Γράφει η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΟΥΖΟΥΡΑΚΗ
Δεν είναι τα μάτια των παιδιών που με τρόμαξαν, δεν ήτανε η μάνα που σπάραζε, δεν ήτανε οι σωροί απ? τα χαλάσματα και οι διασώστες που έψαχναν μια στάλα ζωής, ήτανε η απελπισία της απίστευτης φτώχειας, ο εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η έλλειψη των ευκόλως εννοουμένων της δικής μας ζωής.
Τότε αισθάνεσαι ντροπή που μαγείρεψες, που αγόρασες φουστάνι, που χάλασε η ηλεκτρική σκούπα και μουρμουρίζεις. Πόσα έχουμε τελικά που πρέπει να προφυλάξομε από τον επερχόμενο σεισμό στον τόπο μας;
Γιατί θα ρθει, πάντα έρχεται εκεί που δεν τον περιμένομε και κάνει πιο όμορφο τον τόπο όπως είπε ένας σεισμολόγος μερικά χρόνια πριν. Αλλά το μόνο, είπε, που χρειαζόμαστε είναι υποδομές, αυτή είναι η μόνη πρόληψη.
Έτσι, η συνειδητοποίηση της πείνας και της φτώχειας που οδηγούν στην επιθετικότητα και τη βία σε τρομάζει περισσότερο. Ο φόβος της προϋπάρχουσας φτώχειας που ισοπεδώνει πριν από το σεισμό και βεβαίως η έλλειψη υποδομών οδηγούνε τη σκέψη αλλού.
Θα καταλάβατε πως αναφέρομαι στην Αϊτή, άλλωστε είναι μόδα των ημερών η αναφορά στο σεισμό της Αϊτής. Θα περάσει ωστόσο γιατί θα συμβεί κάτι άλλο, θα ξεχαστεί όπως τους πολέμους που ξεχάσαμε αλλά ακόμα μαίνονται, θα φύγει από τη μάδα σαν το φουστάνι μου. Και τότε θα κοιμόμαστε ήσυχοι όσοι δώσαμε τον οβολό μας, αμφιβάλλοντας τι θα φτάσει στα χέρια των εξαθλιωμένων ανθρώπων.
Πάντως τα παιδιά τους τρώγανε μπισκότα από χώμα ψημένα στον ήλιο, πασπαλισμένα με αλάτι δίχως ελαιόλαδο και δίχως σαλάτα. Ο πατέρας θυμόταν ότι έφαγε τελευταία φορά την Δευτέρα και ήταν ημέρα Πέμπτη.
Όλα τούτα σε τόπους που φυσά δυτικός άνεμος, στον όμορφο δυτικό μας κόσμο.
