Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΥΡΑΪΔΗΣ
Πατώντας πάνω σε γερές βάσεις η εκλεκτή μας ποιήτρια κα Στέλλα Κόνιαρη, πέταξε σαν αγέρωχη γερακίνα με θάρρος και αποφασιστικότητα, προσδοκώντας να κατακτήσει τις όποιες κορυφές της ποίησης και της λογοτεχνίας γενικότερα.
Και το λέω αυτό αγαπητοί μου αναγνώστες, γιατί, με την πρώτη κιόλας φορά που έλαβε μέρος σε διαγωνισμό ποίησης και συγκεκριμένα σε διαγωνισμό της Διεθνούς Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, με έδρα την Αθήνα, πήρε το δεύτερο βραβείο για το ποίημα της «Να ήμουν» και το τρίτο βραβείο για την πρώτη της ποιητική συλλογή με τον παραπάνω τίτλο, που πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας. Για το βραβείο του ποιήματός της «Να ήμουν» αναφέρθηκε και το τοπικός Τύπος (Χανιώτικα νέα).
Η ποιητική συλλογή “Εξαγνισμός ψυχής” της κας Στέλλας, περιέχει εκατόν τριάντα οχτώ ποιήματα που δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσει κανείς ποια είναι τα καλύτερα, ώστε ν? αναφερθεί σε κάποια από αυτά με λεπτομέρειες.
Εγώ οφείλω να πω, ότι δυσκολεύτηκα πάρα πολύ και για να μην αδικήσω τα υπόλοιπα, τυχαία διάλεξα μερικούς στίχους, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δώσω το στίγμα της ποιήτριας. Ελπίζω να το πετύχω.
Να τι μας λέει και πως γράφει η κ. Στέλλα Κόνιαρη στο βραβευμένο ποίημά της «Να ήμουν»:
Να ήμουν η αντανάκλαση μιας σκιάς,
να ήμουν ένα μονοπάτι, ανάμεσα στα αστέρια,
να ήμουν ένας κάκτος που ανθίζει στην ερημιά ? μια δροσοσταλίδα στην απανεμιά.
Στο ποίημά της «Διστακτικός ουρανός» γράφει:
Ξεδίπλωσέ μου την ψυχή, τους πανόδετους συνειρμούς,
κι άσε με, να ταξιδέψω μαζί σου, σε κορφές και σε γκρεμούς?
Και συνεχίζει στο ποίημά της «Θυσία αγάπης»:
Αγάπη αθάνατη πηγή αφθονίας,
του πόνου επάρετη στίγμα λιτανείας.
Έτσι γράφει, η εκλεκτή μας ποιήτρια, αγαπητοί μου. Εγώ πιστεύω πως όλοι οι στίχοι των ποιημάτων της είναι καλοδουλεμένοι και περιέχουν όλοι πολλά και βαθιά νοήματα. Βέβαια, εγώ είμαι κακός κριτικός κι ίσως αδικώ την ποιήτριά μας με αυτά που γράφω πιο πάνω και γι? αυτό συγχωρέστε με αν εσείς έχετε διαφορετική γνώμη από τη δική μου. Είμαι όμως σχεδόν σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου και σε ό,τι γράφω πιο κάτω. Πιστεύω ότι η κα Στέλλα Κόνιαρη, έχει να δώσει πολλά, και στην ποίηση αλλά και στο χώρο των γραμμάτων γενικότερα. Είναι μια ελπιδοφόρα ποιήτρια όπως την αποκαλώ στο ποίημά μου, που στο τέλος της ταπεινής μου αυτής αναφοράς θα διαβάσετε.
Εδώ θα ήθελα να τονίσω, ότι η ποιητική συλλογή, “Εξαγνισμός ψυχής” πρέπει να γενεί το στολίδι της όποιας μικρής ή μεγάλης βιβλιοθήκης διαθέτουμε. Βέβαια θα μπορούσε να γράψει κανείς παρά πολλά γύρω από το έργο της ποιήτριάς μας, όμως η στενότητα του χώρου δεν μου το επιτρέπει, κι εδώ σταματώ.
Τελειώνοντας τούτη τη ταπεινή μου αναφορά για το έργο της κας Στέλλας Κόνιαρη, κι εφόσον πρώτα την ευχαριστήσω κι από τούτη τη θέση, για την τιμή που μου έκανε χαρίζοντάς μου το βιβλίο της, ήθελα να καταθέσω τους στοχασμούς μου πάνω στο ποιητικό της έργο και στο πρόσωπό της, το παρακάτω όπως προαναφέρω ποίημά μου:
Της μούσας σου η λύρα που ευφραίνει
με την αιθέρια της που εκπέμπει μουσική
μην την αφήσεις σε μιαν άκρη να σωπαίνει,
και μη ξεχνάς είναι του πλάστη προσταγή.
Την ευωδία από τα λουλούδια της ψυχής σου
σκόρπα την κάθε ψυχή να τη χαρεί,
και κάνε ένα τραγούδι τη ζωή σου
να γίνει πιο χαρούμενη η ζωή.
Κι αν συναντήσεις καταχνιές και καταιγίδες
στης τέχνης το στρατί, μη φοβηθείς
ψηλά είναι της δικαίωσης οι αχτίδες
που καρτερούν στο φως τους να λουστείς.
