Δυο ορθάνοιχτα μάτια

Η εικόνα πέρασε γοργά, ανάμεσα στις τόσες άλλες, του καταστρεπτικού σεισμού στην Αϊτή…
Φευγαλέα!
Μα μου έμειναν στη μνήμη τα… μάτια εκείνα τα ορθάνοιχτα, της γυναίκας που μόλις είχε βγει απ? τα συντρίμμια…
Τι μας έλεγε άραγε, το διαπεραστικό της βλέμμα, που πάνω του καθρεφτιζόταν ένας κόσμος ρημαγμένος;
Ήταν γεμάτο απορία γι? αυτά που αντίκριζε; Ξάφνιασμα για τη τόσο γρήγορη κατάρρευση των πάντων; Απόγνωση στη συνειδητοποίηση της οικτρής της κατάστασης; Απελπισία για το τι μέλλει γενέσθαι απ? εδώ και πέρα; Ευγνωμοσύνη κι ικεσία προς τους διασώστες; Χαρά για την ανέλπιστη σωτηρία της; Ή τρόμος στη διαπίστωση πως ο αγαπημένος της τόπος, έγινε σε δευτερόλεπτα, η χειρότερη κόλαση;
Ήταν λίγο απ? όλα, νομίζω, το βλέμμα της Αϊτινής!
Λίγο απ? όλα…
Και πέρασε σαν ψεύτικο, φευγαλέα πάνω στο γυαλί…
Όμως εκεί βρίσκεται ακόμα -ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους ομοιοπαθείς- η πονεμένη γυναίκα! Τραυματισμένη, χωρίς σπίτι, δίχως ρούχα και τροφή. Ίσως και χωρίς τους δικούς της στο πλάι της…
Ας της σταθούμε λοιπόν, εμείς!
Ό,τι μπορεί ο καθένας!
Έστω κι απ? την άλλη άκρη της γης -της γης μας της τόσο μικρής τελικά…