Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΡΚΑΤΑΤΟΣ
Τα σημάδια του Ιουλίου 2008 που ήταν ο καθαρός προάγγελος της κρίσης, έδωσαν την πραγματικότητα που θα ακολουθούσε τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Οι συστημικοί τριγμοί (όπως ονομάστηκαν) δεν ήταν άλλο παρά ένας μακρόσυρτος επιθανάτιος ρόγχος του άκρατου φιλελευθερισμού.
Ετσι, προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση του συστήματος πολλές κυβερνήσεις χορήγησαν ισχυρά αποθέματα στις τράπεζες που παρουσίασαν πρόβλημα. Ο κρατισμός στο μεγαλείο του έκανε την επανεμφάνισή του στη σκηνή!
Από τότε άρχισαν να ακούγονται οι φωνές εκείνων που πιστεύουν στην Ευρώπη και τα υγιή δεδομένα της. Υπενθυμίζαμε πολλοί από εμάς, ότι με τη σοφία που είχε ο Ντελόρ όταν πρότεινε το κοινό νόμισμα της Ευρώπης, δε νοείται κοινό νόμισμα χωρίς κοινά οικονομικά χαρακτηριστικά. Και όμως, οι νέοι διευθύνοντες των ευρωπαϊκών υποθέσεων δεν είδαν την αλήθεια των λεγομένων του προέδρου Ντελόρ. Καλύτερα να προλαβαίνεις παρά να θεραπεύεις. Είναι η βασική αρχή της ορθής σκέψης. Όταν υιοθετείς κοινούς κανόνες για την οικονομική λειτουργία μιας συντροφίας κρατών, δεν αφήνεις τα βασικά χαρακτηριστικά να παραμείνουν ατελή, στο διηνεκές. Η λειτουργία λοιπόν μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής οικονομίας στηρίζεται στην εισροή πόρων στα δημόσια ταμεία με τρεις τρόπους. Ο ένας είναι η φορολογία, ο άλλος είναι ο δανεισμός και ο τρίτος και προτιμητέος, είναι η παραγωγή.
Αν λοιπόν ένας νοικοκύρης δεν μπορεί να παραγάγει και έχει δυσχέρειες στη συλλογή των φόρων, το μόνο που του απομένει είναι ο δανεισμός. Πράγμα που έκανε κατά κόρον η χώρα μας. Η ευθύνη είναι δική μας, αλλά μοιραζόμαστε με τους συνυπεύθυνους ελεγκτές μας τον τρόπο δράσης. Τίποτα απ? ό,τι γίνεται στον τόπο μας δεν είναι αποκλειστικά δικό μας. Και σε άλλες χώρες έχουν δυσχέρεια να μαζέψουν φόρους, αλλά τους μαζεύουν, και σε άλλες χώρες δανείζονται και τα επιστρέφουν και σε άλλες χώρες προσέχουν ως κόρη οφθαλμού τον παραγωγικό τους ιστό. Μόνο στη χώρα μας έχουμε τόσες πολλές διαταράξεις στον παραγωγικό ιστό. Από που λοιπόν θα προκύψουν πόροι για να βγει η χώρα από την κρίση; Πόροι από το Γ? ΚΠΣ κινδυνεύουν να χαθούν, το Δ? ΚΠΣ (ΕΣΠΑ) ανακατανέμεται διαρκώς και η μια απόφαση διαδέχεται την άλλη, χωρίς να βλέπουμε να αυξάνεται η απορροφητικότητα! Δια στόματος της αρμόδιας υπουργού ακούσαμε μόλις πριν λίγες μέρες, ότι το σημαντικό για τον παραγωγικό ιστό της χώρας μας πακέτο 2007 ? 2013 μόλις και μετά βίας έχει απορροφηθεί κατά 3%!
Όλα αυτά γίνονται διότι δεν έχουν αντιμετωπισθεί τα πράγματα όπως σε μια κοινή προσπάθεια. Δεν νοείται λοιπόν κοινό νόμισμα με διαφοροποιημένες συνθήκες δανεισμού. Οι δε, εταίροι μας στην ΕΕ σήμερα ανησυχούν για το δικό μας μέλλον όσο τουλάχιστον και εμείς. Μόνο που αργούν να αντιδράσουν. Όταν θα πάρουν τις αναγκαίες αποφάσεις τους ελπίζω να μην είναι εντελώς αργά!
Η ευρωζώνη αποτελείται από πολλά κράτη και η έλλειψη υιοθέτησης κοινού ευρωπαϊκού ομολόγου με υποχρεώνει να παραθέσω έναν απλό υπολογισμό του συμπαθούς μπακάλη της γειτονιάς μας, αλάνθαστου όμως στην πραγματικότητα.
