ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Παρακολουθούσα, προ ημερών, στην τηλεόραση γνωστό κωμωδοποιό των “Βορείων Προαστίων”, ο οποίος με ψευδοαριστοφανική “τρυφερότητα”, κατακρεουργούσε την πολιτική ζωή και τον κοινοβουλευτικό βίο.
Εντάξει, μια μέρα χωρίς χιούμορ, είναι μια χαμένη μέρα.
Εντάξει, ο παππούς Αριστοφάνης επιβλέπει με γοητευτική σοφία τη σύγχρονη σάτιρα.
Μα τώρα στην εποχή της γενικευμένης καχυποψίας δεν πρέπει να υπάρχει “ίχνος σκόνης” απάνω σου για να φορέσεις τη ρομφαία του τιμητή.
Γιατί όλοι ρωτούν για να μάθουν τα πεπραγμένα σου?
Το προσπερνώ, όμως, και αυτό?
Λατρεύω τις παλιές ελληνικές κωμωδίες με το αγαλμάτινο χιούμορ και τη βαθυστόχαστη ματιά πάνω στην καθημερινότητα.
Λατρεύω τη Βλαχοπούλου, τον Χατζηχρήστο, τον Κωνσταντάρα, τον Βέγγο και νοσταλγώ εκείνη την υπέροχη Ελλάδα, του “μπακαλόγατου”, του ερωτύλου πενηντάρη, της ηδονιστικής Κέρκυρας και των περιπάτων το δειλινό στο Σούνιο.
Τα λατρεύω, όπως ακριβώς, τα γεύτηκα μέσα από τη συγκίνηση του κινηματογράφου.
Το χιούμορ, τότε, ήταν μερακλίδικο, ατόφιο, χρήσιμο?
Σήμερα τις περισσότερες φορές είναι εισαγγελική αγόρευση, φιρμάνι στρατοδίκη, μικροαστικό κόμπλεξ.
Τότε η “ατάκα” ήταν κομμάτι της ψυχής του λαού μας, μυρουδιά από γιασεμί στις γειτονιές, καλοπροαίρετο, άγγιγμα καρδιάς.
Σήμερα έγινε σαρκαστικό παραλήρημα, εγωιστική υπερβολή, πεζοδρομιακή εκδίκηση για έναν κόσμο που αποτελούσαμε όλοι κομμάτια του, μα τώρα τον ξεχάσαμε, επιμελώς.
Και σήμερα βέβαια υπάρχουν σάτιρες με ταλέντο, έντιμο χιούμορ και πνευματικό φιλότιμο.
Ας μην είμαστε άδικοι!
Υπάρχουν νέα παιδιά με καυστική οξυδέρκεια, “εμπλουτισμένη αμφισβήτηση”, διασκεδαστική τιμιότητα.
Τα “ξινά”, όμως, τα βλέπουμε και τα καταλαβαίνουμε.
Στο τέλος μας αφήνουν μια αίσθηση αηδίας και απρόσωπης αλλοτρίωσης.
Ο Αριστοφάνης σατίρισε, σχεδόν, “μέχρι θανάτου” τον Σωκράτη.
Σύμφωνα με πηγές, όμως, συνέτρωγαν και συζητούσαν με αμοιβαία κατανόηση και σεβασμό.
Ο σεβασμός, νομίζω, ότι λείπει σήμερα.