Γράφει ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΕΓΛΙΡΗΣ, δάσκαλος
Δεν θα ήταν δυνατό σε μένα να ασχοληθώ με το Όρος, υπάρχουν αρμοδιότεροι και καλύτεροι γνώστες του θέματος, εξάλλου η εμπειρία μου κάπου έχει ατονήσει, γιατί πάνε σχεδόν 3 χρόνια από την τελευταία μου επίσκεψη.
Εκείνο όμως που με έκαμε τούτη τη φορά να ασχοληθώ, ήταν μια φράση που ακούστηκε στην εκπομπή του σεμνού και αγαπητού δημοσιογράφου κ. Κώστα Χαρδαβέλα: “Τι κόσμο παραδίνουμε στα παιδιά μας…”
Επειδή κι εγώ συνέβαλα κάπως, για να είναι καλύτερος αυτός ο κόσμος που παραδίνουμε στα παιδιά μας, γι’ αυτό θεώρησα ότι έχω χρέος να γράψω την προσωπική μου εμπειρία και την άποψή μου επί του θέματος.
Πολλά έχουν ακουστεί και θα ακουστούν ακόμα περισσότερα, γιατί το θέμα δεν έχει κλείσει, μάλλον τώρα ανοίγει, αφού όπως δήλωσε ο κ. Καπερνάρος – ποινικολόγος, αύριο το πρωί (όπως ελέχθη), θα κατατεθεί μηνυτήρια αναφορά στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, με αφορμή τον περίεργο θάνατο περίπου 20 μοναχών που αναφέρθηκε στην εκπομπή.
Γεγονός είναι ότι κάθε ηγούμενος από τα 20 μοναστήρια του Όρους είναι παντοδύναμος στην περιοχή του μοναστηριού του.
Είναι ο γέροντας την ευλογία του οποίου ζητούν όλοι για να εκτελέσουν έστω και μικρά πράγματα. Η εξουσία αυτή ίσως ζαλίζει τον άνθρωπο και πολλάκις υπερβαίνει τα εσκαμμένα.
Φρένο εκεί σχεδόν δεν υπάρχει και η Ιερά Επιστασία σαν όργανο, αποφασίζει αλλά δεν επιβάλλει. Το ίδιο σχεδόν και το Πατριαρχείο, το οποίο ασκεί την εποπτεία του Όρους απ’ έξω, από μακριά.
Εκεί όμως, μέρα και νύχτα ζουν άνθρωποι σαν κι εμάς, βλέπουν καθημερινά ο ένας τον άλλο, ακούν, συζητούν, κρίνουν γεγονότα και καταστάσεις, δημιουργούν συμπάθειες και αντιπάθειες, που προσπαθούν συνήθως να μη βγαίνουν όλα αυτά έξω από το ράσο.
Δημιουργούν ομάδες, με οξύτατες πολλές φορές αντιθέσεις. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιβληθείς και να επιβάλεις σ’ αυτόν τον κόσμο, πράγματα που δεν τα καταλαβαίνει κι όμως έρχονται σε αντίθεση με την κοινή ανθρώπινη λογική.
Το αυτοδιοίκητον είναι ένα ανάχωμα, που δύσκολα μπορείς να το περάσεις.
Μπορείς να κάνεις διαπιστώσεις όσες θέλεις, μπορείς να βγάζεις συμπεράσματα, αλλά να αλλάξεις τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Θα μπερδευτείς με θέματα ιστορικά, θεολογικά, δικαιοσύνης και παράδοσης που είναι αδύνατο σχεδόν να τα περάσεις.
Ότι πολλές φορές υπάρχει χλιδή, που τη διαπιστώνεις δια γυμνού οφθαλμού υπάρχει, παράδειγμα πολυτελείς ξενώνες, γραφεία, ναοί με τόνους χρυσό επικαλυμμένο το εικονοστάσι (τέμπλο) – Σκήτη Προφήτη Ηλία.
Υπάρχει όμως και το ανώνυμο καλογεράκι, με το τριμμένο ράσο και τα ξεχαρβαλωμένα παπούτσια, με ένα σακκουλάκι στον ώμο, που περιδιαβαίνει τα δρομάκια του Ορους και έχει μέρα και νύχτα στο μυαλό και στην καρδιά του το Θεό, στον οποίο έχει αφιερώσει την ύπαρξή του.
Είκοσι χρόνια, είκοσι πέντε χρόνια, σαράντα χρόνια έχει να βγει από το Όρος, γιατί έτσι του αρέσει, αυτό τον γεμίζει.
Διαλέγει για κατοικία του την κουφάλα ενός δέντρου ή τη σχισμή ενός βράχου, κι αυτό είναι το νοικοκυριό του, κι όμως βλέπεις το πρόσωπό του και λάμπει.
Εχει τα κάστανά του, τα καρύδια του κι ό,τι άλλο ο Θεός απλόχερα έδωσε σ’ αυτόν τον ξεχωριστό τόπο κι είναι ευχαριστημένος, γιατί και σήμερα του έδωσε ο Κύριος την ευκαιρία να τον δοξάσει.
Εχει κάμει αυτός ο άνθρωπος μια υπέρβαση, που δεν την μπορεί ο καθένας, γι’ αυτό και υποκλινόμαστε μπροστά του και του βγάζουμε το καπέλο.
Πολλές φορές δεν γνωρίζει τα χρήματα, δεν έχει και δε θέλει να έχει οποιαδήποτε συναλλαγή με λεφτά, δίδει και παίρνει μόνο με την παρουσία και το λόγο του, τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο.
Αυτός ο άνθρωπος είναι το Αγιον Όρος, αυτός είναι το περιβόλι της Παναγίας, αυτόν πρέπει να προστατέψουμε και να προβάλουμε, γιατί το αξίζει.
Γεγονός είναι ότι το Βατοπέδι αριθμεί σήμερα πάνω από 100 μοναχούς, ότι έχει προοδεύσει τα τελευταία χρόνια και έχει ανακαινισθεί εκ βάθρων με τα προγράμματα, με τις χορηγίες και τα λοιπά έσοδα, τρώνε ψωμί καθημερινά 150 τουλάχιστον επισκέπτες και άλλοι τόσοι εργάτες, μοιάζει σαν μια μικρή μεσαιωνική πολιτεία.
Όσον αφορά το θέμα των σκανδάλων, να εφαρμοστεί ο νόμος, όπου και όσο μπορεί.
Είναι βέβαιο όμως ότι η χερσόνησος του Άθω θα ελκύει πάντοτε τον άνθρωπο που θέλει να γνωρίσει κάτι το διαφορετικό, το υψηλό, το ωραίο.
Εδώ ήρθαν ταπεινοί προσκυνητές Βυζαντινοί Αυτοκράτορες, έχτισαν πύργους και ναούς και δώρισαν σημαντικά κειμήλια που φυλάσσονται σήμερα σαν κόρη οφθαλμού στα σκευοφυλάκια των μονών.
Το Αγιο Όρος τελικά είναι τρόπος ζωής, είναι πίστη, είναι αφοσίωση στο Θεό και αυτά πιστεύω ότι ισχύουν στη μεγίστη πλειοψηφία των ανθρώπων που το κατοικούν.
*Με αφορμή την εκπομπή
του Κώστα Χαρδαβέλα,
“Αθέατος κόσμος”
την Τρίτη 26 Ιανουαρίου
