Πότε θ? αλλάξουμε νοοτροπία;

Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ
Κάποιοι στη χώρα αυτή δεν κατάλαβαν ακόμη ότι είμαστε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και “βαράνε το βιολί τους”.
Μάλλον δεν καταλάβαμε σε τι δεινή οικονομική θέση βρισκόμαστε και συνεχίζουμε τις βλακείες μας. Ηδη έχουμε δανειστεί σαν κράτος με 10πλάσιο επιτόκιο. Το ύψος του επιτοκίου δείχνει άμεσα και έμμεσα το πόσο αναξιόπιστοι είμαστε.
Είμαστε όμως τόσο αναξιόπιστοι; Είμαστε τόσο άμυαλοι και άλογοι; Μια πρώτη ματιά στα τρέχοντα γεγονότα το αποδεικνύει χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Κατ? αρχήν το κράτος δεν έχει χρήμα και δανείζεται με δεκαπλάσιο επιτόκιο και οι αγρότες τώρα και οι φορτηγατζήδες αύριο κλείνουν τους δρόμους ζητώντας χρήμα. Από που; Από αυτόν που δεν έχει. Θα τα πάρουν από τα δανεικά μας με το δεκαπλάσιο επιτόκιο;
Και όλα αυτά τη στιγμή που η Ε.Ε. επιμένει να μειωθούν μισθοί και συντάξεις και μας πιέζει για περισσότερο σκληρά οικονομικά μέτρα.
Από την άλλη, τα ασφαλιστικά ταμεία χρωστάνε στα νοσοκομεία τεράστια ποσά, και ορισμένες εταιρείες (ΟΤΕ 142 εκατ. παλιά Ολυμπιακή 660 εκατ. και) χρωστάνε τεράστια ποσά στα ασφαλιστικά ταμεία!!!
Αν χρωστούσε πολίτης κάποιο ποσό σε ασφαλιστικό ταμείο θα είχε οδηγηθεί στα δικαστήρια και φυσικά με κάθε τρόπο θα είχε πιεστεί να πληρώσει. Αυτοί που διοικούν αυτές τις εταιρίες αδιαφορούν. Μήπως κάποια κυβέρνηση κάποτε θα πρέπει να κατάσχουν μέρος της περιουσίας τους έστω κι αν η εταιρεία είναι υπό εκκαθάριση; Μήπως κάποια στιγμή όλοι θα πρέπει να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους σ? αυτή τη χώρα;
Και τώρα που η χώρα έχει ανάγκη από οικονομική δραστηριότητα, σήμερα με τους αγρότες και ίσως αύριο με τις εταιρείες μεταφορών κλείνουν τα σύνορα και οι δρόμοι και έφτασαν οι Βούλγαροι να μας καταγγέλλουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οπωσδήποτε την “πίτα” την πληρώνουν πάντα οι μικροί οικονομικά πολίτες και αυτό είναι άδικο. Αυτή την κρίσιμη στιγμή όμως πάλι πρώτοι θα πληρώσουν οι μικροί οικονομικά, διότι υπάρχει ανάγκη άμεσης εξεύρεσης χρημάτων, με την ευχή να ακολουθήσει ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα.
Άλλωστε δεν έχουμε και πολλά περιθώρια να ελιχθούμε. Αν κάποιος από μας έχει κάποια λύση άμεση δικαιότερη μπορεί να την κοινοποιήσει στους διοικούντες αυτό το κράτος. Η λύση όμως να είναι άμεσα εφαρμόσιμη κι όχι θεωρητική και κομματική.
Οι μεγάλοι πιέστηκαν, κι έφυγαν σ? άλλες χώρες. Κι αυτό γίνεται ακόμη και στις ΗΠΑ. Φαίνεται τελικά ότι η μόνη λύση που μας μένει είναι να πιάνουμε τους κλέφτες, να τους δικάζουμε και να τους τιμωρούμε παίρνοντας όμως τα κλεμμένα πίσω.
Οι μέχρι τώρα ποινές, (διαγραφή λόγω χρόνου (sic), επίπληξη, δίμηνη παύση κ.λπ.) είναι ποινές κοροϊδίας και φυσικά πρόκληση προς όλους τους πολίτες αυτής της χώρας, που το μόνο που τελικά καταλήγουν να σκέφτονται είναι πώς κι αυτοί θα κάνουν κάποια στιγμή στη ζωή τους καμιά αρπαχτή. Όλοι δηλαδή πραγματικά ή υπό προοπτικοί κλέφτες.
Και σήμερα που κυβερνώντες και διεθνή αρπακτικά μας οδήγησαν στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, εμείς βαράμε το ίδιο “πανηγυρτζίδικο” βιολί. Οι αγρότες, κυρίως της Θεσσαλίας για παράδειγμα, που πραγματικά τις τελευταίες δεκαετίες έχουν συρρικνωθεί και οικονομικά και αριθμητικά θυμούνται τα προβλήματά τους μόνο Δεκέμβριο και Ιανουάριο που έτσι κι αλλιώς κάθονται στα καφενεία. Κλείνουν τους δρόμους της χώρας, παίρνουν κάποια λεφτά, κι άντε του χρόνου πάλι βλέπουμε.
Τι πρέπει να συμβεί για να καταλάβουμε ότι η οικονομική μας θέση μπορεί να μας δημιουργήσει πολλά προβλήματα σαν χώρα, σαν σύνορα, σαν υποθήκες και δεσμεύσεις; Για το ποιος φταίει; Ολοι μας, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο. Εμείς για παράδειγμα σαν λαός, απαιτήσαμε ποτέ από την όποια κυβέρνηση να οδηγηθεί στα δικαστήρια υπουργός με χοντρές ατασθαλίες; Απαιτήσαμε ποτέ μεγαλοϋπάλληλος που έπαιρνε χοντρά φακελάκια να οδηγηθεί στο σκαμνί; Οχι.
Απλά εμείς δίνουμε το φακελάκι, ή κάνουμε τα στραβά (κομματικά) μάτια και περιμένουμε από τους ομοίους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. “Βγάζει κόρακας κοράκου μάτι;”.
Κι έτσι, άλλος τρώει και πίνει κι ο λαός πληρώνει τον λογαριασμό. Μήπως πρέπει να αλλάξουμε σαν λαός νοοτροπία;