Ξημερώματα 20ης Ιουλίου. Σαν σήμερα και περίπου στις 5 το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974 σημειώνεται η Τουρκική Εισβολή με την κωδική ονομασία «Αττίλας», στην ματωμένη Κύπρο.
H Τουρκία προφασιζόμενη την επαναφορά της συνταγματικής τάξης (Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου), μετά το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου λίγες ημέρες νωρίτερα, επενέβη «ειρηνικά» (όπως δηλώνει ως και σήμερα) στο νησιωτικό κράτος της ανατολικής Μεσογείου. Συμμετείχαν περίπου 40.000 Τούρκοι οπλίτες, υπό τις διαταγές του αντιστράτηγου Νουρετίν Ερσίν. Οι οπλίτες αποβιβάστηκαν στην περιοχή Πέντε Μίλι, στα δυτικά παράλια της Κερύνειας (βόρεια της Κυπριακής Δημοκρατίας), εισβάλλοντας παράνομα και κατά παράβαση του καταστατικού χάρτη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Ταυτόχρονα τουρκικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν συνεχώς και κατά κύματα την ευρύτερη περιοχή της Κερύνειας και της Λευκωσίας, ενώ ελικόπτερα επιχειρούσαν ρίψεις αλεξιπτωτιστών σε στρατηγικής σημασίας σημεία.
Το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 είχε ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Οι σειρήνες αντηχούσαν και περίπου 200.000 Κύπριοι πολίτες εκδιώχτηκαν από τα σπίτια τους ενώ ταυτόχρονα οι εν ψυχρώ δολοφονίες, οι βιασμοί και οι αιχμαλωσίες αμάχων από την Κερύνεια ως τη Λευκωσία πλήγωσαν και στιγμάτισαν μια για πάντα την ιστορία του νησιωτικού κράτους. Χιλιάδες Κύπριοι βλέποντας τα ανθρώπινα δικαιώματα τους να καταπατώνται, έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους τη χώρα, αφού οι Τούρκοι κατόρθωσαν και κατέκτησαν το 65% περίπου της καλλιεργήσιμης τότε έκτασης, το 70% του ορυκτού πλούτου και της τότε βιομηχανίας και το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων του νησιού (cnn.gr).
Οι στρατιωτικές μονάδες της εθνικής φρουράς και της ΕΛΔΥΚ αριθμούσαν την μέχρι τότε χρονική περίοδο περίπου 12.000 οπλίτες και παρόλο των ελλείψεων που σημείωναν τόσο σε οπλισμό όσο και σε αεροπορική κάλυψη, πολέμησαν και αντιστάθηκαν με ηρωική αυτοθυσία, υπό τις διαταγές του Ταξιάρχου Μιχαήλ Γεωργίτση ο οποίος μάλιστα είχε λάβει ενεργό ρόλο στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Στη μάχη κινητοποιήθηκε και ο ελληνοκυπριακός ανδρικός πληθυσμός, πυροβολώντας από τις στέγες των σπιτιών κατά των εισβολέων Τούρκων αλεξιπτωτιστών. Η μάχη ήταν άνιση.
