? «Απαραίτητο το ανοιχτό κόμμα για την ανάταξη (της παράταξης)»
(Άρης Σπηλιωτόπουλος, στην ΚΕ της Ν.Δ., 24-1-10)
?? “Δεν υπάρχουν λεφτά για μερεμέτια”.
(Γ. Παπανδρέου, πρωθυπουργός, 22-1-10)
ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ στα στόματα των πολιτικών δεινοπαθούν. Αυτό είναι γνωστό. Άλλο σημαίνουν κυριολεκτικά (πρωταρχική σημασία στο λεξικό), άλλη σημασία τους προσδίδουν οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές, άλλο καταλαβαίνουμε εμείς οι υπήκοοι. Αν μπορούσαν οι ίδιες λέξεις να… μιλήσουν, θα μας έλεγαν πόσο ταπεινωτικά αισθάνονται στα στόματα κυρίως των πολιτικών.
ΜΕΤΑ τη μεταπολίτευση είχαμε σε κάθε κυβερνητική μεταβολή και μια καινούργια (;) λέξη: “αλλαγή”, “(μη)έχοντες και κατέχοντες”, “το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση-ο λαός στην εξουσία”, “αναδόμηση”, “Απ-αλλαγή”, “εκσυγχρονισμός”, “επανίδρυση”, “μηδενική ανοχή” (στη διαφθορά), “σεμνά και ταπεινά”, και τώρα “ανάταξη”, “διαβούλευση”, “διάλογος”, “φιέστα”, “μπλοκάρω” και “μερεμέτια”!
ΓΙΑ ΑΝΑΤΑΞΗ του κράτους πρωτομίλησε ο κ. Γ. Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός. Για ανάταξη του κόμματος της Ν.Δ. μιλάει κι ο κ. Σπηλιωτόπουλος, βουλευτής του κόμματος. Ο καθένας τους εννοεί διαφορετικά πράγματα κι εμείς “επενδύουμε” σε κάτι… καλό! Δεν μπορεί, λέμε, κάτι το σωστό θα προκύψει. Αλλά μάλλον εννοούν και οι δυο “ανασυγκρότηση” -του κράτους ο ένας, της παράταξης ο άλλος- γενικά του πολιτικού κόσμου.
Η ΠΙΟ εντυπωσιακή και “λαϊκίστικη” λέξη είναι τα μερεμέτια. Μας προέκυψε με τις μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα. Ο κ. Γ. Παπανδρέου διεμήνυσε ευθύς εξ αρχής στους “αγροτοπατέρες” συνδικαλιστές πως “δεν υπάρχουν λεφτά για μερεμέτια”. Για “μικροεπισκευές”, δηλαδή στο καυτό αγροτικό πρόβλημα της χώρας με την παροχή χρήματος. Ο δε κ. Χατζηγάκης-βουλευτής της Ν.Δ., πρώην υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης- διερμήνευσε τα… μερεμέτια, ως εφάπαξ καταβολή στον κάθε αγρότη ενός ποσού 15.000! (Αλλά, γιατί, άραγε, ο ίδιος δεν τους τα κατέβαλε, όσο ήταν αρμόδιος υπουργός, ώστε να μη χρειάζονται τώρα… μερεμέτια;).
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, οι μάχες στις κόντρες μεταξύ κοινωνικών ομάδων και πολιτικών, χάνονται στις ερμηνείες ή παρερμηνείες των λέξεων. Η αναξιοπιστία υποσκελίζει τα πάντα. Βλέπουμε, ας πούμε με τις ώρες, συνδικαλιστές και πολιτικούς όλων των κομμάτων και χρωμάτων να κονταροχτυπιούνται στα κανάλια. Το λογικότερο θα ήταν να κάτσουν να τα πουν, να δουν πού συμφωνούν και πού διαφωνούν, να υπογράψουν ένα κοινό συμφωνητικό, σεβαστό απ΄ όλες τις παρατάξεις και να το εφαρμόσουν.
