Φετιχισμός ονομάζεται η τάση “θεοποίησης” ορισμένων αντικειμένων και η απόδοση υπερφυσικών δυνάμεων σε αυτά, απρόσιτων αλλά επιβαλλόμενων στον άνθρωπο. Για αυτή την τάση «δαιμονοποίησης» του ελλείμματος, κατηγόρησε ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτζ κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο πλαίσιο συνεδρίου του «Εconomist» στην Αθήνα, κύκλους της Ε.Ε. αποδίδοντας τον «φετιχισμό του ελλείμματος», σε «πρόσωπα που τους αρέσει να κάνουν σκληρές δηλώσεις και απολαμβάνουν να μαλώνουν τους άλλους, τους οποίους θα κατσαδιάσουν ακόμη κι αν δεν ευθύνονται» (?) «Η πρόκληση όμως μιας βαθύτερης ύφεσης δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος να βοηθήσεις μια χώρα» παρατηρεί και αντιτάχθηκε στον μονόπλευρο αυτό «φετιχισμό». Ο νομπελίστας οικονομολόγος ζήτησε από την Ευρώπη «περισσότερη αλληλεγγύη» για την Ελλάδα και χαρακτήρισε τον Πρωθυπουργό ως «αστέρα του Νταβός». Οι τοποθετήσεις του φαίνεται να βολεύουν και την χώρα και τον Γιώργο Παπανδρέου. Επιπλέον, κρίνοντας ότι «οι φόβοι για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας είναι παράλογοι» χαρακτήρισε «παράλογα υψηλά τα spreads των ελληνικών ομολόγων» και αναρωτήθηκε γιατί, αφού η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δανείζει τις Τράπεζες κοντά στο 0% δεν κάνει το ίδιο και για τις κυβερνήσεις ; Είναι μια απορία που μπορεί να ευσταθεί στην Αμερική, δεν φαίνεται όμως να είναι αποδεκτή (ακόμη) στην Ευρώπη. Καλά τα λόγια και η προσέγγιση αυτή μπορεί να ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά, αλλά δεν αποδίδει την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία δεν είναι ΗΠΑ κι όπου οι Τράπεζες είναι προσηλωμένες στους φετιχισμούς τους?!
ΑΕΣ
Είμαστε άξιοι της τύχης μας?
Τα σχόλια των διεθνών ΜΜΕ για τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός για την αποτροπή της «Ελληνικής Τραγωδίας» είναι κατά πλειοψηφία θετικά, χωρίς να λείπουν και οι επιφυλάξεις για την υλοποίησή τους. Οι κατ΄ εξοχήν μέχρι σήμερα αρνητικοί Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», σε δημοσίευμά τους με τίτλο «Οι Βρυξέλλες υποστηρίζουν τα ελληνικά μέτρα» κάνουν εκτενή αναφορά στο πακέτο μέτρων. Το ΒΒC κάλυψε δια μακρών τα μέτρα και φιλοξένησε δηλώσεις του Γερμανού οικονομολόγου Ίσινγκ, ότι οι μεταρρυθμίσεις που προτείνονται είναι σκληρές, θα προκαλέσουν «αίμα και δάκρυα» αλλά χωρίς αυτές η χώρα δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει τα προβλήματά της. Σε κλίμα αποδοχής των μέτρων γράφουν η ισπανική «Ελ Παΐς», η ιταλική «Ρεπούμπλικα», η «Wall Street Journal» κ.α. Το πρόβλημα όμως με εμάς τους Έλληνες είναι ότι, ενώ όταν ο ξένος Τύπος μας κατηγορεί, βγάζουμε εθνικιστικές φωτιές από τα ρουθούνια, σήμερα που όλοι όσοι μέχρι χθες ζητούσαν ή προέβλεπαν την αποβολή μας από την ζώνη του Ευρώ λένε μια κουβέντα αποδοχής των πολιτικών που εξαγγέλλονται από την κυβέρνησή, στην απεγνωσμένη προσπάθειά της να πείσει τους διεθνείς οικονομικούς κύκλους ότι αποφασίσαμε να βάλουμε τάξη στα οικονομικά μας, στο εσωτερικό της χώρας τα μπλόκα των αγροτών ακυρώνουν την εθνική προσπάθεια και αδιαφορώντας για την τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας κλιμακώνουν τις διεκδικήσεις για επιπλέον παροχές, κλείνοντας δρόμους και τελωνεία. Ενώ ο Πρωθυπουργός, ζητά θυσίες από όλους με ένα σκληρό, αλλά αναγκαίο, πρόγραμμα εξυγίανσης, η ευρεία Αριστερά, υποκινεί «λαϊκές» αντιδράσεις για την αποτυχία του σχεδίου σταθερότητας και την ίδια ώρα, η αξιωματική αντιπολίτευση, υπεύθυνη για την εθνική χρεοκοπία? κατηγορεί την κυβέρνηση ότι άργησε να σηκώσει τον σταυρό του μαρτυρίου που η ίδια, ως πρώην κυβέρνηση, της άφησε?! Είμαστε άξιοι της τύχης μας?
