Φίλες και φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Σαράντα πέντε χρόνια μετά το βράδυ εκείνο κατά το οποίο οι νέοι της Ελλάδας δίδαξαν τι σημαίνει ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το Πολυτεχνείο σαν σύμβολο εξακολουθεί να ζει. Αυτό μας λένε με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, μέσα από τις υπέροχες εργασίες τους, τα πολύ αγαπημένα μου φιλαράκια της Στ1 τάξης του 8ου Δημ. Σχ. Χανίων. Ανοίγω παρένθεση. Πολύ αγαπημένα γιατί δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τον ερχομό τους τον περασμένο Μάιο, μαζί με τους γονείς τους, και βέβαια τον δάσκαλό τους, στην παρουσίαση της ποιητικής μου συλλογής “Οπως το ψωμί”, αλλά και την επίσκεψή μου ένα μήνα μετά στην τάξη τους (βλ. Παιδότοπο, 14 Ιουλ. 2018). Κλείνω την παρένθεση. Ειλικρινά δεν έχω λόγια να ευχαριστήσω τόσο τα ίδια όσο και τον καλό δάσκαλό τους, τον φίλο μου τον Βαγγέλη τον Παγωνίδη που ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό στην πρότασή μου.
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος
Από το φανταστικό ημερολόγιο ενός παιδιού…
Σήμερα Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 1973 δεν θέλω να πάω σχολείο! Είναι τόσο μονότονα κι αυστηρά όλα εκεί! Ακόμη και η ενδυμασία, ο τρόπος που θα μιλήσεις ή που θα συμπεριφερθείς αισθάνομαι ότι όλα είναι υπό έλεγχο. Σήμερα δε θα πάω στο μάθημα κι ας ξέρω ότι θα τιμωρηθώ γι’ αυτό! Θα πάω στην εξέγερση, θα κατέβω στο Πολυτεχνείο! Ναι, φοβάμαι! Αλλά μέσα μου η φωνή είναι πιο δυνατή από τα πρέπει και τα επιβάλλεται!
***
Εδώ και 1 ώρα στέκομαι μπροστά από την πύλη του Πολυτεχνείου. Έχω συνηθίσει πια και έχει φύγει ο φόβος! Ηδη από χθες άκουγα κρυφά στο σπίτι, με σβησμένα τα φώτα και με χαμηλή ένταση το ραδιοφωνικό σταθμό που έχει εγκατασταθεί στο Πολυτεχνείο. Το μοναδικό ελεύθερο σταθμό στην Αθήνα! Χωρίς να καταλάβω πώς -λες και τα πόδια κινούνται από μόνα τους και χωρίς να σκέφτονται- με οδηγούν μέσα στο Πολυτεχνείο. Σιγά-σιγά μειώνεται ο θόρυβος από τα συνθήματα και τις σειρήνες της Αστυνομίας! Και να! Βρίσκομαι μέσα στον αυτοσχέδιο ραδιοθάλαμο όπου μια νέα φοιτήτρια μιλά με ένταση αλλά με καθαρή φωνή και καλεί όλους τους Ελληνες για ενότητα και συμπαράσταση. Ενώ έξω γίνεται το αντίθετο! Κάθομαι σε μια γωνιά! Απαρατήρητη! Δεν κινούμαι, μόνο αφουγκράζομαι, αφουγκράζομαι πρώτα με την καρδιά και μετά με τ’ αυτιά! Μέσα στο ραδιοθάλαμο επικρατεί πανικός! Δραματική η φωνή της εκφωνήτριας «Εδώ Πολυτεχνείο… εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων» κι ο λαός ακούει, κι ο λαός πείθεται. Κι ο λαός ενθουσιάζεται. Ακούγονται φωνές απ’ έξω. Πρέπει να ’ναι χιλιάδες Αθηναίοι που τρέχουν να συμπαρασταθούν με κάθε τρόπο!
