Η υπόθεση Χορευτάκη

Η ΥΠΟΘΕΣΗ Χορευτάκη θα μείνει σίγουρα στα δικαστικά χρονικά ως ένα μελανό σημείο της Ελληνικής Δικαιοσύνης και της δράσης των παραδικαστικών κυκλωμάτων. Πρόκειται για μια υπόθεση που συγκλόνισε όχι μόνο την Κρήτη και το Πανελλήνιο, αλλά απ? ό,τι φαίνεται και την Ε.Ε. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο οποίο προσέφυγε η οικογένεα Χορευτάκη απαιτεί απ? τη χώρα μας να “δώσει εξηγήσεις” (να απολογηθεί ουσιαστικά μέχρι τις 25/1/10) τόσο για τη σκληρή δολοφονία του νεαρού Μανώλη Χορευτάκη (στις 16/5/08), όσο και για το γεγονός πώς ο δολοφόνος βρέθηκε εκτός φυλακών.
ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ πως σε λίγες μέρες θα έχουμε σαφέστερη εικόνα της στάσης της Ελληνικής Κυβέρνησης πάνω στο θέμα. Ας αφήσουμε τις παρελκυστικές τακτικές κι ας διερευνήσουμε -ως κράτος- σε βάθος, για να μάθουμε επιτέλους τι ακριβώς συμβαίνει με τις άδειες εξόδου (έστω και “υπό όρους”) έγκλειστων εγκληματιών οι οποίοι ξαναεγκληματούν! Και μακάρι να μπει “μαχαίρι” στο απόστημα αυτό της Δικαιοσύνης που “παράγει”, όχι μόνο εκ νέου αθώα θύματα, αλλά διασύρει και τη χώρα μας έξω.
Ο δρόμος
ΘΥΜΑΣΤΕ τον λεγόμενο “Τρίτο Δρόμο” στην πολιτική; Τότε που ο σοσιαλισμός κυριαρχούσε στην Ευρώπη; Αποδιδόταν στη “φιλοσοφία” του Α. Παπανδρέου, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1980, που ήθελε μια ιδιότυπη πολιτική για την Ελλάδα. Η μετέπειτα ιστορία του “σοσιαλισμού” στον κόσμο που αυτός υποσχόταν στους οπαδούς του -που όμως άλλα βρήκαν “καθ? οδόν”- δεν είναι ενθαρρυντική για το παρόν και το μέλλον μας. Οι πολιτικοί μας, συνήθως, περί “άλλα τυρβάζουν” όταν τους δοθεί η ευκαιρία να μας κυβερνήσουν. Δεν τους νοιάζει στην ουσία ούτε ο τύπος του φιλελεύθερου καπιταλισμού, ούτε και η εφαρμογή ενός στοιχειώδους… υπαρκτού σοσιαλισμού. Όλοι οι “δρόμοι” της αρπαχτής που ακολουθούν-τουλάχιστον μέχρι σήμερα-οι πολιτικοί μας, αποδεικνύουν ότι Δρόμος (σωτηρίας) δεν υπάρχει. Τον δρόμο (ή τους “δρόμους”) τους φτιάχνουν οι ίδιοι οι πολιτικοί με τις εκάστοτε πολιτικές τους. Κι εδώ που τα λέμε, το “ναι”, “όχι”, ή “αλλιώς” του κ. Τσίπρα, πόσο αντιπολίτευση είναι, ποιος “δρόμος” είναι, ή μάλλον πόσο πολιτική είναι; Είναι “άλλος δρόμος” ή καθόλου δρόμος;
ΡΗΣΕΙΣ – ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ
«Πρέπει όλοι να αποκτήσουμε μια εθνική, πατριωτική, καταναλωτική συνείδηση. Δεν μπορεί να πηγαίνουμε για έναν καφέ που κάνει τρία ευρώ και να αφήνουμε δύο ευρώ πουρμπουάρ».
(Μιχάλης Καρχιμάκης, υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, 19-1-10)
[- Η καταναλωτική συνείδηση διδάσκεται μάλλον εκ των άνω προς τα κάτω. Με το παράδειγμα. Κι αυτό δεν το είδαμε ακόμη στην έκταση που θα έπρεπε]
«Τι αντιπολιτευτικό έργο να κάνουμε; Δηλαδή τι να πω; Ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε μέσα σε 100 μέρες αυτά τα οποία οφείλαμε να κάνουμε και δεν κάναμε εμείς την τελευταία τριετία;».