ΑΕΣ
Τι είχες Γιάννη?;
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το δημόσιο χρέος μας το οποίο το 2008 ήταν 262,1 δισ. ευρώ (109,6% του ΑΕΠ) και το 2009 αυξήθηκε στα 300,8 δισ. ευρώ (125,3% του ΑΕΠ) σημειώνοντας μέσα σε έναν χρόνο ποσοστιαία αύξηση κατά 15,7% του ΑΕΠ. Με τα σημερινά δεδομένα, το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης το 2010, θα ανέλθει στα 326,3 δισ. ευρώ ή 133,6% του ΑΕΠ ενώ μόνον για την καταβολή τόκων θα χρειασθούν 12,30 δισ. ευρώ. Τα νούμερα προκαλούν ζάλη, όπως η γένει ιστορία του δανεισμού μας από το 1823 που η Ελλάς ανακηρύχτηκε ανεξάρτητο κράτος. Τα στοιχεία που παραθέτει στο «Βήμα» ο κ. Δ. Στάμπογλης είναι εντυπωσιακά. Από το 1823 ως το 1832 η Ελλάδα δανείστηκε 72.000.000 χρυσά φράγκα. Από αυτά τα 48.000.000 δεν εισπράχτηκαν από το νεοσύστατο κράτος διότι ?διατέθηκαν στο Λονδίνο ως αμοιβές, προμήθειες και μεσιτείες?! Από το 1830 ως το 1860 τα δάνεια που συνήψε το ελληνικό Δημόσιο πληρώθηκαν στο τριπλάσιο λόγω των υψηλών επιτοκίων. Για το διάστημα 1879-1890 η Ελλάδα προσέφυγε σε δανεισμό συνολικού ύψους 630 δισ. ευρώ, ποσό υπέρογκο για την εποχή εκείνη. Το 1917 δανειστήκαμε από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Βρετανία 100.000.000 + 50.000.000 φράγκα για την κάλυψη των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού. Το 1918 δανειστήκαμε άλλα 700.000.000 φράγκα για την κάλυψη στρατιωτικών αναγκών. Το 1980 τα τοκοχρεολύσια ανήρχοντο σε 26.000 δισ. δρχ. (26 τρισεκατομμύρια δρχ) και για να εξοφληθούν η χώρα έπρεπε να συνάπτει νέα δάνεια αντίστοιχου ποσού !. Από το 1990 ως το 1993 έπρεπε να καταβληθούν για τα χρέη 13 δισ. δολ. εκ των οποίων τα 4,6 δισ. δολ. για τόκους και τα 8,4 δισ. δολ. για χρεολύσια. Τα χρόνια εκείνα η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους απαιτούσε το 63% των φορολογικών εσόδων.
Μετά το 2004 τα πράγματα είναι γνωστά. Έγινε η λεγόμενη «απογραφή», στη συνέχεια συστηματοποιήθηκε η παραποίηση στοιχείων και ο δανεισμός συνεχίστηκε αμείωτος ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια και μάλιστα με δυσμενείς όρους, με αποτέλεσμα τον σημερινό βραχνά. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα; Κουράγιο συνέλληνες?
