Για ποια πατρίδα μιλάμε;

“Ποια είναι η πατρίδα μου;” ρωτούσε το «Μεταξικό» ποιηματάκι και ο απαγγέλων άλκιμος νέος με βεβαιότητα μπιζελιού και βερμπαλισμό νεοφώτιστου στελέχους ακροδεξιάς οργάνωσης, απαντούσε με στόμφο ότι «είναι οι κάμποι, τα βουνά, οι θάλασσες και η σημαία?». Δυστυχώς όμως, «πατρίδα» μας δεν είναι μόνο τα βουνά, οι κάμποι κι η σημαία και τα γνωστά εθνικόφρονα ρηχά και τετριμμένα. Πατρίδα μας είναι και η πλατεία Αγίου Παντελεήμονος στην Αθήνα (αλλά και σε άλλες ελεήμονες πλατείες καθ? άπασαν την επικράτεια) εκεί που οι ξεριζωμένοι, όπου γης, που ξέπεσαν ναυαγοί στη χώρα μας, μαθαίνουν με βουρδουλιές σιδηρολοστών ότι το μέχρι πρόσφατα «πατροπαράδοτο» ελεήμον, φιλάνθρωπο και φιλόξενο ελληνικό πνεύμα, αντικαταστάθηκε από μισαλλοδοξία και φανατισμό κάθε μορφής, φυλετικής, θρησκευτικής, πολιτικής. Πατρίδα μας είναι και τα φαραωνικά γήπεδα ποδοσφαίρου όπου το ευγενές και φίλαθλο πνεύμα του «ευ αγωνίζεσθαι» αντικαταστάθηκε από τις συρράξεις οπαδών οι οποίοι χωρίς κρίση και με ανεξέλεγκτο και τυφλό φανατισμό δέρνονται στις κερκίδες και καταστρέφουν δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες. Πατρίδα μας είναι και οι δρόμοι τους οποίους μας επιτρέπουν να χρησιμοποιούμε μόνο όταν οι εργολάβοι που εισπράττουν τα διόδια και οι δυναμικές ομάδες των «συμπατριωτών» που τις καταλαμβάνουν για να σπάσουν βιτρίνες ή να διαδηλώσουν και να διεκδικήσουν (από τους υπόλοιπους συμπατριώτες;) τα όποια αιτήματά τους θεωρούν εύλογα. Πατρίδα μας είναι και οι χώροι λατρείας εκείνων των Ελλήνων πολιτών και των ξένων στη χώρα που πιστεύουν σε άλλο θεό και τους οποίους δεν αφήνουμε να αποκτήσουν δικούς τους χώρους λατρείας ή καίμε τους υπάρχοντες δικούς τους, όπως την εβραϊκή Συναγωγή στα Χανιά που κάψαμε δυο φορές μέσα σε ένα μήνα. Αχ πατρίδα μου (γλυκιά?;)!