Στο παράδοξο της ιστορίας ήταν η αντίδραση της χώρας μας. Πιο συγκεκριμένα η στάση της Ελληνικής πλευράς ήταν ανεξήγητα αργοπορημένη, αφού σε πρώτο στάδιο θεώρησε τις κινήσεις των Τούρκων ως προϊόν «μπλόφας». Κατά τις 8:40 περίπου και 3 ώρες μετά την απόβαση των Τούρκων δόθηκε σε επίσημο επίπεδο η εντολή από την Αθήνα εφαρμογής πολεμικού σχεδίου για την αντιμετώπιση της έκρυθμης κατάστασης. Η καθυστέρηση τούτη όμως επέτρεψε στους Τούρκους εισβολείς να παγιώσουν τις θέσεις τους, να δημιουργήσουν προγεφύρωμα από την περιοχή Πέντε Μίλι της Κερύνειας προς τον Άγιο Ιλαρίωνα (cnn.gr). Η Ελληνική κυβέρνηση αιφνιδιασμένη από την εξέλιξη των γεγονότων κήρυξε γενική επιστράτευση, η οποία εξελίχτηκε τελικά σε φιάσκο αποδεικνύοντας την τραγική κατάσταση που βρισκόταν ο Ελληνικός Στρατός. Αργά το βράδυ της ίδιας ημέρας το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξέδωσε το υπ’ αριθμόν 353 ψήφισμα, καλώντας σε κατάπαυση του πυρός και σε ταυτόχρονη αποχώρηση του ξένου στρατιωτικού δυναμικού από την Κυπριακή Δημοκρατία. Η Τουρκία πιστή στα επεκτατικά της σχέδια, αγνόησε πλήρως το ψήφισμα. Οι μάχες συνεχίστηκαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα και οι εισβολείς παρά την αριθμητική τους υπεροχή αντιμετώπισαν σημαντικά προβλήματα. Ταυτόχρονα επενέβη ο αμερικανικός παράγοντας με σκοπό την επίτευξη ανακωχής. Ο αρχηγός του Ναυτικού Ναύαρχος Αραπάκης Πέτρος έπειτα από τηλεφωνική επικοινωνία με τον Κίσινγκερ (Υπουργός εξωτερικών ΗΠΑ 1973-1977), συμφώνησε σε ανακωχή η οποία θα λάμβανε χώρα από τις 4 το απόγευμα της 22ης Ιουλίου. Η ανακωχή συμφωνήθηκε μεταξύ των μερών, αλλά οι Τούρκοι δεν δίστασαν να την παραβιάσουν.
Η Τουρκική Εισβολή τις 20ης Ιουλίου με την κωδική ονομασία «Αττίλας», αποτέλεσε το πρώτο μέρος της Κυπριακής τραγωδίας, καθώς ένα μήνα αργότερα ήτοι στις 14 Αυγούστου 1974 η εγκληματική συμπεριφορά της Τουρκικής εισβολής ολοκληρώθηκε με την κατοχή της Αμμοχώστου και της Καρπασίας. Τραγικός απολογισμός οι χιλιάδες νεκροί και οι χιλιάδες καταγεγραμμένοι αγνοούμενοι. 46 έτη μετά και την κατοχή του 36% της ολικής έκτασης του νησιού, ο Κυπριακός λαός εξακολουθεί να μη ξεχνά.
Σήμερα, αν και σωρεία ψηφισμάτων έχουν εκδοθεί από τον ΟΗΕ, ο διαμελισμός της Κύπρου παραμένει, παρόλο του ότι τα Ηνωμένα Έθνη εξακολουθούν να αναγνωρίζουν την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας σε όλη την επικράτεια του νησιού, ανακηρύσσοντας την προσπάθεια απόσχισης των Τούρκων, ως παράνομη. Το «ψευδοκράτος» – «κατεχόμενα» έχει αναγνωριστεί μόνο από την Τουρκία, από την οποία φυσικά εξαρτάται πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά.
Στις μέρες μας παρατηρούμε ότι η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας παραμένει αναλλοίωτη. Βρισκόμαστε στο ίδιο σενάριο θεατές, με πρωταγωνιστή ένα κράτος, οι αποφάσεις και οι πράξεις του οποίου αντιμετωπίζονται από την παγκόσμια κοινότητα υποτονικά, δίχως να συνοδεύονται από τις απαραίτητες επιπτώσεις και κυρώσεις. Οι αντιδράσεις σε παγκόσμιο επίπεδο διατηρούνται χλιαρές και το βάρος της ευθύνης που θα έπρεπε να επωμιστεί η Τουρκία δεν τίθεται καν προς συζήτηση.
