Γράφει η ΑΡΓΥΡΩ ΚΟΚΟΒΛΗ
Πριν από λίγο, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη ένα καλαίσθητο βιβλιαράκι με τριανταεννιά ποιήματα και με τίτλο “Στο κατώφλι” τις Αιμιλίας Παπαβασιλείου. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρεις ενότητες (τρία μέρη) κι αρχίζει με το ποίημα “Το κάλεσμα”
ΕΛΑ
Θα σε οδηγώ…
Κρατώντας σε από το χέρι….
Η ποιήτρια οδηγεί τον αναγνώστη στις σελίδες του βιβλίου της, όπου, με ένα μεστό, ποιητικό λόγο εκφράζει τα ανθρώπινα συναισθήματα, τον πόνο, την θλίψη, το στρες κ.λπ.
Ακολουθούν τα ποιήματα “Ο φόβος”, “H ανασφάλεια”:
Είσαι ήδη αλλού/ διέσχισες τη θλίψη/….
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου δίνεται συνέχεια στο φόβο, στο στρες
Ολα τα ανύσματα/ στρέφονται απότομα/ στην ίδια κατεύθυνση/ στο πεδίον του φόβου…
Αλλά και στην Ελπίδα: Ελεύθερος διασχίζω πια/ του φόβου το πεδίο/…
Ορισμένα ποιήματα στην ίδια ενότητα, αφιερώνονται σ’ αγαπημένα πρόσωπα. Στον ποιητή Γιώργη Μανουσάκη που πέθανε πρόσφατα αφιερώνεται το ποίημα: “Ο θάνατος του ποιητή”. “Οι ποιητές αθόρυβα πεθαίνουν” – λέει η συγγραφέας- οι ποιητές, οι πνευματικοί άνθρωποι δεν πεθαίνουν “γέρνουν σαν μίσχοι στο χώμα…”
Στην συνεργάτιδά της Αθανασία Ζώτου αφιερώνεται το ποίημα “Αποδοχή”. Δείχνει την αφοσίωση, την ευσυνειδησία κάποιου στη δουλειά του και την ασυνειδησία εκείνων που τους εκμεταλλεύονται: Δίνομαι σαν αντίδωρο/ ζω/ για να με τρώνε/…
Στους μετανάστες, στους ανθρώπους που φεύγουν από τις χώρες τους σ’ αναζήτση τύχης αφιερώνει η ποιήτρια πολλά από τα ποιήματά της, τα “Μονόδρομος”, “Παρηγοριά” “Ζωτική μοναξιά” και άλλα. Στο “Μονόδρομο” γράφει: “Ταξίδι στο άγνωστο/ οποία πλάνη!/….
“Αφήνω θραύσματα πορείας/ στους δρόμους που διαβήκαμε και θα μείνει από το μύθο της απόδρασης/….
Στο ποίημα “Αφανή” εκφράζονται η νοσταλγία και τα αδιέξοδα: Ασε με να γυρίσω στη θέση μου/ πίσω από τα δύο κλειστά μου μάτια/ εκεί θέλω να ζω/ κι ας αγαπώ το φως/ και τα ταξίδια…
Και το βιβλίο τελειώνει με τα ποιήματα “Στο κατώφλι” και το “Αποχαιρετιστήριο στους φίλους”
Δεν είμαι δρομέας μεγάλων αποστάσεων/ … εκεί που κάποτε βεγγέριζα/ με μύθους της Ανατολής/ και υπερπόντια ταξίδια/ εκεί ανάμεσα στα μέσα και στα έξω/ είναι η δική μου γη/… σημειώνει η ποιήτρια στο ποίημα “Στο κατώφλι”. Και τελειώνει με το ποίημα “Αποχαιρετιστήριο”
“Για χαιρετισμό/ τ’ αφήνω κάθε μέρα/ μια μικρή λεξούλα στο κατώφλι/….
Ευχόμαστε στην Αιμιλία να συνεχίσει τον μεστό, αυτό ποιητικό της λόγο…
