ΑΠΟΨΗ

Κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της. Μα για να προσδιορίσουμε την ποιότητα της κοινωνίας που ζούμε δεν χρειάζεται να κάνουμε οποιονδήποτε άλλο συλλογισμό.
Είναι βέβαιο πως κάθε κοινωνία κρίνεται από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της…
Αν μπαίναμε σε αυτήν την διαδικασία μέτρησης θα είχαμε απογοητευτικά αποτελέσματα… Η κοινωνία μας θα έπρεπε να απορριφθεί… Πώς αλλιώς να σας το πω.
Να μείνει στην ίδια τάξη βρε αδερφέ… Μήπως και ξαναδιαβάσει το μάθημά της…
Κοιτάμε τους αδύναμους γύρω μας…
Είναι εκεί. Βγαίνουν στους δρόμους.
Ξανά περνάμε την επόμενη μέρα.
Είναι εκεί. Περπατούν στους δρόμους.
Μα δεν γίνεται αλλιώς…
Ίσως η κοινωνία μας τελικά να πρέπει να απορριφθεί. Πώς αλλιώς να σας το πω. Να μείνει στην ίδια τάξη βρε αδερφέ…
Εσύ πονηρέ…
Σκέφτηκες ν? αργήσεις να περάσεις από κείνο το δρόμο ε…; Ωραία ιδέα αφού έτσι μπορεί να μην τους συναντήσεις ξανά…
Μα πάλι εκεί είναι…
Αναγκαστικά πρέπει να τους παρακολουθήσεις από κοντά… Τι να κάνεις… Στα πόδια σου βρίσκονται συνέχεια…
Σε αυτό το σημείο αρχίζει το μαρτύριο διότι αναγκαστικά αρχίζεις να παρατηρείς τα μάτια τους…
Το βλέμμα τους…
Και το μαρτύριο δεν έγκειται στο γεγονός ότι στα μάτια τους βλέπεις σκιές υποταγής ή της επαιτείας…
Όχι όχι… Αντίθετα -που να πάρει και να σηκώσει- βλέπεις την σκιά την δική σου…