ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΕΠΟΜΕΝΑ

Οπως με έμφαση, πριν από αρκετό χρόνο είχε τονίσει ο μάχιμος δημοσιογράφος και διανοούμενος κληρικός αρχιμ/της π. Κωνσταντίνος Παπανικολάου: «Σε χαοτικές εποχές εξοντωτικών ρυθμών… ανάπτυξης και του συνακόλουθου θανατηφόρου άγχους οι άνθρωποι επιδίδονται σε ένα τραγελαφικό «σπορ»: Την αγωνία περί πάντων και δήθεν υπέρ πάντων».
Φέροντας όλοι το στίγμα των «μοντέρνων ασθενών» που οφείλονται στα πάθη και την ακηδία μας, αγχωνόμαστε για τους άλλους (!) Και όσο πιο περίοπτη θέση έχουν οι άλλοι, τόσο περισσότερο αγχωνόμαστε γι? αυτούς.
Εδώ όμως είναι ωφέλιμο, μαζί και σωτήριο, γεγονός για τον καθένα μας χωριστά αλλά και για όλους μας γενικά αυτό που λέει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, στην Α? προς Θεσσαλονικείς επιστολή του (Ε? 14,15) «Παραμυθείσθε τους ολιγοψύχους, αντέχεσθε των ασθενών, μακροθυμείτε προς πάντας οράτε μη τις κακόν αντί κακού τινί αποδώ, αλλά πάντοτε το αγαθόν διώκετε και εις αλλήλους και εις πάντας»….
Και τούτο διότι στα πολλά περιστατικά που διαβιώνομε στην καθημερινότητα της εποχής μας παρατηρείται ότι αν είναι κάποιος πολιτικός, αυτομάτως είναι και «απατεώνας» αν είναι κληρικός είναι σίγουρα ή κλέφτης ή διεφθαρμένος, αν είναι νέος και σύγχρονος δεν μπορεί να μην είναι ανήθικος και ? με μεγάλες πιθανότητες- ναρκομανής.
Για αυτά και άλλα πολλά «κακά» διερωτώμεθα «Μα έτσι δεν είναι; Αφού έτσι τα διαβάζουμε στις εφημερίδες και τα βλέπομε στις τηλεοράσεις».
Η απορία αυτή έρχεται σαν σκέψη του καθενός μας και είναι για τους πολλούς γνήσια. Αλλά το χειρότερο είναι ότι εμείς που διερωτώμεθα άραγε είμεθα πεπεισμένοι ότι είμεθα και καλοί… Χριστιανοί; Βέβαια εδώ χρειάζεται μια διευκρίνιση. Σε αυτή την εντύπωση φταίει και ο κόσμος που αναγόρευσε την τηλεόραση σαν το «ιερό ευαγγέλιο» ως μόνη πηγή της αλήθειας. Φταίει δηλαδή ο κόσμος επειδή τον έπεισαν να δεχθεί ότι το «εμπόριο» της ενημέρωσης είναι λειτούργημα…
Είναι που ο καθένας νομίζει, πως χωμένος στην ανωνυμία του, δεν θα κριθεί για τις κρίσεις του, επειδή κανείς δεν θα τον μηνύσει στα ανθρώπινα δικαστήρια αφού δεν τον γνωρίζει καθόλου, αγνοεί δηλαδή την ύπαρξη του κατακρίνοντος εντελώς.
Οταν μάλιστα η κατάκριση γίνεται από άτομο κοινωνικά επώνυμο ή όργανο εξουσίας οιασδήποτε μορφής κρατικής, δημοσιογραφικής ή όποιας άλλης.
Τότε ο αυτοδιόριστος κριτής της «οικουμένης» θεωρεί ότι είναι αρκετά δυνατός προκειμένου να ξεφύγει τον κολασμό του ανθρώπινου νόμου. Και δυστυχώς μπορεί να έχει δίκιο, όπως ενίοτε αποδεικνύεται στις μέρες μας.
