Ο Αντώνης ο βαρκάρης, ο σερέτης?

Ο κ. Σαμαράς δεν χάνει ευκαιρία στις ομιλίες του στη Βουλή να διαβεβαιώνει ότι θα ασκεί συναινετική, αλλά χωρίς λευκές επιταγές, αντιπολίτευση. Η ευθύνη όμως της παράταξής του για το κατάντημα στο οποίο έφερε και παρέδωσε την οικονομία (και όχι μόνο) της χώρας, δεν του δίνει κανένα δικαίωμα να το «παίζει» έξαλλος επικριτής της κυβέρνησης που ανέλαβε τον Σισύφειο άθλο να ανατάξει τα οικονομικά και την αξιοπιστία της χώρας στον διεθνή οικονομικό και πολιτικό περίγυρο. Κατανοώντας ότι οι αντιπολιτευτική «εξαλλοσύνη» θα τον γελοιοποιούσε ακόμη και απέναντι στους σώφρονες οπαδούς του κόμματός του και υποχρεωμένος να απαλλαγεί από το άγος της μνημειώδους αποτυχίας Καραμανλή, διατηρεί στο οικονομικό ζήτημα, το οποίο επιβάλλει στη χώρα δεσμεύσεις έξωθεν και σε θέματα ήσσονος κρισιμότητας τον ρόλο του υπό προϋποθέσεις συμμάχου της κυβέρνησης ζητώντας ούτε λίγο ούτε πολύ από την κυβέρνηση, προκειμένου να της προσφέρει τη «συναίνεσή» του, να υιοθετήσει θέσεις της ΝΔ, για να έχει άλλοθι (πολιτικού κέρδους) έναντι των φανατικών οπαδών της παράταξής του. Σε άλλα θέματα όμως, που έχουν σχέση με το γονιδίωμα της Δεξιάς (π.χ. μεταναστευτικό) υιοθετεί τις ίδιες ακραίες θέσεις με το ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη. Πατάει με το? αριστερό του πόδι στη βάρκα της δήθεν «συναίνεσης» (που του προσδίδει πόντους στο εκλογικό σώμα) και με το δεξί του, στη βάρκα της ολομέτωπης σύγκρουσης, για να διατηρήσει τον χαρακτήρα του δυναμικού αρχηγού. Σπανίως όμως, όποιοι πατούν σε δυο βάρκες κατορθώνουν να κρατήσουν την ισορροπία τους και αργά ή γρήγορα υφίστανται τη συνακόλουθη ψυχρολουσία. Γι? αυτό είναι σίγουρο ότι μέχρι τη διεξαγωγή του συνεδρίου θέσεων της παράταξης (εκεί γύρω στον Ιούνιο) θα οδηγήσει τη βάρκα της συναίνεσης σε ναυάγιο?