ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ (Ματθ. Στ? 14 – 21)

Του Ι.Δ. ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗ
Ανηφόριμα προς τον Γολγοθά και την Ανάσταση. Προετοιμασία, που άρχισε πριν πολλές ημέρες ξεκίνημα γίνεται σήμερα. Ο Χριστιανός οραματίζεται τον λόφο του Γολγοθά και διαισθάνεται το Θείο δράμα που θα παιχθεί εκεί πάνω. Κι οι μέρες που θα ακολουθήσουν τον καλούν σε έναν ολοκληρωμένο εξαγνισμό, σε μια πλήρη προσπάθεια ανορθώσεως εαυτού. Η συγχώρηση και ο εξαγνισμός θα προέλθει από το θείο Πάθος. Αλλά για να το οικειοποιηθούμε πρέπει, κατά μίμηση, να το ζήσουμε στον εαυτό μας.
Με μια τριπλή μορφή παρουσιάζει ο Κύριος σήμερα τον αγώνα στον οποίο μας καλεί, για να καταστούμε άξιοί Του! Να συγχωρήσουμε κι εμείς σε κείνους που μας έκαναν οτιδήποτε. Να χαλιναγωγήσομε τον εαυτό μας και να κυριαρχήσει το πνεύμα πάνω στη σάρκα. Να σπάσουμε τα δεσμά της ύλης, που μας κρατούν καθηλωμένους πάνω στη φθορά και τη ματαιότητα.
Η συγχώρηση! Πρώτος όρος για τη συμμετοχή επάξια στις μεγάλες μέρες που φέρνουν προς το θείο Πάθος. Πόσες φορές ερχόμεθα σε σύγκρουση με τους συνανθρώπους μας; Πόσες φορές για σοβαρά η ασήμαντα πράγματα δημιουργούμε ζητήματα; Ψυχραίνει ο ένας τον άλλον, δημιουργούμε διαστάσεις μεταξύ μας, γεννούνται πάθη και μίση του ενός προς τον άλλο και παγώνει η αγάπη μέσα στα στήθη τωνπαθώνμας…
Φραγμοί γίνονται οι αδυναμίες μας, οι κακίες, τα πάθη και οι αδικίες μας, που μας κλείνουν τον κοινό δρόμο της αδελφικής πορείας. Λησμονούμε την αδελφότητα που δημιουργεί ο Χριστιανισμός για τους πιστούς του και φεύγουμε έξω από τα όρια κάθε λογικής και χριστιανικής συμπεριφοράς. Αλλά δεν είναι αυτός ο δρόμος μας! Ούτε ο κόσμος μέσα εις τον οποίο πρέπει να κινηθούμε. Και νοιώθουμε πολλές φορές να έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας. Κι αισθανόμεθα την ανάγκη της επανατοποθετήσεώς μας στην ορθή πορεία της ζωής. Βλέπουμε τον εαυτό μας στη στάση της αρνήσεως έναντι των άλλων. Αισθανόμεθα το βάρος της ενοχής να μας πνίγει. Νοιώθουμε την ανάγκη της καταλλαγής, της συγχωρήσεως, της συμφιλιώσεως να προβάλλει σαν αίτημα επιτακτικό. Να ορθώνεται ο εγωισμός μας, αυτό το δηλητήριο της ανθρώπινης υπάρξεως, και δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε…. Κι όμως! βασική προϋπόθεση για την ανωτερότητα και την τελειότητα του ανθρώπου αποτελεί η συγχώρηση των άλλων και η συμφιλίωση μαζί τους. Περιττή κάθε δικαιολογία. Δέχθηκε να συμφιλιωθεί ο Θεός μαζί και να υποστεί Εκείνος την πιο μεγάλη ταπείνωση. Δέχθηκε να θυσιασθεί αυτός για μας και να μας συγχωρήσει τα αναρίθμητά μας χρέη. Ανεβαίνει στον σταυρό για μας. Κι ύστερα αρνούμεθα εμείς; Και κρατούμε κακίες και δεν συγχωρούμε για ασήμαντα και μηδαμινά, όποια κι αν είναι. Τολμούμε να ονομαζώμεθα οπαδοί Του, έπειτα! Κι ετοιμαζόμεθα να γιορτάσομε τα πάθη Του, εορτή κατ? εξοχήν συγχωρήσεως. Προϋπόθεση της συγχωρήσεως του ανθρώπου από τον Θεό, είναι η συγχώρηση των συνανθρώπων του από τον ίδιο. Μας το διδάσκει ο Κύριος δια του λόγου και των Παθών Του. Ανθρωποι χριστιανοί! Σκορπάτε τη συγγνώμη κάθε στιγμή. Είναι το πρόσταγμα των ημερών!
