Περί αδικημάτων σε μιαν κοινωνία

Βλέποντας και ακούγοντας όλα όσα, καθημερινά, γίνονται, με και παρά τη θέλησή μας, γύρωθέ μας, διαχρονικά, ο κάθε άνθρωπος, συχνά, εξάγει διαφορετικά συμπεράσματα σχετικά με την αιτία τους, ανεξάρτητα από το αν έχει την ίδια παιδεία και ζει στο ίδιο κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό περιβάλλον με τους συνανθρώπους του. Συχνά, επίσης, οδηγείται, εξαιτίας πολυποίκιλων λόγων, σε διαφορετικές απ? τους άλλους κρίσεις για όσα γίνονται και εικασίες ως προς τα αποτελέσματά τους.
Στο παρόν σημείωμα, θα φιλοξενήσουμε μέρος των απόψεων του Αριστοτέλη, του διάσημου Μακεδόνα φιλοσόφου του 4ου αι., σχετικά με το ποια θεωρούνται βαριά και κολάσιμα αδικήματα, εφόσον απ? αυτά «ταλανίζονται», στο διάβα των αιώνων, οι ανθρώπινες κοινωνίες και από τη, λόγω εγωισμού και αρχομανίας και άλλων αρρωστημένων παθών, αντικοινωνική και απάνθρωπη συμπεριφορά κάποιων μελών τους.
Γράφει, λοιπόν, στη «Ρητορική», μεταξύ άλλων, ο Αριστοτέλης και μεταφράζει ο Δ. Λυπουρλής (εκδόσεις «Ζήτρος»): «Βαρύ είναι επίσης να κάνει κανείς ξανά και ξανά το ίδιο σφάλμα. [ Βαρύτατο αδίκημα διαπράττει κάποιος] (?) Επίσης αν διέπραξε αδίκημα σε βάρος αυτού που τον ευεργέτησε· γιατί στην περίπτωση αυτή έχουμε περισσότερα αδικήματα: πρώτον κάνει κακό στον ευεργέτη του, δεύτερον δεν του ανταποδίδει το καλό που του χρωστάει.
Είναι επίσης μεγαλύτερο αδίκημα αυτό που γίνεται κατά παράβαση των άγραφων κανόνων του δικαίου· γιατί δείχνει ανώτερο άνθρωπο, αν είναι κανείς δίκαιος δίχως να τον υποχρεώνει τίποτε ― οι γραπτοί νόμοι έχουν το στοιχείο του υποχρεωτικού, οι άγραφοι όχι. Από μιαν άλλη άποψη: αν το αδίκημα έγινε παρά τους γραπτούς νόμους· γιατί αυτός που διαπράττει αδικήματα αδιαφορώντας για τις ανησυχητικές συνέπειες και για τις προβλεπόμενες ποινές, θα έκανε βέβαια και τα αδικήματα για τα οποία δεν προβλέπονται ποινές. (?)».
Κατόπιν των ανωτέρω, νομίζω ότι ο Αριστοτέλης δεν έχει άδικο ούτε για την εποχή του, ούτε για τη σημερινή, τη δική μας. Εσείς, όμως, τι πιστεύετε;