Γράφει ο ΝΙΚΗΤΑΣ ΚΑΥΚΙΟΣ*
Λέγουν για τον βασιλιά Φίλιππο, τον πατέρα του M. Aλεξάνδρου, που ζούσε 400 χρόνια π.X. ότι διέταξε έναν στρατιώτη του, κάθε πρωί, να φυλάει έξω από τον κοιτώνα του και να μη επιτρέπει κανέναν, ούτε στρατηγό, να μπαίνει πριν απ? αυτόν. Συ πρώτος θα χτυπάς την πόρτα, του είπε, θα παρουσιάζεσαι μπροστά μου, θα με χαιρετάς και θα μου λές: «Bασιλεύ Φίλιππε, μέμνησο ότι θνητός ει». Δηλαδή, να ενθυμείσαι, Φίλιππε, ότι είσαι θνητός. Kάθε πρωί ο στρατιώτης παρουσιάζονταν μπροστά στο Φίλιππο, τον χαιρετούσε και έλεγε: Mέμνησο, Φίλιππε, ότι είσαι θνητός.
Εμείς προσπαθούμε με κάθε τρόπο να εξορίσουμε τη μνήμη του θανάτου από τη ζωή μας. Στόχος μας είναι η ισχυροποίηση του εγώ, η βελτίωση της αυτοεικόνας, η θεμελίωση του εαυτότητας. Ο θάνατος τελεί υπό διωγμόν όπως και ο Θεός. Στα τηλεοπτικά παράθυρα των ειδήσεων μαθαίνουμε ότι ο θάνατος είναι ένα πάθημα που αφορά πάντα κάποιους άλλους. Στις κινηματογραφικές ταινίες και στα video games ο θάνατος διασκεδάζει την πλήξη της αβάσταχτης καθημερινότητάς μας. Και όταν επισκέπτεται αγαπημένα πρόσωπα, μας βρίσκει απροετοίμαστους, συντρίβει τις υπαρξιακές μας συντεταγμένες και μας καταθλίβει απελπιστικά. Μέχρι, μετά από λίγο καιρό, να απαλυνθεί η οδύνη της θλίψης και να λησμονήσουμε την απειλή του θανάτου. Επιστρέφοντας στην συνήθη, εκκοσμικευμένη μας νοοτροπία η οποία επιτάσσει λήθη, δύναμη και ευτυχισμό.
O Kοσμάς ο Αιτωλός έλεγε· «όταν πεθάνει ο άνθρωπος, να μη τον θάβετε αμέσως. Nα τον αφήνετε 24 ώρες και να μαζεύονται όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι, γιατί μεγαλύτερος ιεροκήρυκας από τον νεκρό δεν υπάρχει». Σήμερα το «ιερό» διώκετε και κανείς δεν θέλει να ακούσει το κήρυγμα του νεκρού. Η διασφάλιση της εγωκεντρικής κοσμοθεωρίας μας, απαιτεί ο νεκρός να φυγαδεύεται από το μετέωρο βλέμμα μας και να κρύβεται γρήγορα στο χώμα ή να αφανίζεται στην πυρά. Ώστε να μην απειλεί τις επισφαλείς, ενδοκοσμικές μας ισορροπίες.
Για τον ορθόδοξο πιστό ο θάνατος είναι ευκαιρία συνάντησης με τον αγαπημένο Θεό. Ένα πέρασμα στην διάσταση της αιωνιότητας. Όπου το πρόσωπο-ψυχή αγάλλεται μετέχοντας ολοσχερώς στην πανήγυρη της Θείας Ζωής. Ο θάνατος γίνεται η προϋπόθεση της αληθινής ζωής της ενωμένης με τον Άναρχο και Αιώνιο Θεό Λόγο. Αυτή τη χαρά της εισόδου στην γιορτή της αιωνιότητας μαρτυρεί και το αναστάσιμο χαμόγελο του μακαρίου νεκρού και ζώντος Γέροντος Ιωσήφ του Βατοπαιδινού. Ένα χαμόγελο από την άλλη όχθη που βεβαιώνει την Αλήθεια της άλλης ζωής, της όντως ζωής.
*Ψυχολόγος
