Γράφει ο Δημήτρης Φιλιππίδης
Άνθρωποι που ζητούν επιβίωση ή ομάδες που άγονται και φέρονται.
Θα ξεκινήσω με τις δηλώσεις του Αυστραλού πρωθυπουργού Kevin Rud, τον περασμένο Μάιο: “Οι μετανάστες, κι όχι οι Αυστραλοί, είναι αυτοί που πρέπει να προσαρμοστούν. Έτσι είναι και άμα τους αρέσει. Βαρέθηκα να ανησυχούμε σ’ αυτή τη χώρα μήπως προσβάλλουμε ένα άτομο ή την κουλτούρα του. Η κουλτούρα μας εξελίχθηκε σε δύο αιώνες γεμάτους αγώνες, προσπάθειες και νίκες από εκατομμύρια άντρες και γυναίκες. Η κύρια γλώσσα που μιλάμε είναι αγγλικά. Όχι τα ισπανικά, τα Λιβανέζικα, τα αραβικά, τα κινέζικα, ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα. Οπότε αν θέλετε να γίνετε μέρος της κοινωνίας, μάθετε τη γλώσσα μας! Οι περισσότεροι Αυστραλοί πιστεύουν στο Θεό. Αυτό δεν είναι κάποιο Χριστιανικό, ακροδεξιό, πολιτικό κίνημα, αλλά γεγονός. Χριστιανοί ίδρυσαν αυτή τη χώρα. …. Αυτή είναι η δική μας χώρα, η δική μας γη και ο δικός μας τρόπος ζωής και θα σας προσφέρουμε την ευκαιρία να τα απολαύσετε.
Αν δεν σας αρέσει… σας ενθαρρύνω να εκμεταλλευτείτε μαι άλλη μεγάλη ελευθερία της Αυστραλίας. Το δικαίωμα να φύγετε. Εσείς διαλέξατε να έρθετε. Δεν σας φέραμε με το ζόρι. Οπότε, δεχτείτε τη χώρα που εσείς διαλέξατε!”.
Σε τί από τα παραπάνω λόγια ενός πρωθυπουργού μπορούμε να διαφωνήσουμε; ; Όταν μάλιστα η χώρα μας έχει ιστορία όχι δύο αιώνων αλλά 42, κι όταν άνδρες και γυναίκες έδωσαν το αίμα τους γι’ αυτήν.
Οι μετανάστες είναι άνθρωποι πρώτα απ’ όλα, που ψάχνουν ένα καλύτερο αύριο, αλλά ταυτόχρονα είναι και ομάδες ανθρώπων που κάποιοι τις χρησιμοποιούν για μη ανθρώπινους λόγους.
Τον άνθρωπο μετανάστη έχουμε υποχρέωση να τον βοηθήσουμε για να επιβιώσει. Όσο μπορούμε και όσο μας επιτρέπουν οι συνθήκες της δικής μας επιβίωσης. Γι’ αυτό και στην χώρα αυτή κανείς δεν αρνείται ένα πιάτο φαγητό σε κανέναν. Ζήσαμε και ζούμε την μετανάστευση, την ξέρουμε.
Όμως, όταν ο μετανάστης βλέπει την χώρα μας, σαν “σημαία ευκαιρίας” για να αποκτήσει δικαιώματα ιθαγένειας κι όχι μόνο εργασίας, τότε αλλάζουν τα πράγματα. Είναι σαν να παραχώρησα την αυλή μου σε μετανάστες για να τους βοηθήσω να ζήσουν, κι αυτοί θέλουν και το κρεβάτι μου. Δηλαδή να γίνουμε εμείς μετανάστες σε άλλη χώρα, για να ζήσουν αυτοί καλά στη χώρα μας;
Ακούμε ότι πληρώνουν 5.000 δολάρια για να φτάσουν εδώ. Μα αν στη χώρα τους είχαν τόσα χρήματα δεν θα είχαν ανάγκη να έρθουν στη δική μας!!! ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ;
Η Ευρώπη στέκεται αδύναμη να μας υποστηρίξει και σ’ αυτό το θέμα και παρακολουθεί ως θεατής. Οι γείτονές μας το εκμεταλλεύονται κατά το συμφέρον τους, και όλοι εμείς περιμένουμε “την θεία φώτιση”.
Σύμφωνα με την πιο συντηρητική καταγραφή (στοιχεία Eurostat), οι αλλοδαποί στη χώρα μας φθάνουν το 8,1% του πληθυσμού, ενώ η ΕΥΠ (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών) μιλάει για 2,5 εκατομμύρια. Ο ΟΟΣΑ προβλέπει ότι το 2014 ο αριθμός τους θα ξεπεράσει τα 3,5 – 4 εκατομμύρια.
Με τα δεδομένα αυτά θα γίνουμε συνιδιοκτήτες αυτής της χώρας, της χώρας που οι πατεράδες μας έχυσαν αίμα για να την διατηρήσουν και να μας την δώσουν. Εξομοιώνουμε τους Ποντίους και τους Βορειοηπειρώτες με τους λαθρομετανάστες.
