Ο νομπελίστας Οικονομικών κ. Τζόζεφ Στίγκλιτζ με προχθεσινό άρθρο του στην βρετανική εφημερίδα «Guardian» εξέφρασε μερικές ευχάριστες απόψεις οι οποίες προσφέρονται ως εύκολες συλλογικές δικαιολογίες μας. Όπως υποστήριξε, αναδεικνύοντας το παράδειγμα των ΗΠΑ, που διαθέτουν ομοσπονδιακό προϋπολογισμό και ενισχύουν όσες Πολιτείες αντιμετωπίζουν οικονομικές ή άλλες αντιξοότητες: «η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να επιδείξει μεγαλύτερη αλληλεγγύη απέναντι στα αδύναμα μέλη της, τα οποία έχουν υποστεί τις συνέπειες μιας κρίσης για την οποία δεν ευθύνονται». Μπορεί ο κ. Στίγκλιτζ να έχει δίκιο, αλλά εκείνο το οποίο δεν πρέπει να μας διαφεύγει είναι ότι μπορεί να μην ευθυνόμαστε για την συνολική οικονομική κρίση αλλά ευθυνόμαστε για την κρίση που μας αναλογεί και επιπλέον, οι χώρες της Ευρώπης δεν είναι «Πολιτείες» αλλά κράτη τα οποία δεν προβλέπεται να δεχτούν την αντίληψη ότι κάποιοι λαοί μπορούν να ευημερούν στηριζόμενοι στον κόπο άλλων. Η Ελλάδα πληρώνει την επιλογή της να «βολέψει» τους μισούς κατοίκους της στο δημόσιο, να αφήσει κάθε προσπάθεια παραγωγής και προώθησης ανταγωνιστικών αγαθών και να ξεπεράσει τα όρια της αντοχής της σε δανεισμό, για να καταναλώνει ποιοτικά γερμανικά, γαλλικά, ολλανδικά και αμερικανικά αγαθά (Βήμα). Και μπορεί την ίδια ώρα που ο κ. Στίγκλιτζ μας προσφέρει μερικές ευχάριστες δικαιολογίες, ο κ. Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ να διακηρύσσει δικαίως ότι «οι άνθρωποι είναι πάνω από τις αγορές», αλλά να μην ξεχνούμε ότι μεταφέρουμε στις πλάτες μας ένα τεράστιο χρέος που μας έχει γονατίσει με κίνδυνο να μας εξουθενώσει. Καλά θα κάνουμε λοιπόν να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι σε όσους μας λένε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε, να μην εφησυχάζουμε και να αναζητήσουμε σχέδιο για να αλλάξουμε τις νοοτροπίες μας και τη χώρα.
ΑΕΣ
H “λάσπη” είναι η μεγάλη απώλεια…
Κύριε διευθυντά,
στο χτεσινό φύλλο της εφημερίδας σας (26-1-2009) δημοσιεύτηκε μικρό κείμενο του συνεργάτη σας Γ. Γεωργ. Συνοδευόταν από μια εντυπωσιακή φωτογραφία των εκβολών του Κλαδισού, με τα νερά της θάλασσας σε μεγάλη έκταση να έχουν πάρει το χρώμα της λάσπης που κατέβαζε το ποτάμι, ως αποτέλεσμα της έντονης βροχόπτωσης. Το σχόλιο είχε να κάνει με την πιθανότητα στα φερτά υλικά που κατέβαζε το ποτάμι στη θάλασσα να περιλαμβάνονταν και απόβλητα ελαιουργείων ή άλλοι ρυπαντές.
