Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΙΚΤΑΚΗΣ
Οι Χριστιανοί όλων των δογμάτων (ορθόδοξοι, καθολικοί, προτεστάντες κ.ά.) γνωρίζουν τον Σταυρό και τη Σταύρωση. Οι αλλόθρησκοι ασφαλώς λιγότερα ξέρουν ή τίποτα. Ο Σταυρός από κάτι περιφρονημένο, καθαγιάστηκε. Πάνω Του σταυρώθηκε και μαρτύρησε ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Η Σταύρωση επομένως είναι ένα είδος μαρτυρίου. Σκληρού και θανατηφόρου. Αναφέρομαι στη συνέντευξη του Πατριάρχη μας κ. Βαρθολομαίου σε Αμερικανικό δίκτυο τηλεόρασης την περασμένη άνοιξη που μεταδόθηκε πρόσφατα.
Η συνέντευξη προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στη γειτονική χώρα που χρόνια τώρα κρατάει δέσμιο το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Οι Τουρκικές αρχές επέκριναν τον Πατριάρχη. Ένας λέει, πεπειραμένος διπλωμάτης σαν τον σημερινό εξουσιαστή του Φαναριού, δεν έπρεπε να πέσει σε τέτοιο σφάλμα. Και βέβαια είναι έξυπνος ηγέτης ο σημερινός Πατριάρχης. Το Πατριαρχείο μας ναι κληρονόμησε τη διπλωματία του Βυζαντίου. Μα και κείνος κάποτε αγανακτά και έχει τις εκρήξεις του. Το γένος μας πράγματι αιώνες τώρα από την άλωση μέχρι τώρα σταυρώνεται. Η κεντρική Πύλη του Πατριαρχείου μένει κλειστή από το 1821. Την ημέρα του Πάσχα οι Τούρκοι κρέμασαν τον Γρηγόριο τον Ε?. Για 400 χρόνια όλο το γένος των Ελλήνων σταυρωνότανε και υπέφερε και μαρτυρούσε.
Χαράτσι, δεκάτη, βίαιοι εξισλαμισμοί, βασανισμοί, θάνατος… Τούτο το γένος άντεξε γιατί ήτανε μεγάλης σωματικής αντοχής. Με το θέμα του εφετινού ημερολογίου του πολιτιστικού συλλόγου μας για τα σπήλαια, ανασκαλεύτηκαν οι μνήμες για τα Κισαμίτικα σπήλαια που έγιναν καταφύγια μαρτυρίου και θανάτου. Στο Λαφονήσι, στο σπήλαιο του Πρ. Ηλία, στο σπηλαιοβάραθρο του Τηγανιού, ο Αντώνης Πλυμακης υπολογίζει σε 1.500 τα θύματα των χριστιανών, θύματα των τριών σπηλαίων στην μεγάλη επανάσταση του 1821. Κι ερχόμαστε σε τόσες σφαγές στις πόλεις που γίνονται αναίτια. Η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, σημαδεύτηκε με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Και ερχόμαστε στο πρόσφατο παρελθόν. Οι Ρωμιοί, όπως αποκαλούνται οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης μέχρι το Πογκρόμ του 1955 ήλεγχαν την οικονομική πολιτιστική και κοινωνική ζωή της Βασιλίδας. Μα τη βραδιά εκείνη του Σεπτέμβρη συντονισμένα και φανατισμένα στίφη από την Ανατολική Τουρκία και όχι μόνο, κατέστρεψαν, έκαψαν, έκλεψαν κι ελεηλάτησαν εκκλησίες και μοναστήρια, σπίτια, μαγαζιά κι επιχειρήσεις.
4.500 ελληνικά καταστήματα λεηλατήθηκαν. Έγραψε τότε ο Κωνσταντινοπολίτης και μεγάλος χρονογράφος Παύλος Παλαιολόγος, πως η άλωση δεν έγινε το 1453. Έγινε το 1955. Οι Ρωμιοί πήραν των αμματιών τους μα και οι λίγοι εναπομείναντες ξεκληρίστηκαν το 1964. Μ? ένα τελεσίγραφο πολλοί Έλληνες μειονοτικοί διετάχτηκαν να εγκαταλείψουν την Πόλη σε 24 ώρες με είκοσι δολάρια στις αποσκευές τους. Ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας, πρόσφατα ομολόγησε πως το 1920 οι Έλληνες της Πόλης, αριθμούσαν 120 χιλιάδες ψυχές. Σήμερα λίγες εκατοντάδες παραμένουν στην άλλοτε πρωτεύουσα του Βυζαντίου, κι αυτοί δυστυχώς με έτοιμες τις βαλίτσες τους.
Οι Τούρκοι δεν αναγνωρίζουν την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου. Το Πατριαρχείο λέει ηγείται της μειονότητας και μόνον. Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, συντηρητικές ή σοσιαλιστικές, σήμερα καθώς και το Πατριαρχείο μας, βοηθούν και επιθυμούν την είσοδο της Τουρκίας στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Γιατί; Γιατί η είσοδος της Τουρκίας στην Ε.Ε. προϋποθέτει μεταξύ άλλων και αλλαγή της στάσης της έναντι των μειονοτήτων. Μα είμαστε γείτονες.
Είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε πλάι – πλάι Τούρκοι και Έλληνες όπως έλεγε ο αείμνηστος Γ. Μαύρος ως πρώτος υπουργός Εξωτερικών στην πρώτη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης το 1974 υπό τον Κ. Καραμανλή. Στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και Εθνικής Ανάγκης θα έλεγα.
Τους γείτονες συμφέρει πάντα να τα έχουν καλά. Μα το κλίμα βέβαια στην Ευρώπη δεν είναι τόσο ευνοϊκό και η σχετική πολιτική της Τουρκίας βαδίζει προς αυτήν την κατεύθυνση με πολύ δειλά βήματα.
Οψόμεθα…
