Μέγαρο Παπαδόπετρου:

Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΡΕΤΣΗ
Τα εκατέρωθεν φωτογραφικά ντοκουμέντα από το εσωτερικό του κτηρίου περισσότερο μπέρδεψαν παρά διαφώτισαν τους Χανιώτες πολίτες. Τους πολίτες οι οποίοι ούτε αυτοψία μπορούμε να κάνουμε για να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι ποιος λέει αλήθεια ούτε έχουμε τη διάθεση να είμαστε καλόπιστοι με τους μεν και κακόπιστοι με τους δε.
Επίσης έντυπο υλικό που διακινούνταν έξω από το κτήριο το Σάββατο 15/1/2010, παρουσίαζε εμμέσως πλην σαφώς την τοπική κοινωνία εξαπατημένη από τα εμετικά λιβελλογραφήματα των Μέσων Κοινωνικής Χειραγώγησης που στρέφονται κατά των φοιτητών και παγερά αδιάφορη απέναντι στον κινηματικό αγώνα τους.
Ενας κινηματικός αγώνας όμως μπορεί να εδραιωθεί στη συνείδηση μιας κοινωνίας, όταν έχει στόχο το μετασχηματισμό και αναμόρφωση κοινωνικών δομών και θεσμών που αφαιρούν ή περιορίζουν τα δικαιώματα των πολιτών και υπονομεύουν το συλλογικό συμφέρον.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση το συλλογικό συμφέρον επιτάσσει την αξιοποίηση του κτηρίου από την Πρυτανεία του Πολυτεχνείου, γιατί διαφορετικά ο νόμος επιτρέπει την ανάκληση της δωρεάς και την επιστροφή της κυριότητάς του κτηρίου στην οικογένεια του δωρητή. Κι αυτό δε συμφέρει τη χανιώτικη κοινωνία στο σύνολό της, της οποίας δεν της ζητήθηκε η γνώμη της για την κατάληψη του συγκεκριμένου χώρου. Εξάλλου το κτήριο δεν προστατεύεται από το άσυλο, γιατί δε λειτούργησε ποτέ ως χώρος ελεύθερης επιστημονικής διδασκαλίας, αναζήτησης και έρευνας.
Επίσης η όλη κατάσταση μοιάζει περισσότερο να εντάσσεται στα πλαίσια μιας προσωπικής αντιδικίας μεταξύ του Πρύτανη και των φοιτητών. Κι εκεί είναι η ουσία του προβλήματος. Οτι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και φοιτητές έπαψαν να συνδιαλέγονται και να προασπίζουν την πανεπιστημιακή συνοχή των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, τα οποία δεν είναι απλώς χώροι επώασης και μεταβίβασης της γνώσης αλλά και μοχλός οικονομικής ανάπτυξης και πολιτισμικής προόδου σε μια χώρα που σπαράσσεται από την αναξιοπιστία και κινδυνεύει να μετατραπεί σε μόνιμο επαίτη της Ευρώπης.
Οι πρώτοι παγιδευμένοι σ’ ένα σύστημα στο οποίο κεντρικό ρόλο διαδραματίζει το κέρδος και η διοίκηση και οι δεύτεροι στη… στενόμυαλη λογική των παραταξιακών συμφερόντων.
Σήμερα είναι το κτήριο Παπαδόπετρου, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Και οι δύο μεριές οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Πεισματικά αχειραγώγητη, όπως και πολλοί άλλοι συμπολίτες μου.