Αντιμέτωπη με το "τέρας" της γραφειοκρατίας του ΙΚΑ βρέθηκε μια Χανιώτισσα η οποία κατήγγειλε στα "Χ.Ν." μια απίστευτη ιστορία παραλογισμού και αγανάκτησης…
Όλα ξεκίνησαν όταν πέρυσι τον Δεκέμβριο η κα Ελένη Γρηγοράκη πήγε στο ΙΚΑ και υπέβαλε αίτημα για συνταξιοδότηση. Μαζί της – όπως είπε -κρατούσε τα βιβλιάρια του ΙΚΑ και του ΤΑΞΥ, Ταμεία στα οποία είχε ασφαλιστεί τα χρόνια που εργαζόταν. Επίσης, κατέθεσε 200 ένσημα από τον ΟΑΕΔ. Επειδή όμως δεν συμπλήρωνε τις 4.500 ημέρες εργασίας, οι οποίες απαιτούνται για να θεμελιωθεί δικαίωμα σύνταξης όπως ορίζει ο σχετικός νόμος, της είπαν από το ΙΚΑ ότι μπορεί να αγοράσει τα ένσημα που της έλειπαν. Έτσι κι έπραξε η κα Γρηγοράκη και μάλιστα, όπως είπε, επειδή είχε καταβάλει περισσότερα χρήματα από όσα χρειάζονταν για τον συγκεκριμένο αριθμό ενσήμων την ειδοποίησαν από την αρμόδια υπηρεσία να πάρει πίσω κάποια λεφτά.
Κι ενώ είχε ολοκληρώσει τις παραπάνω διαδικασίες, και – σε σχετικές ερωτήσεις της – οι υπάλληλοι τη διαβεβαίωναν ότι θα πάρει τη σύνταξή της πριν από το νέο έτος, χθες, έλαβε την απόφαση από το Τμήμα Συντάξεων του ΙΚΑ ΕΤΑΜ Χανίων (αρ. πρωτ. 1665, με ημερομηνία 13/10/09) στην οποία αναφέρεται, μεταξύ άλλων: "Από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτει ότι η αιτούσα πραγματοποίησε στην ασφ/ση του ΕΤΕΑΜ τ. ΙΚΑ – ΕΤΑΜ 2.963 ημέρες εργασίας από 1/6/92 έως 10/12/2008. Επειδή με βάση τον χρόνο αυτό της ασφ/σης δεν θεμελιώνεται δικαίωμα σε σύνταξη γήρατος, γιατί δεν συμπληρώνονται οι προϋποθέσεις που ορίζονται από το άρθρο 5 του Ν. 997/79, όπως τροποποιήθηκε από το άρθρο 56 παρ. 5 Ν. 1140/81. Κι αυτό γιατί ο αιτών δεν πραγματοποίησε τουλάχιστον 4.500 ημ. εργασίας. Για τους λόγους αυτούς απορρίπτουμε το αίτημα…".
Δικαίως μετά από αυτή την εξέλιξη κα Γρηγοράκη αισθάνεται οργή και αγανάκτηση έχοντας αρκετά αναπάντητα ερωτήματα: Πού πήγαν τα ένσημα που αγόρασε; Γιατί την κάλεσαν για να της επιστρέψουν τα παραπάνω χρήματα που είχε καταβάλει για να συμπληρώσει τα ένσημα; Γιατί τη διαβεβαίωναν μέχρι πρόσφατα ότι θα λάβει τη σύνταξή της μέχρι το τέλος του χρόνου; Αλήθεια το ΙΚΑ τι απαντάει;
Δημ. Μαρ.
Απορία, θλίψη, θυμός
Κύριε Διευθυντά,
Απευθύνομαι στο φιλόξενο χώρο της εφημερίδας σας προκειμένου να εκφράσω την απορία μου, τη θλίψη και το θυμό μου για ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στο σχολείο το οποίο εργάζομαι ως δασκάλα.
