ΔΙΗΓΗΜΑ

Γράφει ο Γ. ΟΥΝΤΡΑΚΗΣ
Μακαρούνες με λάδι και λιαστή ντομάτα. Κι άλλα γευστικά παιχνίδια της γαλήνιας ζωής. Κι άλλα ονείρατα με το στομάχι γεμάτο και τον καπνό από το μισαδάκι τσιγάρο στα βλέφαρα.
Μακαρούνες, το λοιπόν, να τις κάνω ρουφηχτό φιλί, ν? ακουστεί ο στραβός μου θόρυβος στα πέρατα της οικουμένης.
“Ελάτε, εδώ, έχει ακόμη έναν που υποφέρει”.
Τέτοια φασαρία.
Μα να δες! Οι μακαρούνες πέσανε στο πάτωμα και λίγδωσαν οι τύψεις μου. Έδωσα ψίχουλο στον χάροντα, που βγαίνει κάθε βράδυ από τα σκοτεινά έγκατα της γης.
Ούτε αυτός, όμως, χορταίνει με ψίχουλα. “Όλη σου την ψυχή” πρόσταξε. “Πλήρες γεύμα”.
Αξίζει να πεθάνω πριν πεθάνω, για να μην πεθάνω, όταν θα πεθάνω.
Η μακάβρια απαλότητα του ψυχικού πόνου. Διδακτική και ενάρετη.
Ο θάνατος δεν κάνει ούτε χατήρια ούτε παζάρια. Με το καλοκαίρι στα χείλη, θα τον διαφεντέψω. Τώρα θα σωπάσω.
Σε μια αλλοπρόσαλλη χώρα, η κουβέντα για τον θάνατο έχει μια αγχωτική διάσταση. Τριάντα δευτερόλεπτα βουβαμάρας και μετά στα επόμενα θλιβερά νταβαντούρια της καθημερινότητας.
Σε τούτην τη χώρα, πηγαίνουμε με την ίδια ανεμελιά στον γκρεμό και στον πυρακτωμένο φραπέ.
Πύρωσις φραπέ· και οι ενδοιασμοί της συζήτησης. Ολάκερο μαζί είναι τελικά το ανοιχτό στόμα του λύκου που μας κατασπαράσσει.
Δεν καθόμουν να γράφω συνταγές για ζυμαρικά, να έχω και το κεφάλι μου ήσυχο.
Να με λέγαν Βέφα και να ?μουν ράφτης στην Εκάλη.
Μα τίποτις. Εκεί στα μπουρδουκλωμένα μεταφυσικά θα γυροφέρνω.
Είναι, βλέπεις, ο ήλιος του Φλεβάρη και η μυρουδιά του αγουρόλαδου.
Εμένα, με σπρώχνουν στην απόγνωση της πνευματικής αναζήτησης.
Ο Ήήλιος του Φλεβάρη.
Η ιστορική υπεραξία της Ελλάδας.
Να σας διευκρινίσω ότι προηγούμενα με τον φραπέ, δεν έχω. Απλά επιταχύνει στη θλιβερή ομήγυρη, τη θρασύτητα της αμάθειας.
Λόγια, λόγια, λόγια.
Και στο μπλε βάθος, ο σταυρικός θάνατος της χώρας. Και η κουβέντα για τον απαραίτητο γκρεμό με τις φουσκάλες του φραπέ και τις συνταγές των ζυμαρικών.
Και ολίγη διανόηση με ζαχαρίνη. Και καννέλα.
Όλα αυτά μαζί και αντάμα. Και η αρρενωπή γοητεία του ήλιου του Φλεβάρη.
Αυτή που μας σώζει.
Ήλιος που σε ματώνει και φεγγοβολά και δημόσιος λόγος στη σκοτεινιά.
Περιπλανώμενοι με τον φραπέ στο χέρι, στη μουτζούρα του δυτικοαναθρεμμένου τρόπου ζωής.
Μουτζούρα είναι· μπορούμε να τη διαγράψουμε…