Γράφει ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤ. ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ
Ο Γολγοθάς είναι απόλυτα δεμένος με τη ζωή των ανθρώπων. Ο Ιησούς Χριστός, έχοντας και την ιδιότητα του τέλειου ανθρώπου, ανέβηκε τον δύσκολο ανηφορικό δρόμο του πάθους δοκιμάζοντας τον ψυχικό και σωματικό πόνο. Με αυτόν τον σωματικό και ψυχικό πόνο, τον τόσο στενά δεμένο με την ζωή μας, καταπιάνεται και αναλύει στο νέο βιβλίο του ο πανοσιολογιώτατος πατήρ Ιγνάτιος Χατζηνικαλάου.
Γράφει ο εκλεκτός συγγραφέας στον πρόλογο πως το γράψιμο ενός βιβλίου για τον πόνο αποτελούσε γι? αυτόν μια επιταγή, ένα κάλεσμα καρδιάς για να επικοινωνήσει με τις πονεμένες καρδιές και να γίνει συμπορευτής στα δύσκολα μονοπάτια του πόνου.
“Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε”. Είναι ο λόγος του Χριστού γραμμένος στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο. Αυτή είναι η αλήθεια και η τραγική πραγματικότητα. Πόνοι και θλίψεις ταράζουν την ζωή μας από την αρχή της δημιουργίας και θα την ταράζουν πάντα. Συνήθως λιγότερες είναι οι χαρές της ζωής, γιατί ο πόνος αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια του και όταν ακόμη περάσει. Και μέσα στην απελπισία των πονεμένων ημερών της ζωής μας, ζητούμε σανίδα σωτηρίας. Ζητούμε να πιαστούμε από ένα χέρι ισχυρότερο. Ζητούμε κάποιον που θα δεχτεί να ακούσει την αγωνία μας και να μας παρηγορήσει.
Μεγάλος ο κόπος του πατρός Ιγνάτιου, και άξιος ο μισθός του για ό,τι μας προσφέρει στο βιβλίο του. Μεγάλος ο κόπος που κατέβαλε να βρει και να αραδιάσει μέσα στις σελίδες του βιβλίου, ρήσεις της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, γνώμες των φιλοσόφων, στίχους ποιητών, συμπεράσματα επιστημόνων, αποσπάσματα μελετών, λόγους παρηγοριάς από πατέρες της Εκκλησίας και σημαίνουσες προσωπικότητες του πνεύματος.
Στην εποχή μας περίσσεψαν οι συγγραφείς και οι εκδόσεις βιβλίων. Εκείνοι όμως που γράφουν για να μιλήσουν στις καρδιές των ανθρώπων έμειναν λίγοι. Εκείνοι που λένε και γράφουνε για να μαλακώσουν, να καταπραΰνουν τα πάθη και να ηρεμήσουν την αγριότητα των καρδιών μας, λιγόστεψαν.
Και ένας απ? αυτούς, που με τον λόγο και την πένα του προσπαθεί να μας γαληνέψει, είναι ο π. Ιγνάτιος, τιμημένος πρόσφατα από την Διεθνή Ακαδημία Γραμμάτων, Τεχνών και Επιστημών η οποία ομόφωνα τον ανεκήρυξε μέλος, τιμώντας την ιερατική διακονία του και την συγγαφική και διδακτική του δράση.
Άξιος όμως και ο μισθός του π. Ιγνατίου, γιατί στο βιβλίο του αυτό βρίσκουν αποκούμπι οι πονεμένοι. Βρίσκουν ελπίδα οι δυστυχείς και κατατρεγμένοι της κοινωνίας μας. Βρίσκουν τόπο να πατήσουν οι αδύναμοι και οι αδικημένοι από την σκληρότητα των σημερινών ανθρώπων.
“Τα μονοπάτια του Πόνου” αποτελούν ένα λυτρωτικό παυσίπονο για εκείνους που αδικήθηκαν από τους ευεργετηθέντες, για εκείνους που περιθωριοποιήθηκαν από τους κενούς φαρισαϊκούς ανθρώπους που κατακλύζουν την σημερινή κοινωνία, και βέβαια για τους σωματικά πάσχοντες, για όσους δοκιμάζονται από τις ασθένειες που μας περικυκλώνουν.
Στον επίλογο του βιβλίου του, ο Πανοσιολογιώτατος συγγραφέας ευχαριστεί εκείνους που διέθεσαν πολύτιμον χρόνον να μελετήσουν και να γευτούν ό,τι έζησε και ζει ο συγγραφέας. Δεν γνωρίζω ποιος οφείλει να ευχαριστήσει, ο συγγραφέας ή ο αναγνώστης.
Προσωπικά, ευχαριστώ από καρδίας τον σεβαστόν Γέροντα π. Ιγνάτιο και για την τιμή που μου έκανε να μου αποστείλει το εκλεκτό αυτό βιβλίο του, και για την θερμή ξεχωριστή αφιέρωση, και για όσα διάβασα και αποκόμισα από τον μυροβόλο κήπο της συγγραφής του.
Θέλω όμως να σημειώσω, πριν κλείσω τούτες τις ταπεινές σκέψεις μου, πως είχα την προαίσθηση ότι αυτό το βιβλίο με αυτό το περιεχόμενο, το περίμενα από τον π. Ιγνάτιο.
Είναι ο κατάλληλος συγγραφέας αυτού του βιβλίου. Πονεμένος και πικραμένος, σωματικά και ψυχικά, πολλές φορές, αλλά και πάντοτε ευγνώμων για τους θεράποντες γιατρούς του στα σωματικά άλγη, και πάντοτε ταπεινά μεγαλόψυχος, ανεξίκακος και συγχωρητικός για όσους πάμπολλες φορές τον πίκραναν, τον παραμέρισαν, τον στεναχώρησαν.
Έρρωσθε, σεβαστέ και αγαπητέ π. Ιγνάτιε, και εις άλλα έργα με το καλό.
*Διδάσκαλος
