ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Γράφει η ΑΘΗΝΑ ΚΑΝΙΤΣΑΚΗ
Ενα παλιού τύπου θρανίο με το σανιδένιο του κάθισμα, η επικλινής επιφάνειά του ξεφτισμένη από νευρικά, παιδικά χέρια, γραμμένη παντού, με τ’ αποτυπώματα τόσων ψυχών πάνω της… Στη γωνιά ο γνωστός μας μαυροπίνακας με το σφουγγαράκι του να κινείται, χωρίς σταματημό…
Όπως ακριβώς κινούνται με άνεση, πάνω στη σκηνή, οι δύο ηθοποιοί της βραδιάς: Το αγόρι με το κοντό παντελονάκι και το κορίτσι με τα κοτσιδάκια, την κορδέλα στα μαλλιά, την μπλέ ποδιά και το άσπρο γιακαδάκι της! Κινούνται, μας διαβάζουν κείμενα για τα μαθητικά χρόνια και μεταμορφώνονται, πότε σε άταχτο μαθητή, πότε σε σκυθρωπό δάσκαλο ή αυστηρή δασκάλα, γίνονται το πειραχτήρι του σχολείου, ο επιμελής μαθητής ή η κακή μαθήτρια… Που και που σταματούν, και την παράσταση διανθίζει ζωντανή μουσική κι όμορφα, έντεχνα τραγούδια…
“Θυμάσαι;” μας ρωτούν τα γράμματα, στην κορυφή της οθόνης του Πνευματικού Κέντρου, όπου βρισκόμαστε.
Κι ακολουθούν οι γνώριμές μας, εικόνες!
Εικόνες σχολείων από Ελληνικές ταινίες, ξένα φιλμάκια για παιδιά και παλιές, σχολικές φωτογραφίες…
“Θυμάσαι;”
Βεβαίως και θυμόμαστε!
Ξεχνιούνται έτσι εύκολα τα ξυπόλητα, κουρεμένα αγόρια, της παλιότερης γενιάς; Τα… σοβαροφανή μουτράκια, τα καθηλωμένα το ένα δίπλα στο άλλο, με τα χέρια σφιχτοδεμένα πάνω στο θρανίο, στη στάση του “καλού παιδιού”; Η ικανοποιημένη έκφραση του δασκάλου που μόλις έχει επιβάλει… τάξη με την αθάνατη… βίτσα, στην πολυπληθή Τάξη του;
Γίνεται να φύγουν απ’ τη μνήμη η δεύτερη μαμά μας, η συμπαθητική, πρωτοδιορισμένη δασκάλα της Πρώτης Δημοτικού, ο καλός μας δάσκαλος της Έκτης, που μας έμαθε τόσα και τόσα;
Ή ο συμπονετικός, συμπάσχων συμμαθητής μας, που μας ψιθύριζε κρυφά το… μάθημα -όταν η γλώσσα μας δενόταν κόμπος- και κατέληγε ο άμοιρος, τιμωρημένος στη γωνία;
Και πώς να μην θυμόμαστε εκείνο το ποίημα, το οποίο μαθαίναμε βδομάδες!
Που το ξέραμε απ’ έξω κι ανακατωτά, το απαγγέλλαμε μ’ υπερηφάνεια στη θεία, στη γιαγιά, στη νονά και πήραμε και μια δραχμή για τον κόπο μας, κι όταν βρεθήκαμε… στο βάθρο… εκεί ψηλά, μπρος σε τόσο κόσμο και τον δάσκαλο να μας κοιτά ανυπόμονα, πέταξαν κι έφυγαν γοργά, απ’ το μυαλό μας, σαν το άπιαστο πουλάκι, όχι μόνο τα λόγια, μα κι ο τίτλος του, ακόμα;
Ξεχνιέται η…”προπαίδεια” με το δύσκολο 7; Ή εκείνοι οι χάρτες, οι επιβλητικοί, οι …ατελείωτοι πάνω απ’ τα κεφάλια μας, με τα βουνά, τις λίμνες, τα ποτάμια, τις πεδιάδες, τους νομούς και τις πρωτεύουσές τους, που μας έφερναν… θολούρα στο μυαλό και μας καθιστούσαν άβουλα… όντα;
Πώς να ξεχάσουμε τον Κυριακάτικο εκκλησιασμό, το γάλα και το κίτρινο τυρί που μας μοίραζαν τα πρωινά, τ’ ατέλειωτα παιχνίδια στα διαλείμματα, τις μικροζήλιες κι αντιπαλότητες με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μας; Την μαθητική εκδρομή, την παρέλαση ντυμένοι όλοι στο άσπρο-μπλε, τις σχολικές εορτές ή την παράσταση στο τέλος της χρονιάς, που ήταν για εμάς, τους μικρούς ανθρώπους – τους άδολους του τότε – σταθμοί ζωής;
Εξάλλου, οτιδήποτε ζήσαμε τα χρόνια εκείνα, συναισθήματα, βιώματα, παθήματα και μαθήματα, τα κουβαλάμε ακόμα μέσα μας, και συνθέτουν την προσωπικότητά μας! Βγήκαν πάλι όλα προχθές, στην επιφάνεια, μαζί μ’ ένα μειδίαμα στα χείλη μας, που έλεγε πολλά! Γίναμε παιδιά… Κάτι που φαινόταν ολοκάθαρα, στα πρόσωπα όλων των παρευρισκομένων, όση ώρα κράτησε η επιτυχημένη αυτή εκδήλωση!
Μα όλα τα καλά πράγματα, κάποτε τελειώνουν…
Γι΄ αυτό, κι όταν στην οθόνη γράφτηκε ο επίλογος, με τη φράση “Τα μαθητικά χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα” συμφωνήσαμε, αλλά απρόθυμα σηκωθήκαμε απ’ τα… θρανία μας, κι ας ήταν των… Τριών Ιεραρχών και δεν… είχαμε.. τη μέρα εκείνη σχολείο!
Την επιτυχημένη αυτή εκδήλωση υλοποίησαν τα μέλη του Μουσείου Σχολικής Ζωής, με πρωτεργάτρια κι επιμελήτρια την εκπαιδευτικό και Πρόεδρο του “Συλλόγου Φίλων Μουσείου Σχολικής Ζωής” κα Μαρία Δρακάκη. Αναμφίβολα διέθεσαν χρόνο, κόπο κι όλη τους την ψυχή, για να μας προσφέρουν το νοσταλγικό αυτό ταξίδι.
Ας μην ξεχνάμε ωστόσο, πως το Μουσείο Σχολικής Ζωής δημιουργήθηκε, όχι μόνο για να ψυχαγωγεί και να μας θυμίζει τα παλιά, αλλά και για να παρέχει γνώση και κρίση στους νεότερους, με τα εκθέματα, τις εκθέσεις και τα επιμορφωτικά προγράμματά του. Πολλά τα μέλη του Συλλόγου Φίλων του, πολλοί οι δωρητές, που κάτι πολύτιμο αποχωρίστηκαν για να το προσφέρουν με χαρά, στην συλλογή του Μουσείου. Και φυσικά πλήθος εκπαιδευτικοί, οι οποίοι μόχθησαν για την δημιουργία του και παλεύουν καθημερινά για να το συντηρούν και να το λειτουργούν!
Αξίζουν όλοι τους – όπως κι οι συντελεστές της αξέχαστης βραδιάς της 30ης Ιανουαρίου – τις ευχαριστίες και τα συγχαρητήριά μας.