Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ
Ζούμε ολοχρονίς αποκριές, με μάσκες και υποκρισία. Μας αρέσουν οι μάσκες και τις χρησιμοποιούν οι περισσότεροι συνεχώς. Μπορεί τώρα να έχουμε αποκριές, αλλά τις μάσκες συνηθίσαμε να τις χρησιμοποιούμε όλο το χρόνο.
Το κρίσιμο όμως δεν είναι ότι τις χρησιμοποιούμε όλο το χρόνο αλλά ότι θέλουμε να κρύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό, τις πραγματικές προθέσεις από τους άλλους και οι μάσκες βοηθούν.
Άλλοι θέλουμε να δείχνουμε ότι είμαστε, ενώ στην πραγματικότητα άλλοι είμαστε. Αυτό όμως ονομάζεται υποκρισία. Τώρα αν πω ότι είναι αμάρτημα θα γελάσουν όλοι. Γιατί; Μα επειδή κατ? αρχήν το έχουμε όλοι και σαν τόσο κοινό και γνωστό δεν παραξενεύει πλέον κανέναν.
Δεν αναλογιστήκαμε όμως το τι ακολουθεί την υποκρισία. Δεν βασίζει μόνη της ποτέ. Πάντα θέλει παρέα. Και η παρέα της είναι το ψέμα, η αδιαντροπιά, η απανθρωπιά και πρώτα και πάνω απ? όλα ο εγωϊσμός μας. Όλα τα στραβά παρέα.
Κι όμως όλη η παρέα των εγώ μας – δαιμονίων μας κατάφερα να γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας και πλέον δεν μας προκαλεί καμμία απολύτως αντίδραση, ούτε καν έκπληξη. Θεωρούμε την υποκρισία, τις μάσκες, το ψέμα, τόσο συνηθισμένες καταστάσεις, τόσο κοινά στοιχεία των ανθρώπων γύρω μας.
Κάποτε, πριν κάποιες δεκαετίες, αν κατηγορούσαν κάποιον ως υποκριτή, «δάγκωνε αυτιά». Σήμερα απλά χαμογελάμε με ύφος «τάχα», και προσπερνάμε.
Μαζί μ? όλα αυτά και εξ αιτίας όλων αυτών χάθηκε και η ανθρωπιά. Η εύκολη χρήση της μάσκας και της υποκρισίας μας έκαναν να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτούλη μας και καθόλου τον συνάνθρωπό μας.
Όλα αυτά αγγίζουν και κυριεύουν όλους μας σε διαφορετικό ίσως βαθμό, από την όποια κορυφή μέχρι την βάση.
Μάσκες, υποκρισία, παραμύθι, στην ημερήσια διάταξη και σε κάθε μας εκδήλωση. Αλήθεια, πότε είμαστε ο εαυτός μας, και ποιος είναι ο εαυτός μας; Θα τον αναγνωρίζαμε αν έστω για μια μέρα «ήμασταν άνθρωποι»;
Οι αποκριές έρχονται και παρέρχονται, οι μάσκες όμως μένουν. Οι αποκριές βαθμηδόν μας οδηγούν από το κρέας στην νηστεία. Οι μάσκες όμως μου μένουν ολοχρονίς, και η υποκρισία, πετυχαίνουν ακριβώς το αντίθετο: από αυτά που ήδη έχουμε προσπαθούμε να αποκομίσουμε περισσότερα και περισσότερα, είτε υλικά αγαθά, είτε συναισθηματικά, είτε τάχα οφέλη κύρους.
Παραμύθι η όλη δουλειά, κι όμως σε πολλούς αρέσει τόσο πολύ που την έχουν κάνει επάγγελμα. Ποιος ή τι θα βάλει φρένο σ? αυτό το τόσο στραβό κι επικίνδυνο αρμένισμα των ανθρώπων;
Μια πραγματικότητα που δεν έγινε ακόμη αντιληπτή όσο θα έπρεπε είναι ότι τα τελευταία κυρίως χρόνια όλο και περισσότερες μάσκες «πέφτουν» ξαφνικά, από το πουθενά, και τα καμώματά τους βγαίνουν στην φόρα. Ο απλώς λαός όλο και πιο εύκολα μαθαίνει τα μασκοφορεμένα κατορθώματα των διοικούντων του. Όμως και ο ίδιος σε άλλους τομείς έμαθε να συμπεριφέρεται το ίδιο, με μάσκες και υποκρισία. Πώς λοιπόν θα ξεφύγουμε. Ποιος θα βοηθήσει ποιόν;
Για να υπάρξει αλλαγή απαιτείται ηθική, αρχές, τσίπα βρε αδελφέ. Ποιος την έχασε όμως για να την βρούμε εμείς; Εδώ, συναγωνιζόμαστε ποιος θα ξεπεράσει τον άλλον σε μάσκα και υποκρισία.
Υπάρχει μια λύση, αλλά είναι πολύ προχωρημένη. Όλα αυτά μου λέει κάτι μέσα μου θα σταματούσαν αν μπορούσαμε να διαβάζουμε ο ένας την σκέψη του άλλου!!! Τότε ναι, θα λέγαμε την αλήθεια, δεν θα είχαμε λόγο να φοράμε μάσκες και δεν θα είχαμε ίσως και την υποκριτική ανάγκη της ασπίδας των προσωπικών δεδομένων. Κι αυτό είναι υποκριτικό, διότι όταν κάποιος κρύβει κάτι είναι υποκρισία, είναι μάσκα, ζει μόνιμα στις αποκριές.
Είναι καρνάβαλος.
