Γράφει ο: ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
e-mail: Kakatsakis@sch.gr
Κάπως έτσι δημιουργείται η παράδοση(1)
Κάπως έτσι δημιουργείται η παράδοση… Η κυρίαρχη φράση που είχε κάνει κατοχή στον νού μου επιστρέφοντας αργά, κοντά στα μεσάνυχτα, το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, 28 Ιανουαρίου, από το Νίππος. Απ? αυτήν ξεκινούσα και σ? αυτήν κατέληγα αναθιβάλοντας όλα όσα βίωσα για τέσσερις περίπου ώρες στο καφενείο του Κοτσιφογιάννη (ένα απ? τα καλύτερα, για μένα χωρίς συζήτηση το καλύτερο, μπαλκόνια τ? Αποκόρωνα), όπου ο Σύλλογος Γυναικών Νίππους “Περβολίτσια” έκοψε την πρώτη του πίτα.
Τα φωτεινά πρόσωπα των χωριανών που ξετρούλιαξαν τους μέσα και τους έξω χώρους του καφενείου. Την παρουσία όλων ανεξαιρέτως των ξένων που διάλεξαν για τόπο μόνιμης κατοικίας τους τον ευλογημένο τούτο τόπο. Την ευλογία της πίτας από τον για σαράντα πέντε χρόνια εφημέριο του χωριού π. Μιχάλη Χριστουλάκη και τον εφημέριο του Βαφέ π. Γιώργη Μπουντουράκη παρουσία και του δημάρχου Κρυονερίδας Γρ. Μαρκάκη.
Τα πλούσια ελέη που έστρωσαν στις τάβλες της φιλοξενίας οι νοικοκυράδες του χωριού. Τις μαντινάδες και τα τραγούδια που τραγούδησαν ο δεκάχρονος γιος του παπα Γιώργη Στέλιος Μπουντουράκης και ο γέννημα θρέμμα κι απ? τους δύο γονείς νιππιανός ωραίος νεαρός λυράρης Σήφης Νικολακάκης. Τον χορό που στήθηκε γύρω απ? την σόμπα με προεξάρχουσες την προεδρίνα Εύη Κακατσάκη- Πακέ, την παπαδιά Κυριακή (Κούλα) Χριστουλάκη το γένος Βασιλαντωνάκη και τις άλλες γυναίκες μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου.
Τον… αυτοσχέδιο λόγο που έβγαλε ανεβασμένος στον… πάγκο του καφενείου ο Νικολής ο Μανούσακας για να πει το ευχαριστώ του χωριού για την στην κυριολεξία μοναδική βραδιά στην Εύη και τις συνεργάτιδές της. Την πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα στην όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα χαρούμενη διάθεση. Κυρίως όμως μια μαντινάδα του Νικολή του Κατσαμά…
Καλά πορευόμαστε!
Ο Σύλλογος των Νιππιανών χρόνια πολλά να ζήσει/ με πρόοδο και ανθρωπιά θέλω να συνεχίσει. Η μαντινάδα που για την περίσταση έφτιαξε και στεντορεία τη φωνή τραγούδησε ο χωριανός μου και καλά καλός μου φίλος, ο Νικολής ο Κατσαμάς. Να πει με τον δικό του τρόπο, τον τρόπο που του έμαθε ο πατέρας του ο Κατσαμοπέτρος, το “Μπεντένι” του χωριού, τα που ένιωθε μέσα του, ήθελε. Για να εκφράσει το κοινόν αίσθημα, τη συνισταμένη της κοινής γνώμης των όπου γης Νιππιανών, που έχουν αναγνωρίσει ότι αυτό που ξεκίνησαν να κάνουν, έτσι όπως το κάνουν με τα “Περβολίτσια”* τους οι γυναίκες του χωριού, λίγο μετά την επιστροφή ύστερα από 45 χρόνια απουσίας στην Αθήνα και στο Παρίσι της Εύης (Βούλας), πρέπει να έχει συνέχεια. Μα και για να στείλει το μήνυμα ότι “καλά πορευόμαστε” στους νιππιανούς που μπορεί να αναπαύονται τον ύπνο του δικαίου στα μνήματα του Αϊ Θανάση, εξακολουθούν, ωστόσο, να νοιάζονται για τα έργα και τις ημέρες εκείνων που σήμερα διανταλλάσσουν στις αυλές, στους δρόμους και στα χωράφια που κι εκείνοι διαντάλλασσαν. Ηταν ανοιχτή η δυτική πόρτα, αυτή που βλέπει τον Αϊ Γιώργη, του καφενείου του Κοτσιφογιάννη, θυμούμαι, την ώρα που ο Νικολής τραγουδούσε τη μαντινάδα του. Εκ των ων ουκ άνευ λοιπόν, ότι μια μικρή πνοή του μαδαρίτη αέρα, που έτυχε να φυσαουρίζει εκείνη τη στιγμή, πήρε αναμάσκαλα, τα που είπε, και τα πήγε μέχρι τα μνήματα…
*”Περβολίτσια” (τα) τοποθεσία του Νίππους. Εκεί και το παλιό μοναστήρι “Παναγία η Περβολιτσιανή” σχολή ζωγραφικής τον 14ο αιώνα…
Παιδί, το περιβόλι μου…
“Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,/ όπως το βρεις, κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις./ Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα/ και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του,/ κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,/ και να του φέρνεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας”…
Οι παραπάνω στίχοι απ? το ποίημα “Πατέρες” του Κωστή Παλαμά ήρθαν πολλές φορές στον νου μου κατά την διάρκεια της περί ης ο λόγος στις σημερινές εύφημες εκδήλωση του Συλλόγου Γυναικών Νίππους. Πιο έντονα όταν πήρε τη λύρα στα χέρια του ο Σήφης Νικολακάκης. Τους παππούδες του, τον Νικολακογιώργη και τον Σήφη τον Βαράνη, και συγχωρέστε μου τον προσωπικό τόνο, αγαπημένους μου γείτονες της παιδικής μου ηλικίας, νόμισα πως άκουγα να του παραγγέλνουν αυτά που ο Κωστής Παλαμάς γράφει στους “Πατέρες” του. Ξεχωριστά, όταν τραγούδησε με την ωραία φωνή που του χάρισε ο Θεός δύο δικές του νιππιανές, μαντινάδες. Παράδοση και βέβαια είναι όσα μας έχουν παραδώσει οι παππούδες μας. Κυρίως όμως είναι όσα εμείς θα παραδώσουμε στα εγγόνια μας. Συνέχισε, Σήφη!
Καλλιά ντου είναι μην τον δω, στο Νίππος ν? ανεβαίνει
για δεν κατέχει στσι στροφές είντα τον περιμένει
Στου Ραφιολιού τον πλάτανο, το δεύτερο διχάλι
εκειά να με κρεμάσουνε αν αγαπήσω άλλη.
