Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΡΕΤΣΗ
Ο πρωθυπουργός επέλεξε να εγκαινιάσει έναν καινοτόμο θεσμό, αυτόν της “ανοιχτής διακυβέρνησης” για να διασφαλίσει διαδικασίες διαφάνειας και να δώσει στον κάθε πολίτη το δικαίωμα της ηλεκτρονικής ισηγορίας, αφού ο θεσμός συνοδεύεται και ολοκληρώνεται από τη δράση που ονομάζεται δημόσια διαβούλευση. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι οι πολίτες μπορούμε να απολαμβάνουμε ένα είδος διαδραστικής δημοκρατίας. Ο πολίτης μπορεί να συμμετέχει ενεργά και να επηρεάζει ως ένα βαθμό τη λήψη των αποφάσεων, αφού ασκεί κριτική και προβαίνει στον εντοπισμό των θετικών ή αρνητικών πλευρών ενός νομοσχεδίου για παράδειγμα.
Ο θεσμός ήρθε σε μια εποχή κατά την οποία η μυστικοπάθεια, η εσωστρέφεια και ο στεγανοποιημένος κυβερνητικός ελιτισμός του προηγούμενου κόμματος είχαν κάνει την πλειοψηφία του λαού να πιστεύει ότι βρίσκεται στο περιθώριο των εξελίξεων. Ότι κανείς από τους κυβερνώντες δεν ενδιαφέρεται για τη γνώμη του.
Η επινόηση της σημερινής κυβέρνησης -πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα- χαιρετίσθηκε με ενθουσιασμό και εγγράφτηκε στο επιτυχημένο -σύμφωνα με την αξιολογική κρίση του κυβερνητικού σχήματος- πρόγραμμα των εκατό ημερών.
Βέβαια αυτοί που αισθάνθηκαν τον αέρα της “αλλαγής” είναι οι νέοι, οι οποίοι είναι εξοικειωμένοι με τις νέες τεχνολογίες, και φυσικά όσοι απ’ αυτούς ενδιαφέρονται για τις δημόσιες υποθέσεις, οι πολιτικοποιημένοι κοινώς. Επίσης όσοι είναι ψηφιακά εγγράμματοι. Ο πατέρας μου και ο θείος μου εξακολουθούν να ασκούν την κριτική τους στις αποφάσεις της κυβέρνησης διαβάζοντας εφημερίδα στον καφενέ της γειτονιάς τους περιμένοντας στωικά να εκπνεύσει άλλη μια “σφικτή” τετραετία. (Ζωή να ‘χουν οι άνθρωποι). Μπορεί να είναι τεχνολογικά αναλφάβητοι, αλλά τουλάχιστον πρόλαβαν να φέρουν τον τιμητικό τίτλο του συνταξιούχου, προτού τους βρει το μοιραίο εν ώρα εργασίας.
Η γράφουσα πάλι ανθίσταται σθεναρά -όπως και πολλοί άλλοι ομοϊδεάτες της- στην αυταπάτη ότι μπόρει να άλλαξει τη γνώμη της Υπουργού Παιδείας για το θέμα των ωρομίσθιων εκπαιδευτικών. Εδώ δεν μπορούν και δεν εισακούονται τα συνδικαλιστικά όργανα.
Εκτός όμως από τις παραπάνω επισημάνσεις, το εγχείρημα της “ανοικτής διακυβέρνησης” αποτελεί οφθαλμαπάτη, γιατί η παγκόσμια οικονομική κρίση και η εγχώρια δημοσιονομική αποδεικνύουν ότι πολλές από τις προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης προσκρούουν στην αρτηριοσκληρωτική παγκόσμια νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση. Σαφώς ευθύνονται βέβαια και οι πολιτικές αλχημείες -και όχι μόνο του πρόσφατου παρελθόντος- που δημιούργησαν το δημοσιονομικό έμφραγμα στη χώρα μας.
Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Ο προβληματισμός είναι ο εξής: τώρα ξυπνήσαμε εμείς ή ξύπνησαν όλοι αυτοί οι παγκόσμιοι κλειδοκράτορες της τύχης των λαών (παγκόσμιοι οικονομικοί οργανισμοί και παντοίοι οικονομικοί αξιολογητές και ελεγκτές, τους οποίους κανείς δεν εποπτεύει) για να επιβάλλουν τις αντιλαϊκές και αγοραίες πρακτικές τους στον αδαή λαό, νομιμοποιώντας στη συνείδησή του ότι πρέπει να είναι και ευχαριστημένος που θα περισταλούν τα κοινωνικά και εργασιακά κεκτημένα του. Γιατί έτσι θα μπορούν να ελέγχουν και να έχουν στη σφαίρα της επιρροής τους περισσότερα κράτη και κυβερνήσεις.
Όπως όμως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έμαθαν να ζουν με πολλά -λίγοι και εκλεκτοί- έτσι υπάρχουν και άνθρωποι που έμαθαν να ζουν με τα λίγα, αρκέστηκαν να καταλώνουν όσα τους επιτρέπει η οικονομική τους κατάσταση, να κάνουν το κουμάντο τους, να βάζουν και κάτι στην άκρη γι’ αυτούς και τα παιδιά τους, προνοητικοί νοικοκυραίοι και συνετοί διαχειριστές του εισοδήματός τους. Είναι άδικο γι’ άλλη μια φορά να επωμιστούν τις επιπτώσεις της σπάταλης διαχείρισης κάποιων άλλων οι οποίοι και τις γνώσεις διέθεταν και τα αξιώματα για να πετύχουν μια δικαιότερη κατανομή των βαρών αλλά και του πλούτου.
Ο πρωθυπουργός, αεικίνητος όπως πάντα, αναζητά συμμάχους. Ο Ρώσος πρόεδρος του συνέστησε να καταφύγει στο ΔΝΤ. Αν Ρωσία και Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας φλερτάρουν τόσο στενά με τους νόμους της ελεύθερης αγοράς, τι να κάνουν και οι σοσιαλιστές; Άλλωστε το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα έχει καταφέρει να απαλείψει τις αντίπαλες πολιτικές ιδεολογίες. Οι μαθητές της Γ’ Λυκείου, οι οποίοι θεωρητικά διδάσκονται τα αρνητικά της παγκοσμιοποίησης έχουν τα τεκμήρια του εγκλήματος μπροστά τους. Οι γονείς τους και οι ίδιοι στο άμεσο μέλλον θα νιώσουν στο πετσί τους το μαστίγιο της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Η Ευρώπη πάλι καυχιόταν ότι έχει καταφέρει να πετύχει μια οικονομία της αγοράς με κοινωνικό πρόσωπο, προσανατολισμός που θα ίσχυε και θα αγκάλιαζε όλα τα κράτη και κυρίως τα ασθενέστερα οικονομικά. Όμως τα πρόσθετα μέτρα που πιέζει να ληφθούν στην Ελλάδα δε συνάδουν με την παραπάνω διακήρυξη. Αν με την πολιτική της δημιουργεί συνεχώς καινούριους θύλακες φτώχειας (άνεργοι, μετανάστες, εξαθλιωμένοι) θα πρέπει να σκεφτεί και το ενδεχόμενο των κοινωνικών εκρήξεων που θα ξεσπάσουν.
Η μάχη της “ανοιχτής διακυβέρνησης” με την παγκόσμια διακυβέρνηση είναι άνιση και το ΠΑΣΟΚ καλείται να αποφασίσει αν θα αποτελέσει ιστορικά ένα μεταλλαγμένο παρασκεύασμα νεοφιλελεύθερης δυναμικής ή ένα ακραιφνές και συμπαγές σοσιαλδημοκρατικό πολιτικό μόρφωμα.