Γράφει η ΘΕΟΔΟΣΙΑ ΚΑΤΡΙΤΖΙΔΑΚΗ
Οι μέρες που λέμε “γιορτινές” και “χρονιάρες”, από μόνες τους σε πάνε πίσω, σε άλλες χρονιάρες μέρες του παρελθόντος, εμπεριέχουν θάλεγα όλες τις άλλες παρελθούσες, νοσταλγικές, χαρούμενες ή λυπητερές, μισοσβησμένες αναμνήσεις που καθένας μας συντηρεί και ανασύρει κάθε τέτοια εποχή, τις ξαναβλέπει να ζωντανεύουν για λίγο και γρήγορα να ξαναγίνονται σκιές στο πίσω μέρος του μυαλού και της ψυχής…
Είναι τόσα πολλά αυτά που βιάζονται να τις σκεπάσουν, να τις διώξουν από το προσκήνιο της σκέψης μας, πολλά σημερινά που θεωρούν ότι δικαιούνται να καταλάβουν όλο τον ωφέλιμο χώρο μέσα μας…
Ενας τρόπος για να διατηρηθούν μέσα στο σήμερα όλα τα γεγονότα και τα συναισθήματα του χθες, είναι να καταγραφούν, να εξιστορηθούν σ? ένα είδος ημερολογίου, σ? ένα είδος χρονικού, που ακουμπισμένο στο κομοδίνο ή στο γραφείο, μας στέλνει αρώματα άλλων εποχών στο παραμικρό ξεφύλλισμά του…
Ένα τέτοιο αρωματισμένο μικρό ημερολόγιο του κοντινού παρελθόντος, με τίτλο “Χρονιάρες μέρες”, της Μαρινέλλας Βλαχάκη, μόλις το έκλεισα, αφού εισέπνευσα το πολυκαιρισμένο νοσταλγικό, από πικρά βότανα καμωμένο άρωμα των σελίδων του. Ζωές και πάθη ανθρώπων καθημερινών, που με συγκλονιστική απλότητα και απλοϊκότητα βιώνουν και ξεπερνούν ή ξεπερνιούνται από την κακή τους μοίρα… Ανθρώπων πάθη αβάσταχτα που ξεδιπλώνονται από την αφοπλιστικά άμεση πέννα της συγγραφέως, που η ζωή της πέρασε δίπλα, παράλληλα με τις ζωές των πρωταγωνιστών των μικρών και πολλές φορές “ήρεμα” συγκλονιστικών, θα έλεγα, γεγονότων που μας διηγείται.
Χρονιάρες μέρες που δεν υπήρξαν καθόλου γιορτινές για πολλούς ανθρώπους, που σφράγισαν σπίτια και ζωές και δεν αφορούν μόνο το τότε.
Χρονιάρες μέρες -διαχρονικά ανθρώπινες… που σημαίνει πολλή, πάρα πολλή λύπη, λίγες χαρές… πολύ λίγες… Αυτές τις χάρες, που τις φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού… για νάχουμε ν? ακουμπάμε, και να συνεχίζουμε… Εκεί ακουμπάει, εκεί στις καλές στιγμές γυρίζει η Ασπασία και καλημερίζει τόσα χρόνια τώρα τον πεθαμένο αδερφό… Η γιαγιά Πηνελόπη που ατενίζει από το περβάζι, ψηλά, το νεκροταφείο, μήπως χρειαστεί τίποτε το παιδί, που αν ζούσε δεν θάταν πια παιδί….
Μικρές, σύντομες, αυτοτελείς διηγήσεις, όχι απαραίτητα θλιβερές, αλλά οπωσδήποτε αρωματισμένες.
Διηγήσεις με άρωμα και χρώμα, με συναίσθημα και ποιότητα γραφής, όπως μας έχει συνηθίσει η αθόρυβη μα πολύπλευρη στις καλλιτεχνικές της δραστηριότητες Μαρινέλλα Βλαχάκη.
Θα της ευχηθώ, όλες τις χρονιάρες μέρες, να εμπνέεται και να μας δίνει με την ιδιαίτερη ευαισθησία της γραφής της, τη συγκίνηση που πηγάζει από αυτό το υπέροχο “δούναι – λαβείν”, απ? αυτήν τη μετάγγιση κουλτούρας που πότε με ποιητικό, πότε με πεζό ή θεατρικό λόγο, μας χαρίζει…
