– Πόσο μάχιμη νιώθω δεν λέγεται !
Δεν πρόλαβε να σκάσει μύτη το αίσιον και ευτυχές κι όλες οι τηλεοράσεις άρχισαν σύσσωμες να παραληρούν για τα χάλια της χώρας και του euro. Τα Τρακτέρ, οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, οι εξελίξεις στο Greek Idol, το χαρτί με πρόταση δημοψηφίσματος για την ιθαγένεια των μεταναστών… οι μίζες, οι εξεταστικές. Από τον παρία και τον μετανάστη ως τον γεωργό και τον εργάτη, από τον μικροαστό έως τον μεσοαστό, όλοι πρέπει να μισούν ο ένας τον άλλον, ο ιδιωτικός υπάλληλος τον δημόσιο, όλοι πρέπει να ‘ναι αναλώσιμοι .
Κι άντε όλοι ψηφίσαμε «κατά συνείδησιν». Η συνείδηση το έμαθε ποτέ αυτό; Ή δώσαμε ραντεβού σε λάθος δρόμο. Λοιπόν, πέστε με τρελη αλλά δεν θέλω να με κυβερνήσει ο καλύτερος ρήτορας! Θέλω να με κυβερνήσει αυτός, που «κατά συνείδησιν», τη γενική επιδείνωση να τη μετατρέψει σε «βελτίωση». Τόσο χαμηλά τον βάζω τον πήχυ εγώ γιατί είμαι και καμένος άνθρωπος.
Ώρες ώρες αναρωτιόμαστε αν ζούμε στην ίδια χώρα με τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Και ποιανού κυβέρνηση είναι η κυβέρνηση που ζητάει απ’ τον λαό (που δεν φταίει για την κρίση) θυσίες, ενώ για αυτούς που προκάλεσαν την κρίση επιφυλάσσει μπόνους και καλοπιάσματα.
Με το ένα χέρι στη σφουγγαρίστρα και το αυτί στη «TV », άκουω τις εξελίξεις, που για έναν ακατάληπτο λόγο, θέλω να τοποθετηθώ σε όλα. Όλοι μας, λίγο πολύ, σε πρώτη ανάγνωση, είμαστε νορμάλ. Σε δεύτερη, διαστροφικοί. Ό,τι και να πεις, μια ανωμαλία τη σέρνουμε.
Εμένα η διαστροφή μου είναι τα δελτία ειδήσεων. Έτσι τη βρίσκω. Έτσι εκτονώνομαι. Αστράφτουν και βροντούν πάνελ, παράθυρα και κουφώματα των δελτίων. Για τα πάσης φύσεως σκάνδαλα, που μοιάζουν με σεισμικές δονήσεις αρκετών Ρίχτερ, που ταρακουνούν τον δημόσιο βίο της χώρας και αποτελούν μεγάλες βόμβες στα θεμέλια της δημοκρατίας. Η ατιμωρησία έχει αποθρασύνει πολλούς, που απομυζούν χρήματα των φορολογουμένων πολιτών, χρησιμοποιώντας τις άφθονες τρύπες που υπάρχουν στο δημόσιο, που όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι φτηνό στα πίτουρα και ακριβό στις κότες.
Πασαρέλα βουλευτές, εισαγγελείς, πανεπιστημιακοί, κομμώτριες, χήρες αποστράτων, ναύαρχοι εν αποστρατεία, περιμένουν να μάθουν τις εξελίξεις. Mε αναλύσεις επί αναλύσεων που δίνουν και παίρνουν. Συντονιστές, πανελίστες, δημοσιογράφοι και λοιποί συμπαθείς κλάδοι βρίσκονται στο τσακίρ κέφι και όταν τελειώσει η σεμνή τελετή, φοράνε πάλι το χαμόγελο της κάμερας ασχέτως που στις τσέπες τους κυοφορούν πριόνια, στιλέτα και το κουζινομάχαιρο του Τελεμάρκετινγκ.
Τη συγκεκριμένη στιγμή, τον είδα εγώ τον άνθρωπο. Τον ψυχολόγησα. Το πρόσεξα το μάτι που γυαλίζει. Μήνας μπαίνει , μήνας βγαίνει, τζίρος μηδέν, κρανίου τόπος το μαγαζί. Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη περπατά η ταμίας μονάχη. Δυο άτομα, όλα κι όλα, πάτησαν το πόδι τους. Ένας να αγοράσει ένα μπρελόκ, ο δεύτερος να ρωτήσει πού είναι το ΙΚΑ. Έτσι τον πετύχανε τον έμπορο τα κανάλια.
– Είστε ικανοποιημένος από τις εξαγγελίες της κυβέρνησης;
– Νιώθω πτώμα, κύριε… Όπως όλοι μας. Δουλεύω πολύ και κοιμάμαι λίγο. Όπως όλοι μας. Με ένα κομπιουτεράκι κάθομαι και υπολογίζω. Όπως όλοι μας. Τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, πέντε το λαδόξιδο (άλλο παρανοϊκό κι αυτό ολα ακριβαίνουν. όμως, λάδι, ξίδι και λαδόξιδο αποτελούν τις ύστατες σταθερές αξίες σε αυτή τη ζωή).
– Και να ‘ταν μόνο λάδι, ξίδι, λαδόξιδο κάτι πάει κι έρχεται. Oμως, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, χρειάζομαι κι άλλα για να συντηρήσω την οικογένειά μου. Δίδακτρα, βενζίνα, λογαριασμούς. Παιδί μεγαλώνω, ο ίδιος μεγαλώνω, τα έξοδα μεγαλώνουν. Δεν μπορώ να τα φέρω σε λογαριασμό.
– Χάλια, χάλια, χάλια!
Υ.Γ Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Θεέ μου που και σήμερα δεν έπαθα εγκεφαλικό, όπως παθαίνουν 100 Ελληνες την ημέρα, τουτέστιν 35 χιλιάδες συμπατριώτες μας τον χρόνο. Σ’ ευχαριστώ που δεν είχα και σήμερα απροειδοποίητη ρήξη σε ασυμπτωματικό ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής από το οποίο κινδυνεύει ένας στους δέκα 50άρηδες.