(Θανάσης Γιαννόπουλος,
βουλευτής της Ν.Δ., 19-1-10)
[-Όταν η γλώσσα λέει τα αληθή: δυστυχώς, ακόμη οι Έλληνες πολιτικοί δεν έχουν μάθει να αναγνωρίζουν τα λάθη τους. Ας πούμε, είδατε ποτέ η Ν.Δ. να κάνει αυτοκριτική για τα όσα αίσχη έπραξε κατά τη διακυβέρνηση της χώρας από την… καλύτερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση;]
Δίκαια χαρακτηρίζει τα αιτήματα των αγροτών η ΝΔ η οποία καλεί την κυβέρνηση να σταθεί στο πλευρό τους και να δώσει άμεσα λύσεις. Στη Ρηγίλλης όμως ξεκαθαρίζουν πως τάσσονται κατά του κλεισίματος των δρόμων και την πρόκληση προβλημάτων σε άλλες κοινωνικές ομάδες, τονίζοντας όμως πως δεν θα υποδείξουν σε κανέναν τις μορφές των κινητοποιήσεων.
[- Βρε, βρε πόσο γρήγορα ξεχνάμε! Λησμόνησε η Ν.Δ. Τις… άμεσες λύσεις που έδωσε στα κεφάλια των αγροτών, όταν αυτοί τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν ανεβαίνοντας από την Κρήτη στον Πειραιά;]
Ο κ. Τσίπρας υποστήριξε ότι η κυβέρνηση «έχει ήδη προτάξει το πρώτο μάγουλο, έχει φάει την πρώτη σφαλιάρα από την Κομισιόν και της ζητείται να προτάξει και το άλλο. Ο ελληνικός λαός, όμως, δεν αντέχει άλλη εξόντωση, δεν αντέχει μια πολιτική, που τον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ένα πολύ δυσοίωνο μέλλον».
[- Αν τα παραπάνω είναι αντιπολιτευτικός λόγος ή λόγος “υπερ αδυνάτου”, αυτό θα το δείξει ο χρόνος και οι επόμενες εκλογές. Για την ώρα δεν είναι καν λόγος!]
[ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ]
Μονομερής τραγωδία
ΜΟΥ ΛΕΕΙ φίλος γνωστός, άνθρωπος πια στην έκτη δεκαετία της ζωής του, που κάθε χρόνο, ως κανονικό υποζύγιο του δημοσίου -δημόσιος υπάλληλος ών- πληρώνει, ξαναπληρώνει φόρους και “άσπρη μέρα” δεν βλέπει:
“- Κοίτα να δεις, και πες μου αν έχουμε κυβερνήσεις, εδώ και 35 χρόνια. Καμιά φορά λέω μήπως μας κυβερνούν «συμμορίες κλεφτών»! Το 1974, μετά την κατάρρευση της χούντας, ο K. Καραμανλής (ο πρεσβύτερος) μας συνέστησε λιτότητα για να ορθοποδήσει το κράτος. Το δεχτήκαμε ασμένως… Το 1981, ο Α. Παπανδρέου, μας είπε πως παρέλαβε “καμένη γη”. Δεν υπήρχε φράγκο απ? τα λαμόγια της δεξιάς. Το δεχτήκαμε κι αυτό. Τότε μάλιστα άρχισαν τα ευρωπαϊκά δάνεια και προγράμματα για να φτάσουμε τους εταίρους μας! Το 1985, πάλι επί Α. Παπανδρέου, μπήκαμε σε ένα «τούνελ» αυστηρής λιτότητας, που ελπίζαμε πως σύντομα θα μας έβγαζε σε φως. Ξανακάναμε υπομονή. Τρώγαμε δανεικά. Το 1989, μας δημιουργήθηκε η Οικουμενική Κυβέρνηση και πάλι τα ταμεία βρέθηκαν… αδειανά. Το 1990, η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη μας διαβεβαίωνε πως θα