Ανθυποσμηναγός – πιλότος 21 ετών. Εκπαιδευτής πτήσεων Τ3 ? 37- 44. Κυβερνήτης F84-F, 20/7/1974, κάθεται στο πιλοτήριο και περιμένει τη Διαταγή ? καμικάζι για την Κύπρο και γράφει: «Εμπρός για τη μάχη, εμπρός για τη νίκη!».
Μάνα μην κλαις
«?Για το παιδί σου μη θρηνείς,
το πήρε ο Θεός στην αγκαλιά του.
? Μην κλαίει κανείς
? δεν γνώρισε ? να ήταν τυχερός;
Ποτέ τα βάσανά του.
Ποτάμια δάκρυα έχει η ζωή
στο σύντομο ετούτο πέρασμά μας.
Δεν μας ανήκει τίποτα πάνω στη γη,
δεν μας ανήκουν ούτε τα παιδιά μας.
Μην το πιστεύετε αν κάτι εδώ,
έχει αξία και θαρρείς είναι δικό σου.
Μια φλόγα φτάνει ένα φως μια αστραπή
και χάνονται όλα ? δευτερόλεπτα από μπρος σου.
Στον κόσμο τούτο είμαστε περαστικοί.
Αυτός ο λίγος χρόνος είναι δώρο του Θεού?
Μία τρύπα μόνο στη ζωή είναι δική μας».
Διάλεξα τούτο το ποίημα από τις δύο συλλογές «Κοιτώντας σε στον ουρανό» ? «Σταγόνες, δάκρυα, ποτάμια νοσταλγίας», με 117 ποιήματα, που είχα τη χαρά, τιμής ένεκεν να διαβάσω. Υπό έκδοση άλλες δύο συλλογές με 217 ποιήματα. Δεν θα κρίνω τον Αντώνη Παττακό για το ποιητικό του ταλέντο, διότι δεν είμαι ειδικός. Θα διατυπώσω όμως, την προσωπική μου άποψη, για τον άνθρωπο που αποκαλύπτει ο αυθόρμητος ποιητικός του λόγος.
Σημειώνω αυτό που ο ίδιος δηλώνει στην εισαγωγή του «Σταγόνες, δάκρυα, ποτάμια νοσταλγίας», «? μελάνι που διαχέεται από αισθήματα και εκφράζεται».
Προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω τον εσωτερικό του κόσμο, την πραγματική αξία του ανθρώπου, που κυρίως με ενδιαφέρει, μέσα από την ποιητική του έκφραση και ομολογώ ότι συγκινήθηκα. Όλα όσα αναπολεί, παρατηρεί, ζει και εκφράζει αυθόρμητα και ελεύθερα, κοιτώντας σε στον ουρανό, σταγόνες δάκρυα?
«Για τη βασιλεύουσα» πρώτο ποίημα την Ελλάδα μας, την Ιστορία μας και όλα όσα ακολουθούν τους ποταμούς αναμνήσεων και νοσταλγίας, αναδύουν κάθε ένα από αυτά το δικό του άρωμα. Αγάπη, ευγνωμοσύνη, θαυμασμό, τόλμη, αρετή, συμπόνια και πάρα πολλά άξια προσοχής. Όποιος τα διαβάσει θα χαρεί, θα συγκινηθεί και θα ανακαλύψει έναν εξαίρετο, ευαίσθητο, αντρειωμένο Κρητικό. Κι όμως, αυτόν τον άξιο κάθε τιμής και προσοχής αποστράτευσαν σε ηλικία 39 ετών. Λάθος ασυγχώρητο. Ένα κρητικό ριζίτικο τραγούδι μάς λέει: τον αντρειωμένο μην τον κλαις όσο κι αν αστοχήσει, μα αν αστοχήσει μια και δυο πάλι αντρειωμένος είναι? με το αργυρό του το σπαθί?
Ο εκλεκτός μας ποιητής και άριστος πιλότος, ούτε αστόχησε ούτε κιότεψε, άλλοι αστόχησαν και κιότεψαν. Το βεβαιώνει η επιστροφή του στην πολεμική μας αεροπορία, ως πιλότος των πυροσβεστικών αεροπλάνων, για να συμπληρώσει πάνω από 8.000 ώρες πτήσεως, σχεδόν δύο χρόνια στον αέρα. Σ? εκείνες τις περίπου 600 μέρες που πετούσε πάνω από το Αιγαίο, στον ουρανό και τα σύννεφα, πάνω από τις πύρινες φλόγες, συντροφιά είχε το Θεό, όπως μας αποκαλύπτει με τα ποιήματά του: «Προσευχή», «Γιατί δοξάζω το Θεό», «Δοξάζω το Θεό» και «Θεέ μου, βοήθα με».
Θεωρώ ότι κάθε προσπάθεια ανάλυσης, του κάθε ποιήματος, ξεφεύγει της δυνατότητός μου και του σκοπού αυτού του κειμένου.
Θα πω όμως ότι όποιος διαβάσει τα ποιήματά του με προσοχή, όχι μόνο θα χαρεί, αλλά και κάτι θα κερδίσει.
Εγώ ένα πράγμα θα επιθυμούσα: να ήμουν ένας καλλιτέχνης δημιουργός ψηφιδωτών, να αποτυπώσω με ένα ψηφιδωτό το ψυχογράφημά του με πολύτιμα όμορφα πετράδια. Για κάθε του ποίημα κι ένα πετράδι, το οποίο να εκφράζει το συναίσθημα που έγινε μελάνι. Ως πιο φωτεινό πετράδι θα έβαζα αυτό που του κρατούσε συντροφιά στον ουρανό, του Θεού. Και γύρω του πετράδια της αρετής, της ευγνωμοσύνης, της αγάπης, της συμπόνιας, της πατρίδας, της Κρήτης, των γνωστών και φίλων, της οικογένειας, της κρητικής λεβεντιάς, της μάνας και πολλά άλλα.
