44 λεπτά και 15 δευτερόλεπτα…

Το περασμένο Σάββατο. Ο δρόμος με έφερε. Ψέματα! Είχα δουλειά εκεί κοντά και σκέφτηκα να περάσω. Από την αλάνα των παιδικών μας χρόνων.
Eίχα ένα μήνα σχεδόν να φανώ εκεί, π’  άλλοτε ήμουν ολημερίς. 44 λεπτά και 15 δευτερόλεπτα στεκόμουν αμίλητος και την κοίταζα ανέκφραστος. Περιφραγμένη με χοντρό συρματόπλεγμα…
Ξαναθυμήθηκα τον μικρό Κελεσίδη, το σωσία του Αναστόπουλου και του Δομάζου, τα γκολ του Μαύρου ἠ του Κούδα, τις φιγούρες του Χατζηπαναγή.
Ξαναείδα δακρυσμένα μάτια και χαμογελαστά χείλη. Ξαναγεύτηκα νίκες και ήττες. Ξαναδοκίμασα το γλυκόξινο κρασί των εφηβικών ερώτων. Βλέπω πάλι τα παιδιά με σπασμένα χεροπόδαρα, πώς μάλωναν και πώς φίλιωναν, τις μανάδες πώς τους φωνάζανε για τα σχολικά μαθήματα.
Γύρωθέ μου, πλέον, πανύψηλες πολυκατοικίες! Μα τις μνήμες μου ποτέ από την καρδιά και το νου μου δεν θα βγάλουν…