Να κυριαρχήσει το πνεύμα επάνω στη σάρκα! Δεύτερη υπαγόρευση του Χριστού. Ιδίως χρειάζεται στον σημερινό άνθρωπο η προτροπή και εντολή αυτή. Δεν είμεθα ό,τι τρώμε! Δεν είμεθα στόμαχος και σάρκα. Δεν είναι σκοπός μας να τρώμε και να κοπρίζουμε! Δεν ζούμε για να τρώμε! Απλώς πρέπει να συντηρήσομε το σώμα μας για να πραγματοποιήσουμε υψηλούς σκοπούς κι ευγενείς επιδιώξεις. Στην παρανόηση ζούμε. Η παράβαση δεσπόζει κι εδώ. Ο ένας για τον στόμαχό του εξοδεύει περιουσίες κι ο άλλος ζει με μια παντελή στέρηση και του επιουσίου. Στους οπαδούς του απευθύνεται πάλι ο Χριστός. Όχι στους λογοκόπους και τους τυπολάτρες, μα σε κείνους που μπορούν να τον νοιώσουν πρώτα. Κι ύστερα ζητά να αφυπνίσει κι εκείνους, προπάντων, που περιορίζουν τον κόσμο σε ορισμένες περιοχές των αισθήσεων και των παθών του σώματός τους. Πνευματικές ανατάσεις ζητά ο Κύριος, βεβαιωμένες με υλικές αποδείξεις. Να νηστεύσομε, όχι για να κάνουμε μια αλλαγή τροφής. Όχι για να ξοδέψομε περισσότερα σε νέα φαγητά. Για να κατανοήσομε ότι η τροφή είναι μέσον, για να δώσουμε προτεραιότητα στο πνεύμα, στην ψυχή, για να βοηθήσουμε ολικώς άλλους. Να η φωνή της Εκκλησίας “Αληθής νηστεία η των κακών αλλοτριώσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους και επιορκίας”, όπως ψάλλει ο υμνωδός. Η στέρησης της ύλης, να έχει ως επακόλουθο τη στέρηση των παθών. Και τη στενότερη πνευματική επικοινωνία με τον Χριστό. Σαν επακόλουθο δε, τη βοήθεια των φτωχών συνανθρώπων μας. “Μακάριος ο νηστεύων ίνα ελεήση πένητα” (Πριγένης). “Νηστεύσωμεν ίνα ελεήσωμεν” παρήγγειλε ο Μ. Βασίλειος. Τότε μόνον θάχει νόημα και περιεχόμενο η νηστεία μας, όταν θα έχει να επιδείξει μια πνευματικώτε-ρη ζωή και μια γεμάτη αγάπη συμπαράσταση στους πτωχούς συνανθρώπους μας!
Ο πλούτος, το χρήμα, ο θησαυρισμός του! Μια παγίδα μας υποδεικνύει και στο σημείο αυτό ο Κύριος. Όχι δεμένοι στην ύλη. Μη δένουμε την καρδιά μας σε πλούτη που είναι φθαρτά. Που αποκτώνται, ως επί το πλείστον με αδικίες. Που δαπανώνται κακώς. Που φθείρουν την ανθρώπινη ψυχή και γεμίζουν τον κόσμο αδικίες. Πολλοί άνθρωποι στον σημερινό κόσμο δεν έχουν ψυχή. Στη θέση της έχουν βάλει το χρήμα. Τη σκότωσαν με τον πλούτο. Μακάρι να ήταν μόνον η δολοφονία της δικής τους ψυχής.
Τα μεγαλύτερα κακά και καλά στον κόσμο είναι δημιουργήματα του χρήματος. Πόση προσοχή χρειάζεται όμως! Υπάρχουν άνθρωποι που σκοτώνουν με τα όπλα, άλλοι που σκοτώνουν με τον λόγο τους κι άλλοι που σκοτώνουν με τον πλούτο και το χρήμα τους. Και είναι οι τελευταίοι οι πιο επικίνδυνοι, γιατί, αφού σκοτώσουν την ψυχή τους, δεν παύουν να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους, όσο ζουν και έχουν χρήμα. “Ματαιότης, όμως, τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον…”. Προσεκτικούς θέλει να μας κάνει ο Κύριος στο ζήτημα του πλούτου. Μπορεί να σκοτώσει και να αγιάσει ο πλούτος. Ανάλογα με τη χρήση και η αξία του. Ας μάθουν, όσοι έχουν, να κυβερνούν τον πλούτο. Να τον κάνουν να υπηρετεί τη φτώχεια, την ασθένεια, τα νιάτα που σπουδάζουν, την κοινωνία στις τόσες της ανάγκες. Ο θησαυρός της καρδιάς μας είναι στον Ουρανό: Ο Χριστός! Και ας στρέφεται η καρδιά μας προς τα εκεί. Οι θησαυροί της γης είναι φθαρτοί και κλείουν πολλούς κινδύνους και πολλά κακά. Οι θησαυροί των Ουρανών -τα έργα αρετής κι αγάπης- δεν κινδυνεύουν από τίποτε κι είναι άφθαρτο κι αναφαίρετο κτήμα. Την καρδιά μας σ? αυτούς!
Εσύ, Κύριε, έλα και γέμισε την ύπαρξή μας με τον δικό Σου πλούτο. Της αγάπης και της συγχωρήσεως, των πνευματικών πτήσεων και ανατάσεων, των ουρανίων θησαυρών. Για να είναι η καρδιά μας πάντα σε Σε στραμμένη και να καρποφορεί!