Γράφει η ΒΙΡΓΙΝΙΑ Β. ΚΑΤΑΚΗ*
Οποιος διαβάσει το βιβλίο του πατρός Ιγνατίου “Στα μονοπάτια του πόνου” σίγουρα θ’ αποκτήσει, αν μη τι άλλο, συναισθήματα δυνατά και ανθρώπινα.
Ολοι γνωρίζουμε τον πατέρα Ιγνάτιο, προσωπικά ή από τα αξιόλογα βιβλία του (21 τον αριθμόν), και ξέρουμε ότι όλη η ζωή του είναι μια ασταμάτητη προσφορά αγάπης και καλοσύνης σ΄ όλους μας. Είναι λαμπρό υπόδειγμα ήθους και ανθρωπιάς και ταπεινοφροσύνης. Δεν είναι τυχαίο που επανειλημμένα έχει βραβευθεί, τιμηθεί και διακριθεί για το συγγραφικό έργο του (χρυσόν μετάλλιον της Ακαδημίας Del Fiorino της Φλωρεντίας, ανακήρυξή του σε ακαδημαϊκό από την Διεθνή Ακαδημία Γραμμάτων, Τεχνών και Επιστημών Τhea Athina κ.λπ). Υπήρξε δάσκαλος γνώσης, αγάπης και προσφοράς και αγαπήθηκε πολύ από τους μαθητές και συναδέλφους.
Στο στόμα του πάντα ο ζεστός λόγος, η σωστή συμβουλή… και τα παιδιά δεν ξεχνούν. Οι μαθητές ξέρουν, κρίνουν, ξεχωρίζουν. Μα και μέσα από τα βιβλία του δεν παραλείπει να στέλνει μηνύματα και να δίνει συμβουλές, ιδίως στα νιάτα.
Στο τελευταίο βιβλίο του εκτενώς αναφέρεται το πως να προσέχουμε την υγεία μας, αποφεύγοντας κάθε είδους καταχρήσεις και πώς θα διατηρήσουμε την ψυχική μας υγεία μέσα από μονοπάτια δύσβατα και πονεμένα. Αναφέρει πολλές μορφές πόνου και δυστυχίας. Επικαλείται λόγια Αγίων Πατέρων, μεγάλων συγγραφέων και καταλήγει ότι: “Ο πιο πονεμένος είναι ο εμπαθής άνθρωπος.”
Πολλά ρητά και ωραία λόγια έχει το εν λόγω βιβλίο του π. Ιγνατίου, όπως: “Επιδιώκοντας την ευτυχία των άλλων, κερδίζομε τη δική μας. Πίσω από τα μαύρα σύννεφα κρύβεται ο ήλιος, πίσω από τον πόνο ο Θεός.” Ν’ αντιμετωπίζουμε με σεβασμόν τα γηρατειά, γιατί είναι ο ώριμος καρπός της ζωής.
Η ζωή μας είναι μια πορεία προς συνάντηση του πλησίον, χρειάζεται γι’ αυτό πίστη – ταπείνωση – υπομονή.
Με τον πόνο μεγαλειούται η ψυχή, πλουτίζεται, μεγαλώνει η καρδιά, εξαγνίζεται το πνεύμα, και ο άνθρωπος γίνεται πιο ανθρώπινος. Το αηδόνι, τα καλύτερα τραγούδια του, τα τραγούδια της νύχτας, το σκοτάδι και οι όμορφες ψυχές, το καλύτερο άσμα τους το τραγουδούν στα σκοτάδια της δοκιμασίας και στην πορεία τους στα μονοπάτια του πόνου. Τα μάτια του ανθρώπου βλέπουν τον Θεό καθαρότερα μέσα από τα δάκρυα (Γκαίτε). Μέσα στον πόνο και τη θλίψη φιλοσοφεί ο άνθρωπος και φτάνει ψηλά, πολύ ψηλά, όπου βρίσκεται η ανόθευτη χαρά κ.λπ.
Σήμερα ο π. Ιγνάτιος βρίσκεται στο σπίτι του στα Χανιά. Επισκέπτεται συχνά τον Μεγάλο μας παππού (Ειρηναίο) και τον συντροφεύει. Ενημερώνεται για τα δρώμενα του τόπου μας, και όχι μόνο, διαβάζει, γράφει και προσεύχεται για την υγεία και την ειρήνη του κόσμου. Περιέρχεται δε και λειτουργεί και κηρύττει στα χωριά της Μητροπόλεώς μας, ως Ιεροκήρυκας αυτής.
Πατέρα Ιγνάτιε, ευχαριστώ για το σπουδαίο αυτό βιβλίο σας. Τώρα ξέρω πως “ο πόνος είναι ένας σταυρός, πάνω στον οποίον σταυρώνουμε τα πάθη μας.” Μέσα απ’ αυτήν την εκούσια σταύρωση θα αναστηθεί ο αναγεννημένος εαυτός μας”. Ο Θεός να σας έχει καλά.
*Δασκάλα
