Άσκοποι πυροβολισμοί

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, οι άσκοποι ή και σκόπιμοι πυροβολισμοί έχουν εξελιχτεί σε επιδημία στη Δυτική Κρήτη και ειδικότερα στον Αποκόρωνα.
Οι πυροβολούντες ανήκουν σε όλες τις ηλικίες και κοινωνικές τάξεις, μορφωτικά επίπεδα, διοικητικά και πολιτειακά αξιώματα. Μεταξύ άλλων, έχουν καταγραφεί περιστατικά στα οποία, δυστυχώς, πυροβολούσαν ανώτατοι πολιτικοί αξιωματούχοι, δήμαρχοι, ακόμα και καθηγητές πανεπιστημίων, και βέβαια πολίτες όλων των επαγγελματικών κατηγοριών. Το περισσότερο σύνηθες είναι να πυροβολούν νέοι άντρες, αλλά και μεγαλύτερων ηλικιών, στον “αέρα” σε διαφόρων ειδών γλέντια. Υπάρχουν όμως και πυροβολισμοί με συγκεκριμένους στόχους όπως, μεταξύ άλλων, ταμπέλες δρόμων, οικισμών, καταστημάτων, πολιτιστικών δραστηριοτήτων κ.λπ. Mοιραία κατάληξη της πανδημίας των πυροβολισμών είναι να υπάρχουν συχνά τραυματισμοί, καμιά φορά και θάνατοι, πολιτιστική υποβάθμιση και εικόνα υπανάπτυξης, και κλίμα φοβίας στη μεγάλη μάζα των φιλήσυχων και φιλειρηνικών, αλλά καθόλου ανεκτικών στον παραλογισμό και την παρανομία πολιτών.
Σ?αυτό το σύντομο κείμενο δεν θ ασχοληθούμε με την παράνομη αγορά, κατοχή και χρήση του παράνομου οπλισμού και πυρομαχικών, κατά κανόνα προϊόντων λαθρεμπορίας. Υπάρχουν εντεταλμένα όργανα της Πολιτείας που ασχολούνται με αυτό το αντικείμενο, ελπίζουμε με ζήλο και αποτελεσματικότητα και ελπίζουμε με τη συνδρομή των τοπικών αρχών και ενεργών πολιτών. Ούτε βεβαίως αναφέρομαι στα όπλα κειμήλια που πολλές οικογένειες φυλάσσουν και τιμούν όπως και τα εικονίσματα, γιατί χρησιμοποιήθηκαν σε αγώνες για τη λευτεριά. Θ? ασχοληθούμε όμως με το “κίνητρο” και τη “λογική” των άσκοπων πυροβολισμών, που είναι και η περισσότερο συνηθισμένη περίπτωση. Για τους σκόπιμους πυροβολισμούς πρέπει να ασχοληθούν σε άμεση προτεραιότητα και επιμονή πάλι οι αστυνομικές αρχές με τη συνδρομή των τοπικών αρχών.
Ο άσκοπος πυροβολισμός είναι κατά κανόνα μια προσπάθεια επίδειξης. Μια προσπάθεια, ακίνδυνου γι? αυτόν που πυροβολεί, ηρωισμού. Είναι η προσπάθεια αυτού που πυροβολεί να επισύρει το ενδιαφέρον και το θαυμασμό για την “αξιοσύνη” του στ? άρματα, χωρίς βέβαια να διατρέχει τον παραμικρό κίνδυνο μιας και τριγύρω υπάρχουν άκακοι πολίτες, γυναικόπαιδα, και όχι αντίπαλοι, επικίνδυνοι πυροβολητές. Και διερωτάται κανείς, δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι άμιλλας, επίδειξης και προβολής των πυροβολούντων, ιδιαίτερα των νέων με την τόση ζωντάνια και ενέργεια;
Πιστεύω βαθειά ότι όλοι ανεξαιρέτως οι ασκόπως πυροβολούντες νέοι έχουν μέσα τους καλό υλικό ψυχής και έμφυτη αντρειοσύνη. Σε δύσκολους χρόνους η βοήθειά τους θα είναι πολύτιμη. Αντί να σπαταλούν λοιπόν άδικα, άσκοπα και επικίνδυνα για όλους, και τους ίδιους, την αντρειοσύνη τους πυροβολώντας χωρίς στόχους λευτεριάς, ας διακριθούν διαφορετικά. Υπάρχει η οργανωμένη νόμιμη σκοποβολή, το κυνήγι, οι λεβέντικοι χοροί και τα τραγούδια της παράδοσης, για πολλούς ο αθλητισμός, οι οργανωμένες δράσεις στην κοινότητα, και μύρια άλλα κατά την κλίση, ταλέντο και επιθυμία του καθενός, πέρα και πάνω από την καθημερινή βιοπάλη. Προς αυτή την κατεύθυνση είναι απαραίτητη, αυτονόητη, και πολύτιμη η στήριξη της πολιτείας, πχ. το Σχολείο και ο Δήμος, των Πολιτιστικών Συλλόγων, και της Τοπικής Κοινωνίας.
Η εξάσκηση στα όπλα ήταν σε παλαιότερα χρόνια εθνικό καθήκον και ιερή υπόθεση. Έτσι, όταν ερχόταν η ώρα, ο αγώνας για τη λευτεριά πατούσε σε γερά θεμέλια. Αντρειωμένοι και στ? άρματα τεχνίτες όλων των ηλικιών, από αμούστακα παιδιά μέχρι γενειοφόροι προχωρημένης ηλικίας ήταν έτοιμοι για να βαδίσουν. Είχαν όλοι εξασκηθεί κυρίως γι? αυτή την ώρα. Την ώρα του αγώνα για τη λευτεριά. Δεν είχαν εξασκηθεί γιά άσκοπη ή εγκληματική χρήση των όπλων.
Οι δύο φωτογραφίες είναι του 1912, περίπου πριν 100 χρόνια. Η πρώτη δείχνει αμούστακα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου του Φρε που τον Μάϊο πήραν το βραβείο σκοποβολής για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στους Δεύτερους Σκοπευτικούς Αγώνες Αποκορώνου της επαρχίας Αποκορώνου-Σφακίων στο Βάμο. Η δεύτερη είναι του Νοεμβρίου 1912 και δείχνει ένα ιερομόναχο, ένα παπά και ένα τρίτο πολεμιστή σε ανάπαυλα της επικής πορείας Πεστά – Αετοράχη – Μπιζάνι – Γιάννενα του Ιερού Λόχου Κρητών Φοιτητών για την απελευθέρωση της Ηπείρου.
Είναι προφανές ότι εκείνα τα πολύ δύσκολα αλλά και όμορφα χρόνια, οι νέοι από πολύ νεαρή ηλικία μάθαιναν τα όπλα και την πολεμική τέχνη, στην οποία ήταν δεξιοτέχνες ακόμα και οι ιερείς. Βέβαια, στόχος ήταν ο κατακτητής και σκοπός η λευτεριά και όχι οι άσκοποι ή εγκληματικοί πυροβολισμοί.
*Ομ. Καθ/τής Παν/μίου Κρήτης
Σημ.: Το παρόν άρθρο
έχει δημοσιευθεί
και στη “Φωνή του Αποκορώνου”