Τι γίνεται όμως με τον Νόμο Εκείνου, που έγινε άνθρωπος για να σταυρωθεί τελικά ανάμεσα σε δύο συσταυρούμενους ληστές; Και ακόμα τι γίνεται με τα φλογερά λόγια του Αποστόλου Παύλου ο οποίος είπε: «Τίς ασθενεί, και ουκ ασθενώ; Τίς σκανδαλίζεται, και ουκ εγώ πυρούμαι; (Β? Κορινθ. ΙΑ? 29)
Τί γίνεται με τα λόγια του σαρκομένου Θεού όταν είπε: «Οτι εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου, εμοί εποιήσατε»; …
Αλλά βέβαια κάποιος θα αναρωτηθεί: «Τί πρέπει να κάνουμε δηλαδή; Να αφήσουμε ακατάκριτους τους εγκληματίες, για να εκτρέφουμε το έγκλημα;
Εύστοχη απορία, αλλά για μη χριστιανούς. Επ? αυτού πρέπει να ομολογήσουμε ότι με πολλή πονηρία, σπεύδομε να εξισώσομε όλα τα ομοειδή με τον κατώτατο κοινό παρανομαστή τους… Ετσι πιστεύομε ότι ο κάθε πολιτικός είναι απατεώνας, ο κάθε αστυνομικός χρηματίζεται, δηλ. «τα πιάνει» και κάθε Αλβανός είναι εγκληματίας… Με αυτό τον κουτοπόνηρο τρόπο φαίνεται ότι θέλουμε την αυτοδικαίωσή μας, αφού θεωρούμε δυνάμει… διεφθαρμένο, αδιακρίτως τον κάθε παράγοντα της εξουσίας, αλλά δεν το καταγγέλλομε για να τα έχομε «καλά» μαζί τους…
Ομως πέραν τούτων και των σταθερών γραμμών επί των οποίων έχομε χρέος να βαδίζομε, έχομε επίσης χρέος να αντιταχθούμε με βάση την Αλήθεια, συν Θεώ, στον ανίερο, φανερό ή κρυφό πόλεμο, ο οποίος όλο και εντείνεται με όλα τα μέσα εναντίον των Αρχών και Αξιών της Ορθοδόξου ανόθευτης Πίστεώς μας προς το Πρόσωπο του Αιωνίου Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού και της Εκκλησίας του.
Επικαλούμεθα την επιτακτική ανάγκη τηρήσεως του χρέους αυτού, καθ? όσον οι σφόδρα επιτιθέμενοι ενάντια στη χώρα μας και της πίστεως του Λαού της, όλο και αποθρασύνονται σε επικίνδυνο βαθμό. Ετσι βλέπομε το τελευταίο χρονικό διάστημα να μεταδίδεται από τα media τα ΜΜΕ δηλαδή, το μάλλον κακόηχο ακρωνύμιο: PIGS (=αγγλιστί «γουρούνια»).
Αυτό, είναι το «μαύρο πρόβατο» για τις οικονομίες της ευρωζώνης (Apres Dubai, Peur sur les «Pigs») ήταν ο εύγλωτος τίτλος δημοσιεύματος της ΗΝ έκδοσης Les Echos στις 8/12/2009).
Εν τω μεταξύ πρέπει να γνωρίζομε ότι οι τέσσερις χώρες που απαρτίζουν αυτά τα «γουρούνια» που είναι το κατ? εξοχή παράδειγμα προς αποφυγή και σχηματίζουν την λέξη pigs (=γουρούνια) είναι τα αρχικά γράμματα της ονομασίας των χωρών: Portugal ? Italy- Greece ? Spain, (= Πορτογαλία, Ιταλία, Ισπανία) με έντονη αναφορά στο όνομα της Ελλάδας.
Μετά και από αυτό το άκρως προκλητικό, ο παρατηρούμενος εφησυχασμός μας δεν είναι καθόλου αγαθός και χριστιανικός αλλά μάλλον δαιμονοκίνητος. Στώμεν καλώς λοιπόν…
Α.Η. Λαμπ-ς