ΕΓΡΑΦΕ προχθές ο Λ. Παπαδόπουλος (“Ματιές”, “Τα Νέα”, 6-7/2) με τον ευρηματικό τίτλο “Αγωνία 2010” τα εξής χαρακτηριστικά για την ανερμάτιστη πολιτική μας: «Μου έρχονται συνεχώς στο νου οι πασίγνωστοι στίχοι του Σεφέρη: «Όπου και να ταξιδεύω η Ελλάδα με πληγώνει· παραπετάσματα βουνών, αρχιπέλαγα, γυμνοί γρανίτες… Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝΙΑ 937». Κι αυτό, γιατί σκέφτομαι διαρκώς τον Γιώργο Παπανδρέου. Τον Πρωθυπουργό της χώρας που ζει ασφυκτικές ώρες αγωνίας, ταξιδεύοντας κάθε μέρα και αλλού για να ενώσει σπασμένες άκρες, να δέσει κόμπους αλληλεγγύης, να βρει μια σανίδα στο πέλαγος για να αρπαχτεί και να σώσει μια πατρίδα που την άφησαν να βουλιάζει οι άφρονες των τελευταίων ετών…»
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, νομίζω πως η γενιά των νέων πολιτικών που βρίσκονται στα πράγματα εργάζονται όσο δεν εργαζόντουσαν για 6 χρόνια όλοι μαζί οι Νεοδημοκράτες πολιτικοί της προηγούμενης διακυβέρνησης. Είναι βέβαια το νεαρόν της ηλικίας τους που τους βοηθάει για την ώρα (Γ. Παπακωνσταντίνου, Ι. Ραγκούσης, Αν. Λοβέρδος, Μ. Χρυσοχοΐδης, Α. Διαμαντοπούλου κ.λπ.), αλλά και το πάθος τους να βγάλουν τη χώρα από το τέλμα της ανυποληψίας. Δύσκολα πράγματα, όσες αντοχές κι αν έχουν. Διότι, η αναξιοπιστία μας ως κράτους, ήδη μας στοιχίζει πανάκριβα (οικονομικά και ηθικά). Είναι δε αυτή -η αναξιοπιστία- βοηθούμενη κι από τη μη ύπαρξη φορολογικής συνείδησης, που μας έχει φέρει στο χείλος του γκρεμού. Μια ζωή «κράτος-μπάχαλο», κάποτε θα την πληρώναμε.
ΠΟΛΛΟΙ δεν κρύβουν την έκπληξή τους με το φαινόμενο της επιμονής του Γιώργου να αλωνίζει όλον τον κόσμο. Μου λένε πως «και το μόνο που ανέλαβε- ο Παπανδρέου- να κυβερνήσει τη χώρα σε μια τόσο δύσκολη περίοδο, είναι άξιον θαυμασμού». Κι αυτό επειδή, οι προηγούμενοι, «σεμνά και ταπεινά», έριξαν την Ελλάδα, ένα “τρελοβάπορο”, σε μανιασμένα κύματα. Και που «καρυδότσουφλο» πια ζητάει τη σωτηρία του από τον από μηχανής Θεό!…