Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΜΑΝΟΥΣΕΛΗΣ
Παρακολουθώντας τα τελευταία χρόνια την πορεία του Ελληνικού Τύπου, διαπιστώνουμε -προσωπική άποψη- μία καθοδική πορεία της ποιότητας και μία ανοδική της ποσότητας. Ποτέ στην ιστορία του Τύπου στην Ελλάδα δεν υπήρξε μεγαλύτερη και ακριβότερη παραγωγή με τόσο φτωχό περιεχόμενο. Θα περίμενε κανείς λογικά και τα “Χανιώτικα νέα” να ακολουθήσουν αυτό το “παράδειγμα” και να αρχίσουν να μοιράζουν cd, dvd, cd-rom, tv, stereo, κατσαρόλες, σερβίτσια, μαχαιροπήρουνα, βιβλία χωρίς πνευματικά δικαιώματα κ.λπ. Να ακολουθήσουν δηλαδή το “πνεύμα της εποχής”. Αντίθετα, βλέπουμε όσο περνάει ο καιρός, μαχητικά ρεπορτάζ, που αγγίζουν την ουσία των πραγμάτων και αφυπνίζουν συνειδήσεις. Βλέπουμε μία σπάνια συγκατοίκηση, δημοσιογράφων που δημοσιογραφούν, με ανήσυχους πνευματικούς δημιουργούς, επαγγελματίες, εκπαιδευτικούς, ιερείς, δημόσιους λειτουργούς, πολίτες που ανησυχούν για την πορεία αυτής της Ιστορικής πόλης. Γιατί πραγματικά είναι ένας σπάνιος συνδυασμός που θυμίζει παλιές καλές εποχές του Κρητικού Τύπου. Θυμίζει ένδοξες περιόδους των εφημερίδων: “Νέα Έρευνα”, “Ελεύθερο Βήμα”, “Έρευνα”, “Εσπερινός Ταχυδρόμος”, “Βήμα του Λαού”, “Νέα Εποχή”, “Παρατηρητής” και άλλων, όπου μαζί με την ενημέρωση, παράγονταν πολιτισμός και τρόπος συμπεριφοράς.
Φαίνεται ότι και πάλι κάτι πάει ν’ ανθίσει από τους σπόρους των Μεγάλων Σπορέων του παρελθόντος της Κρήτης.
Των Δασκαλογιάννηδων, των Βενιζέλων,
των Βολουδάκηδων, των Κούνδουρων,
των Κριάρηδων, των Μυλωνογιάννηδων,
των Καλογερήδων, του Μιχελιδάκη, του Ψιλάκη,
του Παπαδοπετράκη, του Βαρδίδη, των Κελαϊδήδων, των Τρακάκηδων, των Λουπάσηδων,
των Φρατζεσκάκηδων, του Θεοδωράκη και τόσων άλλων που σίγουρα τους αδικούμε λόγω του περιορισμένου χώρου της εφημερίδας.
Εάν λοιπόν αυτή η συγκατοίκηση των “νέων βλαστών”, γίνει δέντρο, γίνει δάσος, τι ευτυχία για την άλλοτε πρωτεύουσα της Κρήτης.
Αλήθεια τότε ποιος θα τολμούσε να ζητήσει το δώρο των εργαζομένων πίσω, γιατί κάποιοι έριξαν το καράβι πού λέγεται Ελλάδα στα βράχια; Ποιος θα τολμούσε να μπαζώνει ρέματα; Ποιος θα τολμούσε να χτίσει σε δάσος; Ποιος θα τολμούσε να τσιμεντώσει αρχαίους τάφους; Κανείς!
Γι? αυτό ας μου επιτραπεί σεμνά και ταπεινά να ζητήσω από όσους αρθρογραφούν στα “Χανιώτικα νέα” να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να γνωριστούν, να συνεδριάσουν, να αποφασίσουν μια κοινή πορεία. Να ξανακάνουν τα Χανιά πρωτεύουσα της Κρήτης. Παράδειγμα για την Ελλάδα. Τώρα είναι ο καιρός. Τώρα που “Ο Βασιλιάς είναι γυμνός”!.