Είμαι δασκάλα της Α´ τάξης στην περιφέρεια του νομού Χανίων. Με την έναρξη της σχολικής χρονιάς ήρθε στην τάξη μου ένα κοριτσάκι 6 ετών προερχόμενο από την Αλβανία. Σύμφωνα με την ενημέρωση του πατέρα της είχε μόλις έρθει από την πατρίδα της και δε γνώριζε καμία ελληνική λέξη. Όλο αυτό το διάστημα έγινε μεγάλη προσπάθεια από το προσωπικό του σχολείου, από τους συμμαθητές της και από εμένα να ενταχθεί το παιδί αυτό στη σχολική ζωή, να νιώσει άνετο και ασφαλές. Και πράγματι όλη αυτή η προσπάθεια είχε αρχίσει να αποδίδει. Το παιδί είχε αρχίσει να χαμογελάει, να συμμετέχει στα παιχνίδια των συμμαθητών της και να ψελλίζει τις πρώτες ελληνικές λέξεις! .Ώσπου ένα πρωί (πριν από μια βδομάδα) με επισκέφτηκε ο πατέρας του παιδιού και μου ανακοίνωσε ότι η συγκεκριμένη μαθήτρια δεν θα ξαναρχόταν στο σχολείο γιατί η ελληνική πολιτεία (δε νιώθω υποχρεωμένη να γράψω το "π" κεφαλαίο) δεν ανανέωσε την άδεια παραμονής του παιδιού (ο πατέρας έχει άδεια παραμονής) και αυτό έπρεπε τάχιστα να εγκαταλείψει το σχολείο και τη νέα της πατρίδα. Πράγμα που έγινε.
Όλοι θορυβηθήκαμε. Ο ίδιος ο διευθυντής της σχολικής μονάδας προθυμοποιήθηκε να παρέμβει στις ελληνικές υπηρεσίες μπας και βρεθεί κάποιος τρόπος να παραμείνει το παιδί στη σχολική του αίθουσα. Το αποτέλεσμα της αντίδρασής μας ήταν η συνειδητοποίηση της αδυναμίας μας. Το παιδί δεν ξανάρθε στο σχολείο. Προφανώς αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην παλιά της πατρίδα.
Δεν αμφισβητώ την νομιμότητα των ελληνικών υπηρεσιών ως προς το ζήτημα. Οι κρατικοί υπάλληλοι φέρθηκαν ως όφειλαν: ως υπάλληλοι. Εγώ όμως, αν και επίσης είμαι κρατικός, δημόσιος υπάλληλος προτάσσω την ιδιότητα της παιδαγωγού και αναρωτιέμαι και στενοχωριέμαι και θυμώνω.
Πώς είναι δυνατόν να βάζουμε ένα εξάχρονο παιδί σε μια τέτοια διαδικασία; Να του επιτρέπουμε δηλαδή να εγγραφεί σε ένα ελληνικό σχολείο χωρίς να μπορούμε να του εγγυηθούμε την παραμονή του σ’ αυτό τουλάχιστο μέχρι το τέλος της τρέχουσας σχολικής χρονιάς. Δε γνωρίζω τις νομικές λεπτομέρειες ένθεν και ένθεν (ελληνικών υπηρεσιών και κηδεμόνα) και ως παιδαγωγό θεωρώ ότι δεν με αφορούν. Θεωρώ όμως υποχρέωσή μου να αναφέρω τουλάχιστο το γεγονός αυτό γνωρίζοντας πολύ καλά τι αντίκτυπο είχε και θα έχει στην ψυχή του παιδιού.
´Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφέρω και την αναπόφευκτη ερώτηση των μαθητών μου: γιατί δεν έρχεται πια στο σχολείο μας το κοριτσάκι απ’ την Αλβανία; Απάντησα απλά ότι έπρεπε να επιστρέψει στην πατρίδα της. Ευτυχώς (;) που δεν με ρώτησαν γιατί. Θα βρισκόμουν σε ένα δίλημμα για το αν έπρεπε να πω την αλήθεια και να τα κάνω να νιώσουν ανασφαλή και ανίσχυρα (όπως πράγματι είναι) ή να τα αφήσω στον κόσμο της παιδικής τους αθωότητας. Οι υπεύθυνοι, αν μπορούν, ας απαντήσουν. Η (μόλις για δυο μήνες) μαθήτριά μου, πάντως πήρε την απάντηση με το χειρότερο τρόπο.
Ευχαριστώ
για τη φιλοξενία
Κοτσώνα Σπυριδούλα, δασκάλα
