια λογική άκρη στο θέμα.
Συνεπώς αν ξεκινήσουμε τον συλλογισμό μας από το γιατί αρνείται η Εκκλησία να φορολογηθεί θα συμφωνήσουμε όλοι ότι δεν το επιθυμεί επειδή όλη η περιουσία αυτή στην ουσία είναι στη διάθεση του κάθε χριστιανού, του κάθε φτωχού και άπορου. Τα εναπομένοντα έσοδα της εκκλησίας μετά την πληρωμή των λειτουργικών της εξόδων στοχεύουν όλα σε φιλανθρωπικά έργα. Σε αγαθοεργίες είτε αυτές είναι υλικές είτε ψυχικές… Γιατί λοιπόν να φορολογηθεί;
Ωραία το ξεκαθαρίσαμε αυτό…
Όμως έρχεται και το Κράτος και λέει πως και αυτό θέλει τους φόρους όχι για κανένα άλλο σκοπό αλλά για να στηρίξει και αυτό τα μικρομεσαία στρώματα των πολιτών, για την ανάπτυξη της χώρας μας, για μια καλύτερη ζωή… κ.λπ.
Δίκιο και ο ένας… δίκιο κι ο άλλος…
Γιατί επιμένει η Εκκλησία και δεν ενδίδει;
Μα προφανώς δεν έχει εμπιστοσύνη στο Κράτος.
Σου λέει… Ως Εκκλησία είναι σίγουρη -αφού η ίδια τα χειρίζεται- ότι τα πλεονάσματά της θα πάνε όλα για φιλανθρωπικούς σκοπούς… Θα συμβεί όμως αυτό εάν μέρος αυτών οδηγηθούν ως φόροι στα Ταμεία του Κράτους; Θα τα οδηγήσει σε σωστό δρόμο ή μήπως θα καταλήξουν π.χ. ως κονδύλιο σε πρόγραμμα εξοπλισμού και θωράκισης των συνόρων μας από τους Βίκινγκς; Η μήπως θα καταλήξουν ως επιδότηση κλιματιστικών κάποιων βιομηχάνων;
Χμ…
Πρόβλημα…
Μήπως όμως υπάρχει λύση;
Μήπως αν γινόταν συμφωνία ότι ο φόρος που θα πλήρωνε η Εκκλησία θα πήγαινε ΑΜΕΣΑ σε συγκεκριμένους τομείς π.χ στην Υγεία, Παιδία ή στην Κοινωνική Περίθαλψη; Αν π.χ. το 3% του φόρου της περιουσίας δεν ήταν φόρος άρα Παρακράτηση και άμεσα παραδοτέα Υπέρ του Ταμείου των Νοσοκομείων της χώρας, των Παιδαγωγικών ή κοινωνικής περίθαλψης ιδρυμάτων της χώρας;
Δηλαδή για να καταλαβαινόμαστε όπως π.χ. είναι ο παρακρατούμενος φόρος 2% στα εστιατόρια που η είσπραξη του δεν είναι φόρος γενικός αλλά οδηγείται άμεσα στους Δήμους, έτσι να γίνει και με τον φόρο της Εκκλησίας.
Αν γίνει έτσι τότε η Εκκλησία δεν θα έχει καμία αναστολή στην φορολόγηση της περιουσίας της. Αποκλειστικώς αποκλείεται (που λέει και η μάνα μου) να αρνηθεί να δίδει ένα ποσοστό των κερδών της απευθείας σε Νοσοκομεία, σε Σχολειά ή Ιδρύματα Κοινωνικής Περίθαλψης…
Το δε Κράτος θα έχει το πολυπόθητο έσοδο χωρίς η Εκκλησία -αλλά και εμείς οι πολίτες- να έχουμε τον φόβο για το που θα καταλήξουν αυτά τα χρήματα. Διότι για να λέμε την αλήθεια δεν μας έχει δείξει το Κράτος τον απαραίτητο «χαρακτήρα» ώστε να το εμπιστευτούμε απόλυτα στη διαχείριση των κονδυλίων του…
Έτσι μετά από αυτό θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα…
Οικονομολόγος Πανεπιστημίου Μακεδονίας
fotakado@otenet.gr