Όταν η Ελλάδα δανείζεται με 7% έναντι 3% που δανείζεται η Γερμανία, σημαίνει για τη χώρα μας ότι θα πληρώσουμε μέσα στη δεκαετία 4% στα 60 δισ., ήτοι 2,4 δισ. για την ικανοποίηση των «αναγκών» των κερδοσκόπων, σε ετήσια βάση. Όταν όμως φύγουν αναγκαστικώς τα χρήματα αυτά από το εσωτερικό της ΕΕ και κατευθυνθούν στις τσέπες των κερδοσκόπων, όποιοι και να είναι αυτοί, αυτό σημαίνει ότι θα μειωθεί η αγοραστική ικανότητα έναντι ενδεχομένως χρήσιμων προϊόντων που θα προερχόταν από τις άλλες χώρες, όπως η Γερμανία, ή η Γαλλία. Αν συνυπολογισθεί και για τις άλλες χώρες, που είναι ενδεχομένως το ίδιο αδύναμοι κρίκοι, όπως και η χώρα μας, αυτό σημαίνει ότι δεκάδες δισ. θα χάνονται από τον παραγωγικό ιστό της ΕΕ. Και πού θα κατευθύνονται αυτά τα κέρδη; Μα φυσικά στις τσέπες ολίγων επιτήδειων που έμαθαν να χρησιμοποιούν τις αγορές για τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια.
Νομίζουν οι εταίροι μας ότι αυτό είναι πρόβλημα δικό μας μόνο ή εν μέρει και δικό τους; Και όλα αυτά σε ετήσια βάση. Φαντάστηκε κανείς πόσα χρήματα εξαφανίζονται από τον ευρωπαϊκό παραγωγικό ιστό;
Λυπούμαι που το πρόβλημα έχει περιοριστεί μόνο στο θέμα της αξιοπιστίας μας. Η αξιοπιστία μας είναι συνάρτηση και του κοινού παιχνιδιού. Η ευθύνη είναι δική μας, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι εταίροι μας δεν έχουν και αυτοί τη δική τους ευθύνη.
Δυστυχώς παρατηρείται έλλειμμα αξιοπιστίας στη γηραιά ήπειρο! Αλλά βέβαια, όταν η αφορμή για την τρέχουσα κρίση ήταν η έλλειψη εμπιστοσύνης στη διατραπεζική αγορά (μεταξύ τραπεζών) γιατί να μην παρατηρείται έλλειμμα αξιοπιστίας στο ισχύον σύστημα; Αντί να κάνουν διπλά και τρίδιπλα τον σταυρό τους που δεν έχει μεταδοθεί η αρρώστια αυτή και στους αποταμιευτές, γιατί αλλιώς κανείς δε θα μπορούσε να σώσει το σύστημα, εστιάζουν σε αδύναμους κρίκους το πρόβλημα!
Σήμερα έφυγαν από την Ελλάδα. Πήραν ότι πήραν. Αρχίζει ο χορός με άλλους γείτονές μας. Ενώ η Αγγλία έχει σειρά.
Να μην παραπονιούνται οι εταίροι μας στην ΕΕ όταν θα βλέπουν τη μείωση των παραγγελιών μας με βιομηχανικά προϊόντα, αφού όπως είναι γνωστό δεν υπάρχουν οι δυνατότητες.
Πρέπει όμως να εγκαλέσουμε όλους τους ιθύνοντες στο άχαρο και επικίνδυνο αυτό παιχνίδι. Έτσι από τις στήλες της εφημερίδας αυτής εγκαλώ όλους τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων που συνέρχονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα και παίρνουν αποφάσεις σημαντικού χαρακτήρα, να αφήσουν κατά μέρος τις μίζερες σκέψεις και απόψεις τους και να συναποφασίσουν αυτό που τους πρότεινε προ εικοσαετίας ο Ντελόρ: δε νοείται κοινό νόμισμα χωρίς ευρωπαϊκά ομόλογα. Αν ο άξονας Παρίσι ? Βερολίνο έχει ισχύ και δύναμη, αυτό δεν οφείλεται στην εργατικότητα και μόνο των λαών τους, αλλά και στο ότι είναι σε ισχύ εδώ και δεκαετίες το κοινοτικό κεκτημένο. Τώρα πλέον τρώμε κρέας από εκεί και όχι από τη γείτονα πρώην Γιουγκοσλαβία, που ήταν και φτηνότερο. Τώρα πλέον εισάγουμε μηχανήματα κυρίως από τις χώρες εταίρους μας. Έτσι αυτές οι χώρες δεν έχουν όση ανεργία έχουμε εμείς.
Ας μην λησμονιούνται όλα αυτά, τα οποία εκ των πραγμάτων κάποια στιγμή θα τα βρουν μπροστά τους. Εκτός αν πλέον δε διαθέτουμε πολιτικούς ταγούς στην ΕΕ παρά μόνο πολιτικάντηδες του πρόσκαιρου αυτού πολιτικού κύκλου.
