Το ξέρει η κάθε αμυγδαλιά π’ ανθεί μες στο χειμώνα
τα πρωτοπόρα τ’ άνθη της βοριάς πως θα μαδήσει,
όμως μ’ αυτή την άνθιση τολμάει να διαλαλήσει
πως τ’ όνειρο δε δέχεται τη βία σαν κηδεμόνα.
Ό,τι τρανό γεννήθηκε κι ωραίο σε κάθ’ αιώνα
ποτέ του δε φοβήθηκε μπόρα μην το χτυπήσει,
όταν σημάνανε οι καιροί πως πρέπει να καρπίσει
τίποτα δεν αντίκοψε τον τολμηρό του αγώνα.
Ας σφύριζαν επάνω του δαίμονες του θανάτου,
ας του κτυπούσαν τα κλωνιά μπόρες από χαλάζι,
κι ας σκόρπισαν τα πέταλα των λουλουδιών του κάτου.
Τιμή σ’ εκείνους που τολμούν μέσα σ’ άγριους χειμώνες
-που η πλάση μ’ εν’ απέραντο κρύο κοιμητήριο μοιάζει-
να γίνουν άνθη αμυγδαλιάς και πρώτες ανεμώνες.
Νίκος Μαραγκουδάκης
Φιλόλογος, συγγραφέας,
Ακαδημάϊκός