παίρναμε… αύξηση μισθού, με 0+0= 14%! Ξανά δανεικά. Τελικά, μας προϊδέασαν και τότε για «πτώχευση της χώρας». Το 1993, επί Α. Παπανδρέου, ο αγώνας ήταν για το βρώμικο ?89 και ξανά τα προβληματικά αδειανά ταμεία των προηγούμενων. Το 1996 ο Κ. Σημίτης μας… εκσυγχρόνησε τόσο που να μη τολμάμε να ζητάμε τίποτε για μας! Είχαμε, βλέπεις το όραμα της σύγκλισης, το ευρώ, την ΟΝΕ. Αλλά και το «μεγάλο κόλπο» με το Χρηματιστήριο, για το οποίο δεν πλήρωσε ποτέ κανείς. Το 2000, πάλι επί Κ. Σημίτη, η μαύρη τρύπα μεγάλωσε, τα δανεικά πια άρχισαν να μας πνίγουν. Το 2004 ο Κ. Καραμανλής (ο νεότερος), «σεμνά και ταπεινά» ρήμαξε και τα τελευταία ψίχουλα των ταμείων: σύνταξε ψεύτικους προϋπολογισμούς, έκανε απογραφές, κάλυψε λαμόγια, Βατοπέδι, Ομόλογα, κουμπάρους και δεν συμμαζεύεται… Το 2007, πάλι ο Κ. Καραμανλής, με λάβαρο την παγκόσμια οικονομική κρίση και το «νοικοκύρεμα» μας βούλιαξε ολότελα. Το 2009, επανέρχεται το ΠΑΣΟΚ με τον Γ. Παπανδρέου. Ξανά άδεια ταμεία. Αυτή τη φορά «πιστοποιημένα» από την Ε.Ε. Που τόσα χρόνια μας δανείζει, και που μας λέει τώρα «κόψτε το κεφάλι σας, από μένα δεν έχει άλλο ευρώ»! Από ό,τι φαίνεται εγώ θα ακριβοπληρώσω τη νύφη…” και ο φίλος συμπεραίνει: “Ξεκάθαρο το πράγμα, φίλε μου. Γεννήθηκα με το σλόγκαν «δεν υπάρχουν λεφτά στα ταμεία» και θα πεθάνω έχοντας πληρώσει τους περισσότερους φόρους από όλους τους άλλους. Αλλά, κάπου κάποτε κι εγώ θα μείνω «ταπί». Δεν θα έχω να πληρώσω δεκάρα. Τότε να δούμε τι θα κάνουν αυτοί που μας έμαθαν να ζούμε με δανεικά κλέβοντας αυτά που μας διπλοπαίρνουν ως φόρους. Ξέρεις, η φορολογική «δικαιοσύνη» έχει εφαρμογή σε μεμονωμένα και αδύναμα άτομα. Όχι στους πολλούς καρχαρίες. Όταν, λοιπόν, εμείς οι μισθωτοί και συνταξιούχοι που πληρώνουμε κάθε χρόνο τη μερίδα του λέοντος στους φόρους, δεν θα έχουμε να πληρώσουμε, τι θα κάνουν; Θα μας βάλουν κατά χιλιάδες στις φυλακές; Αδύνατο! Αλλά, έτσι δεν θα έχουμε ένα πραγματικό κοινωνικοοικονομικό «κραχ», με απρόβλεπτες συνέπειες; Ή, μήπως πρέπει να αλλάξουμε… χώρα; «Ας φρόντιζαν», που θα έλεγε κι ο Αλεξανδρινός…”
… ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ από έναν που πληρώνει στωϊκά κι αγόγγυστα τους φόρους που του αναλογούν και που παρακρατούνται στην πηγή. Και που ποτέ, αντίθετα, δεν είχε τις παροχές που του αναλογούν από ένα κράτος δήθεν δικαίου. Ούτε στην Παιδεία, ούτε στην Υγεία, ούτε σε καμιά άλλη κοινωνική παροχή… Άλλη μια “χαμένη γενιά”. Και μακάρι να είναι η τελευταία. Με αυτή την κυβέρνηση είναι η μοναδική ευκαιρία να σοβαρευτούμε ως κράτος. Διαφορετικά…