45 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο

Επίκαιρα παραμένουν, 45 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, τα αιτήματα εκείνης της εποχής για ψωμί, παιδεία, ελευθερία.
Το ψωμί δεν το έχουν όλοι, γι’ αυτό και, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχουν αναπτυχθεί συσσίτια και δομές αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα.
Η μετατροπή της εκπαίδευσης σε πραγματική Παιδεία που θα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της εποχής, παραμένει ζητούμενο.
Οσο για την ελευθερία, φυσικά σε κοινωνικό επίπεδο έχει κατακτηθεί καθώς η χούντα που είχε βάλει την Ελλάδα στο “γύψο” αποτελεί παρελθόν, μόνο που δεν μπορούν να την απολαύσουν ισότιμα όλοι καθώς η οικονομική κρίση έχει φέρει σε αδιέξοδο χιλιάδες πολίτες, που παλεύουν για την επιβίωση.
«Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα», λέει ένα σύνθημα που ακούγεται κάθε χρόνο στην επέτειο της εξέγερσης του ’73.
Τότε, είχαμε μια στρατιωτική δικτατορία που αντιμετωπίστηκε με τους αγώνες του λαού.
Τώρα, έχουμε μια οικονομική αυτοκρατορία των αγορών, από τις οποίες εξαρτάται και η χώρα μας.
Ομως, η κρίση δεν είναι μόνον οικονομική, αλλά είναι και κοινωνική. Ωστόσο, ο “κοινωνικός κανιβαλισμός” είναι σημαντικό να ανακοπεί μέσα από συλλογικά πρότυπα και πράξεις αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Σαν αυτές που συχνά γίνονται και στην πόλη μας από κοινωνικούς φορείς και ευαισθητοποιημένους πολίτες.
Το σήμερα γεννά την ανάγκη για νέους αγώνες. Για δικαιώματα και κοινωνική δικαιοσύνη. Χωρίς διακρίσεις και μηδενισμούς που δεν οδηγούν πουθενά. Για να μπορεί η κοινωνία να συμμετέχει στα κοινά, όχι μόνο διά της ψήφου αλλά και διά της άποψής της για όσα την αφορούν. Δηλαδή για περισσότερη και ουσιαστικότερη Δημοκρατία. Γιατί διαπιστώνεται έλλειμμα Δημοκρατίας όταν κυβερνήσεις ξεχνούν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις και αποφασίζουν ερήμην της κοινωνίας.
Το Πολυτεχνείο, λοιπόν, ζει και θα ζει για πάντα. Γιατί οι αγώνες για ελευθερία και δικαιώματα -παντού στον πλανήτη- είναι αγώνες δίχως τέλος.