ΔΙΗΓΗΜΑ

Θα κάνω με το κλάμα μου μια επίθεση στην αγοραία νοοτροπία. Φραγγέλιο θα το κάνω. Το κλάμα μου είναι ένα μαστίγιο με καρφιά.
Έναν μαυραγορίτη, συνάντησα σήμερα.
“Τι με νοιάζει, εμένα. Οι υπόλοιποι θα πληρώσουν τον θάνατο της χώρας” μου είπε.
Οι Φραγκολεβαντίνοι θα πίνουν, μόνο, το αίμα της ψηχής μας. Δεν θα πληρώνουν. Σε διψώ πατρίδα μου.
Τα εντός μου, δικά σου.
Πώς κυλά το κλάμα και πού καταλήγει;
Σα φωτιά κυλά, σα λάβα καταλήγει.
Ήταν εκείνο το άνθος, εκείνο του αγρού.
Άκου τη μουρμούρα του. Σαν την κοιλιά ενός φιδιού.
Σου ?πα να δεις πού καταλήγει; Στην απροσμέτρητη χοάνη του συλλογικού ψεύδους. Σε μια λεκάνη που πλένουμε τα πόδια του τσαρλατάνου, του μαυραγορίτη. Αυτής της Κατοχής, που φορά ψηλά τακούνια και ακριβά μανικετόκουμπα.
Για τίποτα δεν μετανιώνω για τούτη την πατρίδα.
Ό,τι έκαμα, καλά καμωμένο. Και ό,τι δεν πρόφτασα να κάνω, ποτάμι της αθωότητας θα γενεί, να πνίξει την εμπορευάμενη πόρνευση των ψυχών.
Η πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια. Μια κουταλιά ζάχαρη με μέλι, μια βρισιά, ένα κρυφτούλι στο σκοτάδι και ο ιδρώτας του. Αυτός που στάζει από το μέτωπο των αγοριών με τα κοντά παντελόνια.
Εκείνο το άνθος, εκείνου του αγρού. Και εκείνη η βροχή που έγινε λάσπη. Λάσπη μέχρι τον λαιμό.
Και οι φτηνοί Άγιοι που περπάτησαν σε τούτο το χωράφι. Πατημασιά και λαμογιά, δρασκελιά και κρεμάλα.
Για τίποτα δεν μετανιώνω. Ό,τι βρέξει στον αγρό, ας κατεβάσει. Μα θα ?ναι χρυσαφένιο (να μου το θυμηθείς) και θα τσούξουν τα μάτια του ιεροφάντη λογιστή.
Μετά τη βροχή, με τις λάσπες στα παπούτσια θα μπω στα σαλόνια. Από τ? αλώνια του δικού μου Αιγαίου, που το μήκος του τελειώνει στον ουρανό. Θα μπω και δεν θα ζητιανέψω. Έχω χορτάσει, βλέπεις, υποτέλεια. Με σφίγγει ο κόμπος τούτης της γραβάτας. Αμπέχωνο φορούσα, πάντα, στον χειμώνα. Θα μπω, που λες, και η λάσπη μου θα γίνει θείο δώρο.
Η λάσπη μου είναι το αποτύπωμά μου στους αιώνες. Δεν σβήνει γιατί πάτησα γερά. Με όλη μου τη δύναμη. Βούλιαξε το πόδι μου, στο χνούδι της δικής τους πολυτέλειας.
Το κλάμα μου είναι ένα λουλούδι που ανθίζει κάθε Σεπτέμβρη, σε κείνον τον… αγρό.