Το πρόβλημα της ρύπανσης των ποταμών και ρεμάτων της Κρήτης είναι βέβαια σημαντικό, αλλά στην περίπτωση του συγκεκριμένου φαινομένου, που παρατηρούμε μετά από κάθε έντονη βροχή, της θάλασσας δηλαδή που βάφεται καφέ στις εκβολές τους, το πιο τραγικό ?και το κυρίαρχο περιβαλλοντικό πρόβλημα- είναι αυτή ακριβώς η λάσπη. Γιατί αυτή η λάσπη που κατεβάζουν τα ποτάμια είναι λεπτόκοκκο χώμα, το πιο γόνιμο, και χάνεται από τις γεωργικές ?κυρίως- εκτάσεις (και από τις υποβαθμισμένες δασικές). Είναι αποτέλεσμα της διάβρωσης του εδάφους, που είναι αποτέλεσμα των λαθεμένων καλλιεργητικών πρακτικών. Για να δημιουργήσει η φύση 20-30 εκατοστά γόνιμου εδάφους χρειάζεται συνήθως αιώνες. Όμως αυτό το στρώμα εδάφους που μας τρέφει, μπορεί να χαθεί ?χωρίς επιστροφή- σε λίγα χρόνια, αν, π.χ. είναι σε πλαγιά με μεγάλη κλίση και οργωθεί, ή είναι σε πλαγιά σε μικρή κλίση και γίνει όργωμα με λάθος τρόπο, ή αν αποψιλώνεται συνεχώς κ.λπ. (Υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες πρακτικές για τη σωστή διαχείριση του εδάφους, που πολύ συχνά δεν τηρούνται). Αν δέν γίνεται σωστή διαχείριση, το επιφανειακό χώμα παρασύρεται από τα νερά της βροχής και καταλήγει στις λίμνες, τα ποτάμια και τη θάλασσα. Αυτή είναι η διάβρωση του εδάφους.
Τα καφετιά νερά των εκβολών, λοιπόν, (πρέπει να) μας θυμίζουν το τεράστιο αυτό πρόβλημα ?πολύ έντονο στην Ελλάδα- και το έγκλημα που κάνουμε εις βάρος των μελλοντικών γενεών, με το να καταστρέφουμε αυτόν τον βασικό πόρο για την ανθρώπινη επιβίωση που είναι το έδαφος. Αξίζει να τελειώσω αυτό το σημείωμα με τα λόγια ενός παλιού γεωπόνου και καθηγητή, του Ευελπίδη Χρυσού:
«Ο λαός που αφήνει το χώμα του να φεύγει, θ? αναγκαστεί στο τέλος να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο».
Γιώργος Βλοντάκης
Γεωπόνος – Περιβαλλοντολόγος
Υπέρ… αδυνάτου λόγος!
Αν και είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι ο κ. Καραμανλής (ο νεώτερος) υπήρξε ένας από τους χειρότερους κυβερνήτες της χώρας, υπεύθυνος για την περιαγωγή της χώρας μας στο έσχατο σημείο οικονομικής κατάπτωσης και για την καλλιέργεια σε «ημετέρους», κολλητούς και κουμπάρους νοοτροπίας αρπαχτής και πλουτισμού από τα δημόσια έσοδα, εν τούτοις εκνευρίζομαι με τους μέχρι πρότινος «δικούς του» οι οποίοι τον υμνούσαν ως αψεγάδιαστο αρχηγό και αναντικατάστατο ηγέτη «μακράς πνοής», ενώ τώρα έφτασαν στο σημείο να τον αποκηρύσσουν, φορτώνοντάς του όλες τις ευθύνες για τις εξελίξεις και τις περιπέτειες στις οποίες οι πολιτικές του έφεραν την χώρα. Προφανώς οι ευθύνες ανήκουν κυρίως στους αρχηγούς και αυτοί πληρώνουν πρώτοι και σε μεγαλύτερο βαθμό τις ήττες, που οφείλονται στις κακές επιλογές των προσώπων, των πολιτικών και των τρόπων άσκησης τους, αλλά, είναι «σόλικο» αυτοί που συγκυβέρνησαν με τον αρχηγό, που σιωπούσαν βολεμένοι και μακάριοι στη θεσούλα τους, να βγαίνουν σήμερα και με περιπεπλεγμένες περιπλοκάδες να τον καθιστούν αποδιοπομπαίο τράγο της παράταξης. «Δρυός πεσούσης» θα πείτε «πας ανήρ ξυλεύεται» (και ο συγκεκριμένος δεν ήταν και πολύ? δρυς) αλλά πάει πολύ, άνθρωποι που αν δεν τους έπαιρνε δίπλα του ο αρχηγός «δεν θα τους ανεγνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους», να το παίζουν?υπεράνω?!
ΑΕΣ