ΑΕΣ
Ταμείο Αλληλεγγύης Γενεών
ΑΛΛΗ ΜΙΑ «καινοτομία» που δείχνει σε πόσο οικτρή οικονομική κατάσταση βρισκόμαστε: η δημιουργία «Ταμείου Αλληλεγγύης γενεών»! Κάτι που σημαίνει πως τα ασφαλιστικά μας ταμεία-αυτά που κατά τη διάρκεια του εργασιακού μας βίου πληρώναμε, για να έχουμε «ήσυχο το κεφάλι» στα γηρατειά μας, αδυνατούν τώρα να καταβάλλουν τα στοιχειώδη. Αλλά οι κρατικές υποχρεώσεις απέναντι στο ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι η κοινωνική πολιτική που η κάθε κυβέρνηση υπόσχεται και που ψηφίζεται και γι αυτό; Ποιοι και πότε θα λογοδοτήσουν-ξεκινώντας από το φιάσκο του Χρηματιστηρίου το 1999- ώστε να μάθει ο ελληνικός λαός τι έγιναν τα ποσά των Ασφαλιστικών Ταμείων που «παίχθηκαν και χάθηκαν»; Αλλά και πού πήγαν; Αν θέλουμε να αποκατασταθεί, έστω και ίχνος αξιοπιστίας προς τους πολιτικούς μας, ας αναλάβουν αυτοί τις ευθύνες τους. Τώρα που κι ο κόσμος είναι ώριμος να δεχθεί κάθε θυσία, αλλά και να δει ότι σ΄ αυτό το κράτος υπάρχει δικαιοσύνη.
ΥΠΗΡΞΕ ποτέ έλεγχος στα Ασφαλιστικά Ταμεία, όταν η κάθε ηγεσία τους ήταν διορισμένη από ημετέρους; Υπάρχει κανείς να μας πει με σαφήνεια ποια είναι η ακίνητη περιουσία του κάθε Ταμείου και πως αυτή αξιοποιήθηκε; Αλλά και ποιές είναι οι επιχειρήσεις που οφείλουν τεράστια ποσά στα Ταμεία, και δεν τα πληρώνουν έγκαιρα παρά με κάποιο «διακανονισμό»; Για πιο λόγο; Πόσες απ΄ αυτές τις επιχειρήσεις επενδύουν στην Ελλάδα;
ΣΤΗΝ κατάσταση αυτή φθάσαμε γιατί ποτέ δεν τιμωρήθηκε κανείς αρμόδιος ενός Ασφαλιστικού Ταμείου, ούτε κάποιος επιχειρηματίας κακοπληρωτής, αλλά ούτε και εκείνος ο αρμόδιος υπάλληλος, ο “τακτοποιήσας την υπόθεσιν”, και ο οποίος ενήργησε σίγουρα άνωθεν. Ας είναι καλά… «αι γενεαί πάσαι» που, εφεξής, αν έχουν την υγεία τους, θα πληρώνουν μια και δυο και τρεις ζωές «εις υγείαν των κορόιδων»! Ως πότε, όμως;
(Στ.Γ.Κ.)
Ενα διαζύγιο
και μια κηδεία
Μπορεί μια χώρα, που δαπανά χρόνο, κόπο και χρήμα για το διαζύγιο της Ελένης Μενεγάκη, να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της;
Προφανώς και όχι.
Ας είμαστε ευτυχείς να γίνομε, στο τέλος, έστω και “αποικία”.
Η εν λόγω κυρία, ακόμη και τότε, βέβαια, θα συνεχίσει να τρώει αστακομακαρονάδες on camera και με τις ευλογίες των “αποικιοκρατών” θα κομπάζει σαν βασίλισσα της πρωινής ζώνης.
Ενα διαζύγιο λοιπόν και η κηδεία της Δημόσιας αισθητικής.
Φρονώ ότι και μια παιδιαριώδης Μαρξιστική ανάλυση για το τηλεοπτικό όπιο του λαού θα ήταν αρκετή. Μα δεν μπαίνω στον πειρασμό.
Α! Ξέχασα να σας πω.
Να μην μιλώ, γιατί είναι και οι αφιονισμένες σελέμπριτι, που είναι μέρος και αυτές της ανοχής της τηλεοπτικής Δημοκρατίας μας.
Ολα τ’ αντέχει τελικά η Δημοκρατία μας.
Και η διάτρητη αισθητική μας.
Εκτός από την αλήθεια.
Καληνύχτα σας!
Γ. Ουντράκης
