Γράφει η ΑΘΗΝΑ ? ΝΑΝΑ ΜΠΑΚΟΛΑ
Τι είναι αγάπη; Ποια είναι η αγάπη; Πώς είναι η αγάπη; Έχει στ? αλήθεια ορισμό; Δεν ξέρω αν ξέρω ν? αγαπώ. Μαθαίνω όσο αγαπώ. Πότε, πόσο και ποιους και γιατί αγαπώ; Το μαθαίνω στην πορεία. Τη φαντάζομαι σαν ένα δέντρο με ρίζες, με κορμό, με κλαδιά, με παρακλάδια και φυλλωσιές. Στον ίσκιο του είμαι εγώ; Μήπως είμαι ο κορμός, ένα κλαδί ή ένα μικρό φυλλαράκι; Ό,τι και να ?μαι κομμάτι είμαι του δέντρου. Κανένας κορμός δεν αφανίζεται για να δώσει τη δύναμή του στα κλαδιά. Κανένα κλαδί δεν ξηραίνεται για να δώσει την τροφή του στα φυλλαράκια. Γιατί πάνε πάντα μαζί και το ?να παίρνει απ? τ? άλλο. Έτσι όρισε η φύση. Τι θα ?ταν ο κορμός χωρίς κλαδιά και φύλλα; Πού θα μπορούσε να σταθεί ένα φυλλαράκι αν δεν υπήρχε το κλαδί και το κλαδάκι;
Σ? αυτό το δέντρο της ζωής ότι και να ?μαι ?γω, ό,τι και να ?σαι εσύ πρέπει να υπάρχουμε χώρια και μαζί, ο καθένας για τον δικό του σκοπό.
Αν είσαι γονιός, αν είσαι το παιδί, αδελφός ή αδελφή, φίλος κι αγαπημένος πρέπει κέραια να μείνει η δική μου η δομή, το κορμί και η ψυχή. Ό,τι μπορώ θα δίνω με αγάπη. Όχι πέρα απ? αυτό που έχω και μπορώ. Και δεν είναι καθόλου εγωιστικό. Είναι μόνο σεβασμός προς τον δημιουργό. Εγώ το πλασματάκι του γιατί να καταστραφώ; Κι εσύ και ο καθένας. Ίσα όχι όμως ίδια πλασματάκια να μην καταστραφούμε και να μην καταστρέψουμε στο όνομα της αγάπης. Να μείνει εκεί ψηλά. Δεν εκπίπτει. Να μην την κατεβάζουμε για να τη χρησιμοποιούμε σαν ετικέτα στα υποπροϊόντα τα δικά μας, όπως την εξάρτηση οικονομική, συναισθηματική, ερωτική. Την ιδιοτέλεια, την ανάγκη, το προσωπικό μας συμφέρον. Όλα τα βαφτίζουμε αγάπη. Και με πόση ευκολία το λέμε!
Σ? αγαπώ! Μα δεν θα θυσιαστώ γιατί έχω τον δικό μου τον σκοπό. Θυσία πα να πει πόνος και οδύνη. Και γιατί να το προκαλέσω; Θα το κάνω μόνο αν ανακαλύψω έναν ιερό σκοπό. Μα ακόμα δεν ξέρω τι είναι πιο ιερό απ? την ίδια τη ζωή! Τη ζωή μου! Τη ζωή σου, τη ζωή μας!