***
Απόγευμα Παρασκευής 16 Νοεμβρίου 1973. Από το πρωί είμαι στο Ράδιο Πολυτεχνείο. Δεν πήγα σχολείο! Θα ανησυχούν οι δικοί μου αλλά τώρα δικοί μου είναι οι φοιτητές κι όλος ο κόσμος που βρίσκεται απ’ έξω. Η Εξέγερση γίνεται διπλή, φοιτητική και λαϊκή, γίνεται καθολική! Η εξέγερση είμαι εγώ…
***
Νυχτώνει για τα καλά! Μέσα μαζί με τα τρόφιμα, τις σοκολάτες, τα φάρμακα και ό,τι άλλο μπορεί να περάσει απ’ έξω, καταφθάνουν και οι πρώτοι τραυματίες! Οι εκφωνητές του σταθμού κάνουν έκκληση για αποστολή ιατρικών ειδών, έκκληση για ασθενοφόρα! Υπάρχουν τραυματίες, χρειάζονται φάρμακα, επίδεσμοι, χρειάζεται βοήθεια…
***
17 Νοεμβρίου. Απ’ έξω ακούγονται τα τανκς να έχουν κυκλώσει το κτήριο με τα κανόνια στραμμένα εναντίον μας. Οι φοιτητές ακούγονται: «είστε αδέρφια μας, είστε αδέρφια μας». Από τον Σταθμό μας, το δικό μας Σταθμό των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων ακούγονται τα τελευταία συνθήματα: «Εδώ Πολυτεχνείο! Απόψε η τυραννία πεθαίνει! Την αυγή θα ξημερώσει η λευτεριά! Λαέ, μας σκοτώνουν! Την ώρα τούτη πεθαίνουμε για τη λευτεριά σου! Μας σκοτώνουν! Βοήθεια! Θα νικήσουμε! Ο φασισμός δε θα περάσει! Μείνατε στους δέκτες σας! Σε λίγο… μπορεί… να… να! Φτάσαν! Ακούτε τους πυροβολισμούς!
Σημείωση: Από το φανταστικό ημερολόγιο ενός παιδιού του 2018 για το πώς έζησε την εξέγερση του Πολυτεχνείου….
Κι όμως, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν βρίσκονται ακόμη ανάμεσά μας. Τους νιώθουμε, περπατάνε δίπλα μας, ακούμε την ανάσα τους, μοιραζόμαστε τα όνειρά τους για τη ζωή πορευόμαστε τον ίδιο δρόμο. Τον δρόμο που οδηγεί στην ελευθερία, στην αξιοπρέπεια, στο φως.
(Ομαδική Εργασία Μαθητών)
Νοέμβρης 2018
Δύσκολοι καιροί τότε…
Δύσκολοι καιροί και σήμερα…
Σε ανηφορικούς δρόμους βαδίζουμε και σήμερα.
Μας δώσατε την ελπίδα, το φως, το όραμα!
Τίποτα δε γίνεται χωρίς αγώνα!
Τίποτα δε γίνεται χωρίς το όραμα!
Πάλι θα χρειαστεί κάποια νέα
Και μεγαλύτερα παιδιά να αγωνιστούμε…
Ν’ αγωνιστούμε για το αύριο.
Όπως αγωνιστήκατε κι εσείς για το αύριο
Που τώρα είναι για εμάς χθες!
Αρκεί να μην ξεχνούμε!
Αρκεί να τιμούμε!
Παιδιά του Πολυτεχνείου ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
Δέσποινα Κουντουράκη
To Πολυτεχνείο
Όλοι μας ενομίζαμε
Πως το Πολυτεχνείο
Ηταν κι αυτό στο είδος του
Ενα απλό σχολείο!
Μα ξάφνου έγινε θεριό
Κατά της τυραννίας
Να ξαναδώσει στο λαό
Ζωή Δημοκρατίας!
Γιάννης Καλογεράκης
Γρηγόρης Τζεμανάκης