ΑΛΛΑ, βλέπετε, κάτι τέτοιο δεν γίνεται, διότι αυτό που μετράει -και στους δυο αντιμαχόμενους- είναι ποιος θα πείσει, με τις λέξεις, την “κοινή γνώμη” για το δίκαιό του. Όχι για το δίκαιο όλης της χώρας… Σε τέτοιους, όμως, λεκτικούς -και όχι μόνο- πολέμους, το πρώτο και μόνιμο θύμα δεν είμαστε πάντα εμείς, οι υπόλοιποι πολίτες;
(Στ.Γ.Κ.)
Η Κόντρα
… ΚΡΑΤΑΕΙ χρόνια αυτή η κόντρα. Και μέ κάθε κυβέρνηση. Πάνω από τριάντα χρόνια, το αγροτικό πρόβλημα της χώρας αποτελεί ένα απ΄ τα καυτότερα προβλήματα, είτε επειδή η κάθε κυβέρνηση δεν το λύνει εξορθολογίζοντάς το (φοβούμενη το πολιτικό κόστος), είτε επειδή η κάθε κυβέρνηση θέλει να το συντηρεί επί τούτου, για “πελατειακούς” λόγους (πράσινοι, γαλάζιοι, κόκκινοι συνδικαλιστές).
ΑΛΛΑ, σήμερα τα ψέματα τέλειωσαν. Το μαχαίρι έφτασε ως το κόκαλο και, θέλει δεν θέλει η παρούσα κυβέρνηση, πρέπει να το λύσει οπωσδήποτε. Με οποιοδήποτε οικονομικό ή πολιτικό κόστος. Το να διαρρέουν, ας πούμε, στον Tύπο ανακοινώσεις, όπως «η κυβέρνηση εμμένει στις θέσεις της, που είναι όχι παροχές, αλλά διάλογος για τα θεσμικά αιτήματα των αγροτών», με την προσθήκη ότι «δεν πρόκειται να γίνουν διευθετήσεις τις οποίες θα πληρώσει συνολικά η χώρα», νομίζουμε πως ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Και πάντως δεν προτείνουν καμιά λύση, σε ένα ζήτημα για το οποίο δεν φταίνε οι αγρότες.
ΟΜΩΣ, κι απ΄ την πλευρά των αγροτών, ένα στοιχειώδες- έστω και ολίγων μηνών- moratorium απαιτήσεων και διεκδικήσεων, θα έπρεπε να δοθεί στην κυβέρνηση των τριών μηνών. Τουλάχιστον, για τις θεσμικές αλλαγές που είναι πια αναγκασμένη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να κάνει πιεζόμενη απ΄ την οικονομική της δυσπραγία και την Ε.Ε. Αντίθετα, είμαστε μάρτυρες ενός “κοινωνικού αυτοματισμού”. Εάν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση, δεν θα έχουμε “πόλεμο” κοινωνικών ομάδων των οποίων τα συμφέροντα θίγονται άμεσα από το “μπλοκάρισμα” των δρόμων, παραδρόμων κ.λπ.; Πάντα μια κόντρα με την κυβέρνηση γίνεται καραμπόλα στην οποία την πληρώνουν και αθώοι που δεν φταίνε σε τίποτα.
(Στ.Γ.Κ.)
Από τον Κλαδισό
στη θάλασσα…
Την εντυπωσιακή, ομολογουμένως, φωτογραφία τράβηξαν, το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής, και μου απέστειλαν οι πιλότοι της Αερολέσχης Χανίων, Κοσμάς Κιμιωνής και Ζαχαρίας Σαρρής. Με τον φακό τους κατέγραψαν τη μεγάλη διοχέτευση λάσπης από τον ποταμό Κλαδισό στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή της Χρυσής Ακτής και των Αγίων Αποστόλων, μέχρι, σχεδόν, και το Καλαμάκι.
Αν πρόκειται για λάσπη και μόνο λάσπη έχει καλώς. Αν, όμως, κάποιες ημέρες του χρόνου την ίδια διαδρομή ακολουθούν «ουσίες» (λύματα, απόβλητα ελαιουργείων, κ.λπ.) που ρυπαίνουν το θαλάσσιο περιβάλλον, τότε υπάρχει θέμα, όπως τόνισε, μιλώντας στα «Χ.Ν.», ο κ. Κιμιωνής.
Άδικο έχει;
Γ. Γεωργ.