Το σύνταγμα επίσης δεν λέει πουθενά ότι αποκτούν πολιτικά δικαιώματα όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια. Οι “επί μακρόν διαμένοντες” δεν είναι όχημα ελληνοποίησης. Και να τους δώσουμε και δικαίωμα ψήφου; Να κάνουν δηλαδή στη χώρα μας, που είναι φιλοξενούμενοι, να κάνουν ότι αυτοί θέλουν; Με δύναμη 4 εκατομμυρίων ψήφων το 2014 βγάζουν μέχρι και δικό τους κόμμα στην κυβέρνηση, αλλάζουν το σύνταγμα, αλλάζουν το θρήσκευμα, αλλάζουν την εκπαίδευση, την γλώσσα. Και, τότε Ελλάδα γιοκ.!!!
Γιατί άραγε ως ελεγχόμενες ομάδες, σταματούν στην Ελλάδα. ΓΙΑΤΙ;
Αφού στην Ιταλία, στην Γερμανία, στην Γαλλία, στην Βρετανία είναι καλύτερη η ζωή. Γιατί στην ψωροκώσταινα Ελλάδα; Μήπως επειδή βρίσκουν εύκολα χαρτιά που τους κάνουν Ευρωπαίους αλλά και Έλληνες;
Ερχόμενοι στο σήμερα διαπιστώνουμε ότι ο μόνιμος και νόμιμος κάτοικος αυτής της χώρας όλο και εξωθείται στα άκρα. Χάσαμε το αποθηκευμένο κομπόδεμα, χάσαμε την ασφάλειά μας, χρεωθήκαμε στις τράπεζες, και τώρα βάζουν χέρι και στα σπίτια μας. Η οικονομική κατάσταση στην οποία οι διοικούντες των τελευταίων 10ετιών μας οδήγησαν, η άγρια φοροεισπρακτική επιδρομή που άρχισε και θα σκληρύνει, η “αλλοδαπή εισβολή”, τα αντιρατσιστικά τάγματα και οι εθνομηδενιστές, κάνουν τον λαό να ωθείται προς αντίδραση, αντίσταση, εξέγερση.
Έχουν δικαιώματα και οι μόνιμοι κάτοικοι αυτής της χώρας. Πρέπει να περνάνε καλά κι αυτοί όπως οι κατά καιρούς κλέφτες του δημόσιου χρήματος και της δημόσιας περιουσίας. Πρέπει να στηρίζονται τα δικαιώματα των πολιτών αυτής της χώρας κι όχι ο φιλοξενούμενος στο κρεβάτι και το αφεντικό στο στάβλο.
Ο μεγάλος λογοτέχνης και ζωγράφος Φώτης Κόντογλου έλεγε ότι ενώ ο ελληνισμός πέρασε νικηφόρα από ανεμοζάλες κάθε λογής κατακτητών, τώρα κινδυνεύει περισσότερο από τους σημερινούς εχθρούς, που παραπλανούν με την ήρεμη όψη τους.
Μήπως κοιμηθήκαμε πολύ; Μήπως κάναμε πολύ τους δημοκράτες; Μήπως αποχαυνωθήκαμε;
Ότι και να έχει γίνει, ο λαός αρχίζει να αντιδρά, διότι διαπιστώνει ότι η Ελλάδα που ανήκε στους Έλληνες, πάει ν’ αλλάξει χέρια με διάφορους τρόπους. Μετανάστες, χρεωκοπία που κάποιοι την εκμεταλλεύονται και μας απομυζούν και δεν αφήνουν τους Κινέζους για παράδειγμα να μας βοηθήσουν, σκάνδαλα, παιχνίδια αδιαφανούς διαφάνειας κλωνίζουν το αίσθημα του λαού.
Εξεταστικές των εξεταστικών επιτροπών και αποτέλεσμα μηδέν. Ούτε χρήματα κλεμμένα πίσω, ούτε κανένας στη φυλακή. Και πληρώνουμε έξτρα τους συμμετέχοντες στις εξεταστικές, λες και μας περισσεύουν. Για τους μετανάστες όμως οι αποφάσεις παίρνονται σε χρόνο ελάχιστο. Γιατί τόση βιασύνη; Μόνο για να ψηφίσουν πιθανώς το κυβερνών κόμμα στις επόμενες εκλογές; Και η χώρα μετά πού θα οδηγηθεί;
Μιλάμε για άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Μήπως είναι καιρός μέσα στα κρίσιμα θέματα να είναι και η άρση της μονιμότητας των βουλευτών; Δηλαδή μια 8ετία είναι καλά για να προσφέρει κάποιος στην πατρίδα του ή να κλέψει την πατρίδα του. Όπως και ο άνω των 65 τί μπορεί να προσφέρει όταν στηρίζεται σε παλιά θεμέλια και τακτικές;
Όλα φαίνεται να θέλουν αλλαγή. Κάποιος πρέπει να βάλει το χέρι του και μια και δεν διαφαίνεται κάποιος μεγάλος πατριώτης, μάλλον ο ίδιος ο λαός πρέπει να επιβάλει τα “θέλω του”.
Όλοι “βαράνε” τον λαό. Αυτός δεν πρέπει να προστατεύσει τα συμφέροντά του και αυτά των παιδιών του;
